Η Δήμητρα ήταν μόλις 23 ετών όταν γέννησε τα δίδυμα κοριτσάκια της, την Έλλη και την Μελίνα. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Σουηδία-κατά το ήμισυ Ελληνίδα-αποφάσισε το 2010 να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κρήτη και συγκεκριμένα στη Νεάπολη Λασιθίου, ακολουθώντας τον έρωτα της ζωής της, τον Μάνο Παρασκάκη.
Ήταν πολύ ευτυχισμένη κοντά στον άνδρα της, στα παιδάκια της, στην ηλιόλουστη Κρήτη. Παραδέχεται ότι τα πρώτα τρία χρόνια ζορίστηκε πολύ με δύο μωρά στην αγκαλιά, όμως άρχισε να «ανασαίνει» όταν τα κοριτσάκια της έγιναν τεσσάρων ετών και ξεκίνησαν παιδικό σταθμό. «Ένιωθα ότι η ζωή μας δρομολογείται πια… Μπορούσα να βρω και εγώ δουλειά. Όλα έμπαιναν σε μία τάξη και έβλεπα το μέλλον ρόδινο».
Ήταν εκείνη που επέμενε να κάνει το Μελινάκι την επέμβαση για τα «κρεατάκια» επειδή κυρίως τους χειμώνες είχε κάποιες ενοχλήσεις και αυτό το φέρει ακόμα βαρέως μέσα της.
Τόσα χρόνια στις δικαστικές αίθουσες, η παρουσία της ήταν πάντα διακριτική. Ήρεμη, σιωπηλή, υπομονετική, με μία θλίψη στο βλέμμα. Πάντα πίσω από τον Μάνο. Συνειδητά. Από επιλογή. Δεν ήταν έτοιμη να μιλήσει. Το έκανε χθες, πριν εκδοθεί η απόφαση του δικαστηρίου. Μία εξομολογητική κουβέντα με πολύ κλάμα.
«Καμία απόφαση δεν θα φέρει το παιδί μου στη ζωή. Η Μελίνα δεν γυρίζει πίσω. Θέλουμε όμως να δικαιωθούμε για τα αδέρφια της, για όλα τα παιδιά, για να μην ξανασυμβεί».
Θυμάται-και πώς να ξεχάσει άλλωστε- το πρωινό της μοιραίας επέμβασης. Μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Η Μελίνα έκλαιγε. Δεν ήθελε να μπει στο χειρουργείο. Την πήγαν στο δωμάτιο που θα την έβαζαν μετά την επέμβαση. «Της δείχναμε τους μαρκαδόρους ζωγραφικής, τα δένδρα που ήταν όμορφα έξω… Προσπαθούσαμε να την ηρεμήσουμε. Δεν ήθελε να με αφήσει. Η τελευταία εικόνα που έχω είναι μία νοσοκόμα που ήρθε και την πήρε αγκαλιά. Της είπε: «πάμε να σου δείξω το Χριστουγεννιάτικο δένδρο». Προχώρησαν μέσα…Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να την αγκαλιάσω και να την φιλήσω. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα» περιγράφει όσο τα δάκρυα της κυλούν στα μάγουλα.
Για πολύ καιρό μετά, η Δήμητρα σκεφτόταν ακόμα και να βάλει τέλος στη ζωή της. Κοιμόταν μέρα-νύχτα. Είχε αφεθεί στη μοίρα της. Οι δικοί της άνθρωποι κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να την σηκώσουν από το κρεβάτι. Πήγε σε ψυχολόγο, σε πνευματικό, προσπαθούσε να βρει άλλες μητέρες που είχαν βιώσει μία τέτοια απώλεια για να μάθει αν θα γίνει ποτέ καλά, αν μπορεί να ελπίζει ότι μία μέρα θα χαμογελάσει ξανά χωρίς ενοχές, αν θα καταλαγιάσει ο αβάσταχτος πόνος.
Αυτό που την έσωσε και την σήκωσε τελικά από το κρεβάτι ήταν η 4χρονη Έλλη, η δίδυμη αδερφή της Μελίνας. Θυμάται την ημέρα εκείνη που κάθισαν και οι δύο στο πάτωμα. Η μικρή την κοίταξε στα μάτια και της είπε: «τώρα είμαστε οι δύο μας». Αυτό ήταν κάτι που την ταρακούνησε σφοδρά. Η Έλλη τον πρώτο καιρό είχε άρνηση για τους γονείς της. Δεν τους ήθελε, δεν τους κοιτούσε καν. Ίσως τους θεωρούσε υπαίτιους που η δική της Μελίνα πέταξε στον ουρανό. «Η Έλλη πέρασε πολύ δύσκολα. Δεν έχασε μόνο την αδερφή της, έχασε και τους γονείς της. Ανατράπηκε ο κόσμος της. Μας έβλεπε να κλαίμε και να πέφτουμε στα πατώματα… Δεν ήμασταν οι ίδιοι, ούτε θα είμαστε».
Την Παρασκευή, 29 Σεπτεμβρίου, η Έλλη έχει τα γενέθλια της. Είναι πλέον μαθήτρια της Α’ γυμνασίου. Στην οικογένεια έχει προστεθεί και ένα μικρό ζουζούνι, η Ανδριάννα. Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 2016. Μετά την τραγική απώλεια της Μελίνας. Και ήταν ένα μωρό θεόσταλτο για όλους. Και είναι εκπληκτικό ότι έχει απίστευτες ομοιότητες με την αδερφή της στον ουρανό, τόσο φυσιογνωμικά όσο και ως προσωπικότητα.
«Αποφάσισα ότι δεν μπορώ και δεν έχω δικαίωμα να είμαι μέσα στη μιζέρια. Αποφάσισα να ζήσω χωρίς να νιώθω τύψεις επειδή μπορεί να χαμογελάσω σε μία σχολική γιορτή, σε γενέθλια, σε κάποιο αστείο των παιδιών…Το δούλεψα πολύ μέσα μου».
Η Μελίνα είναι πάντα στις καρδιές τους. Ένα μικροσκοπικό αλλά τόσο λαμπερό αστεράκι στον ουρανό…