Είναι ο άνεμος
ο κύρης ετούτου εδώ του τόπου.
Άγριος λυσσομανά
παρασέρνοντας τ’ ασπροχώματα
των γκρέμιων.
Τ’ αμπελοχώραφα
τους ξενομπάτες τους ευκάλυπτους
τα κυπαρίσσα
αλύπητα λακτίζει.
Οι τζίτζικες διαφεντεύουν
ετούτον εδώ τον τόπο.
Ολημερίς
σε ξεκουφαίνουνε.
Το βράδυ πέφτουν τ’ανάσκελα
στο φωτισμένο το δωμάτιο
παριστάνοντας τους νεκρούς.
Άλλοτε τα βράδια μου
στοιχειώνουνε
οι άνθρωποί του.
Τραχείς, σμύριδα
στον λόγο και στην πράξη
σπορά πολλών λαών
καταβολάδα.
Η αναπνιά τους
μ’ έθρεψε.
Διαποτισμένο το κορμί
και η σκέψη μου
βαδίζει υπνωτισμένο
από τη δύναμη του Μινωίτη ταύρου!
Νίκη Μουντράκη