Τα ποντίκια ο μεγαλύτερος εχθρός τους!
Σαλιγκάρια, χοχλιοί, μπουμπουριστοί, με χόντρο… ένας εκλεκτός μεζές που «ανθεί» στην Κρήτη και όσοι αρέσκονται στο να τον μαζεύουν κάποιες φορές ανησυχούν ότι είναι σε έλλειψη.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει, καθησυχάζει μέσω της «Π» τους λάτρεις των σαλιγκαριών ο ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, χρόνια διευθυντής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, Δρ. Μωυσής Μυλωνάς.
Όπως εξηγεί, είναι ένα είδος που δεν είναι ντόπιο, ανεξάρτητα του τι πιστεύει κανείς, ήρθε λίγο μετά από την εποχή των Μινωιτών από τη Β. Αφρική, με σκοπό την κατανάλωση. Τα δικά μας είδη έχουν εξαφανιστεί ή περιοριστεί σημαντικά.
Πρόκειται για ένα φοβερά ανθεκτικό είδος που τον τελευταίο αιώνα έχει εξαπλωθεί σε όλες τις Ηπείρους, την Αυστραλία, την Αμερική, ανεξάρτητα από τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε περιοχή. Είναι ανταγωνιστικό σε σχέση με τα ντόπια σαλιγκάρια, θεωρείται, με λίγα λόγια, πετυχημένο και δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση.
Μάλιστα, ούτε η κλιματική αλλαγή δεν το αγγίζει, ο μόνος κίνδυνος είναι τα ποντίκια!
Σε μία περιοχή, όπου υπερμαζεύεται γιατί ο κόσμος το καταναλώνει ή το εμπορεύεται, είναι λογικό να παρουσιαστεί μείωση του πληθυσμού του, να περιοριστεί, όμως, για λίγο. Αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας από εμάς ή όσοι αρέσκονται στο σπορ του μαζέματος των χοχλιών. Μπορεί κανείς σε μία βόλτα να μαζέψει τρία κιλά και αργότερα μόλις μισό επειδή δε βρήκε περισσότερα σαλιγκάρια.
Αυτό, όμως, είναι κάτι περιστασιακό και δεν είναι σημάδι έλλειψης. Αν για έναν χρόνο δε μαζέψουμε χοχλιούς στην περιοχή, τότε θα καταφέρει να ανακάμψει ο πληθυσμός και να μας προσφέρεται και πάλι σε αφθονία. Σε πολλές περιοχές της Κρήτης, το κλίμα είναι κατάλληλο για αυτό, το έδαφος έχει ασβέστιο ενώ υπάρχουν σημεία που δεν είναι εκμεταλλεύσιμα γεωργικά, με αποτέλεσμα να μην έχουμε φυτοφάρμακα.
Ο κ. Μυλωνάς τονίζει πως αν σε μία περιοχή οι χοχλιοί είναι σε πτωτική τάση δε σημαίνει ότι εξαφανίζονται.
Όσο αφορά στη νομική τους προστασία, απαγορεύεται να μαζεύουμε την περίοδο της αναπαραγωγής του, από τα πρωτοβρόχια και για δύο μήνες, συνήθως από Σεπτέμβριο ως Νοέμβριο.
Στο εξωτερικό, όπως τη Γαλλία και την Κεντρική Ευρώπη, υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις, είναι περιζήτητο άλλο είδος σαλιγκαριού, το οποίο πωλείται και ιδιαίτερα ακριβά.
Οι Ευρωπαίοι, λοιπόν, έχουν αντιμετωπίσει πρόβλημα μείωσης του πληθυσμού των σαλιγκαριών τους και έχουν βάλει το είδος τους στον κατάλογο με τα προστατευόμενα. Για αυτό το λόγο, απαγορεύεται να το μαζεύει κανείς, πέρα από τους εκτροφείς και στο εμπόριο βρίσκει κανείς μονάχα από επαγγελματίες.
Κάτι αντίστοιχο, όμως, δε συμβαίνει ούτε υπάρχει λόγος να συμβεί στη χώρα μας. Μάλιστα, ο κ. Μυλωνάς αναφέρει πως υπάρχουν εκτροφείς που προσπαθούν με πιέσεις προς τα αρμόδια υπουργεία να κριθεί παράνομο το μάζεμα των σαλιγκαριών από ιδιώτες, έτσι θα ανέβουν οι τιμές προς το συμφέρον τους.
Όμως, οι επιστήμονες κάθε φορά παρεμβαίνουν κι έτσι εμείς, οι γιαγιάδες μας αλλά και τα παιδιά μας αργότερα μπορούμε να συνεχίσουμε να βγαίνουμε στην εξοχή για να μαζέψουμε χοχλιούς. Ο κ. Μυλωνάς λέει πως αν θέλουμε να τονώσουμε τους πληθυσμούς τους, υπάρχουν τρόποι από τους Δήμους, να εκμεταλλευτούν εκτάσεις, όπου θα απελευθερωθούν γόνοι.