– Μα εβγήκαμε λέει μπρε Κωσταντή απού τα μνημόνια;
– Ναι, Διογένη, έξω είμαστε τώρα!
– Κιαμέ γιάντα μπρέ εγώ δενε κατάλαβα πράμα; Όπως όταν είμαστε μέσα, το ίδιο μου φαίνεται κι εδώ απούμαστε όξω…
– Και ούτε θα καταλάβεις πράμα Διογένη ώσπου να ζεις.
– Εδά να σου! Άδικα επερίμενα 9 χρόνια πως ήθελε να βγούμε απού την κρίση!
– Άλλο είναι Διογένη να βγούμε από τα μνημόνια και άλλο από την κρίση. Η κρίση θα συνεχίσει χωρίς τα μνημόνια.
– Ντα ο Τσίπρας μπρε, δεν ήθελε να βάλει λέει τη γραβάντα;
– Ε, είδες εσύ να βάλει καμιά γραβάντα;
– Όι…
– Τα μνημόνια Διογένη είναι σαν τη φωτιά. Του Τσίπρα ήτανε σαν την μεγάλη πυρκαγιά, που ενώ πέρασε η πυρκαγιά, άφησε πίσω της θανάτους και καμένη γη και χρειάζεται τώρα πολλά χρόνια κόπους και θυσίας για να ξαναγίνει όπως πριν!
– Α, εκατάλαβα ίντα θες να πεις ετουλόγουσου και μάρεξε κιόλας!
– Ε, από τώρα και ύστερα αρχίζουνε τα δύσκολα! Μέχρι τώρα, βάζανε μόνο υπογραφές, χιλιάδες υπογραφές για να παίρνουνε τις δόσεις από τους θεσμούς, να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας, να μη φτάσομε στη χρεοκοπία!
– Α, γιακιονά δεν κατάλαβα γω χρεοκοπία;…
– Από τώρα και ύστερα Διογένη, όλες οι συμφωνίες και οι υπογραφές, θα πρέπει να γίνουνε πράξη.
– Ε, ναι μαθές, ίντα δε βγει πως δα σου βάλω εγώ μια υπογραφή, πως άμα μου ταιριάσει κιαμιά φορά δα σου κλαδέψω τσελιές στα πλατύβολα; Και ύστερα να με παρακαλείς, κι εγώ να σου φέρνω χίλιες δυό αφορμές… Έ;;
– Ναι Διογένη. Εσύ όμως θα έκανες πράξη την συμφωνία μας, γιατί είσαι τίμιος, ειλικρινής, αγαθός, αθώος κ.λπ.
– Ναι – ναι, και χωρίς υπογραφή εγώ ήθελα να σου τσι κλαδέψω, μπρε…
– Εδώ όμως έχομε να κάνομε με πολιτικά συμφέροντα, τα οποία μεταφράζονται σε ψήφους! Να κάνομε αυτή τη μεταρρύθμιση, η οποία είναι σωστή και αναγκαία για να πάει η χώρα μπροστά; Ναι, αλλά θα ‘χει πολιτικό κόστος η κυβέρνηση!
Ε, άστη εκεί που είναι. Άστη για τους επόμενους… Ακόμη και αν τους συμφέρει να την κάνουνε, θα βρούνε εμπόδια στο… αργοκίνητο καράβι του δημοσίου! Μέχρι να ξεμπερδέψουνε το κουβάρι όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμοί κ.λπ. πάει ο καιρός, πάνε τα χρόνια! Μπέρδευε, ξεμπέρδευε, από τη μια υπηρεσία στην άλλη, δεν βρίσκεις άκρη!
Να γιατί χρειάζεται η συναίνεση των κομμάτων, που έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή να είχαμε από χρόνια… ξεμπερδέψει! Μιά μονοκομματική κυβέρνηση δεν μπορεί να αναλάβει όλο το πολιτικό κόστος για να εφαρμόσει όλες τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές που είναι απαραίτητες, ενώ όλοι μαζί σε μια γροθιά, όπου δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος, μπορούνε να κάνουν θαύματα!
Και τη… γάγγραινα του δημοσίου θα θεραπεύσουνε, το παλαιωμένο σύνταγμα να αναθεωρήσουνε για να ξεμπλοκάρουνε οι απαρχαιωμένοι νόμοι οι οποίοι καθυστερούνε τους επενδυτές, τα έργα του δημοσίου κ.λπ.
Μαζί με τη μείωση των φόρων, το κλίμα θα γίνει… ήπιο και γλυκό. Το κακό κλίμα, η “κακοκαιρία”, η ανασφάλεια, ο φόβος, η… γάγραινα κλπ. Ο διχασμός μεταξύ των κομμάτων, τα αντιμνημόνια, οι κοροιδίες και τα ψέματα, θα εξαλείψουν. Μόνο έτσι θα σοβαρευτούνε οι πολιτικοί και οι πολίτες και η χώρα θα ορθοποδήσει.
– Μα εμένα μου φαίνεται μπρε Κωσταντή πως ετσά που τσακώνονται και βρίζονται και κατηγορούνε ο ένας τον άλλο, πως είναι δύσκολο να μονοιάσουνε, ε;
– Ναι, Διογένη, η μόνη λύση είναι να κάμουνε πρώτα εκλογές και ύστερα να μονιάσουνε.
– Ντα γιάντα δα κάμουνε πρώτα τσι εκλογές;
– Γιατί με τις εκλογές Διογένη, καθαρίζει το τοπίο. Αλλάζει το κλίμα, καθησυχάζουν τα πράματα. Αν βγει Η Ν.Δ. όπως δείχνουν τα γκάλοπ θα σχηματίσει ευρύτατη κυβέρνηση με το κίνημα αλλαγής, πιθανόν και με άλλα μικρότερα κόμματα. Το σπουδαίο θα είναι ό,τι αυτή τη φορά δεν θα υπάρχουνε αντιμνημονιακοί! Πιστεύω ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα συναινέσει κάπως και δεν θα τραβάει το σχοινί όπως πρώτα, για το λόγο ότι έχει βάλει τις υπογραφές σε όλα.
Λογικό είναι να θέλει να υλοποιούνται στην πράξη, παρά να πηγαίνει κόντρα. Και έτσι θα είναι πιο ομαλά τα πράγματα, πιο αποδοτικά, πιο σταθερά. Το σπουδαιότερο που έχει ανάγκη η χώρα τώρα.
-Μα ο Τσίπρας μπρε, να θέλει-θέλει; Απού λέει πως δα κάμει ακόμη ένα χρόνο;
– Αυτό Διογένη είναι σαν να μας εκβιάζει! Ό,τι και να λέτε, ό,τι και να θέτε εσείς, ότι και να παθαίνετε, εμένα δε με νοιάζει! Την καρέκλα την οποία μου δίνει μεγάλες χαρές και δόξα, πού θα τηνε ξαναδώ;!