Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου
Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών
Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω.
Πέρασαν από τότε πολλά τρένα
Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν
Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.
Κάτω από καθετί που σου σκεπάζει τη ζωή
Όταν όλα περάσουν—
Σε περιμένω.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Η ατμόσφαιρα στο Συνεδριακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου το βράδυ του Σαββάτου, ήταν σχεδόν καταπνιγμένη από πόνο, σιωπή και μια αίσθηση βαθιάς θλίψης, σαν να παρακολουθούσαμε μια αρχαία τραγωδία. Η παράσταση «Μάνα, θα αργήσω» δεν ήταν απλώς μια καλλιτεχνική εκδήλωση, αλλά μια μαρτυρία για τη σύγχρονη τραγωδία που βιώνει η Ελλάδα.
Στην αίθουσα, η σιωπή ήταν σχεδόν απόλυτη, με τα μάτια των θεατών να καρφώνονται πάνω στα νεαρά παιδιά που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και κλαίγοντας αθόρυβα. Σαν να βλέπαμε μια αναπαράσταση του πένθους που έχει καταλάβει την κοινωνία μας, από τα Τέμπη μέχρι την καθημερινότητα των ανθρώπων που συνεχίζουν να θρηνούν για το άδικο και το ακατανόητο.
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Μάνα, θα αργήσω» οργανώθηκε από το Φροντιστήριο Ορίζοντες και ήταν εμπνευσμένη από την Κλειώ Βλαχάκη, με στόχο να αναδείξει τη συναισθηματική ένταση και την κοινωνική αδικία που βιώνουμε στην Ελλάδα, μέσα από την τέχνη.
Η υπεύθυνη της παράστασης, σε δηλώσεις της στην «Π» ανέφερε: «Περάσαμε ένα ωραίο μήνυμα σήμερα, ότι μπορούμε να αγωνιστούμε να αλλάξουμε τον κόσμο κι αν δεν τον αλλάξουμε, ας τον κάνουμε λίγο καλύτερο».
Μέσα από ποιήματα, δρώμενα και τραγούδια, οι μαθητές της περιοχής μας έδωσαν μια συγκλονιστική εικόνα της κοινωνικής πραγματικότητας και του πένθους που διαπερνά το συλλογικό μας σώμα, αποδεικνύοντας ότι το τραύμα των Τεμπών είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Η βραδιά είχε κάτι από Ελύτη, Ρίτσο, Αναγνωστάκη, Σαχτούρη, Βακάλο, Λειβαδίτη και πολλούς άλλους ποιητές, οι οποίοι, μέσα από τις λέξεις τους, ανέδειξαν τη θλίψη και τον πόνο του λαού. Αυτοί οι ποιητές, που αγωνίστηκαν να αποτυπώσουν την αδικία και τον πόνο της εποχής τους, φαίνεται να ζωντανεύουν ξανά στην ατμόσφαιρα αυτής της παράστασης. Ο λόγος τους αντηχεί μέσα από τις φωνές των παιδιών που βρίσκονται μπροστά μας, αγωνιζόμενα για τη μνήμη των θυμάτων και την απόδοση δικαιοσύνης.
Τα νεαρά πρόσωπα, τα οποία πρωταγωνιστούν πάνω στη σκηνή, φέρνουν το βάρος μιας κοινωνίας που ζητά απαντήσεις. Η σιωπηλή τους οδύνη, το βλέμμα τους, οι φωνές τους, μας υπενθυμίζουν ότι η τραγωδία του παρελθόντος συνεχίζει να επηρεάζει το παρόν και το μέλλον. Μέσα από το τραγούδι, τη μουσική και τα δρώμενα, οι μαθητές έδωσαν μια φωνή στις αθώες ψυχές που χάθηκαν και στους ζωντανούς που συνεχίζουν να απαιτούν δικαιοσύνη.
Στην εκδήλωση, παραβρέθηκαν η Μαρία Καρυστιανού και ο Παύλος Ασλανίδης, και με την παρουσία τους, η βραδιά απέκτησε μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
Η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, μίλησε με λόγια γεμάτα συγκίνηση στους παρευρισκόμενους, τονίζοντας ότι κανείς δεν έχει ξεχάσει τους αδικοχαμένους επιβάτες του τραγικού δυστυχήματος.
«Κανείς δεν έχει συγχωρέσει τους υπεύθυνους για αυτό το ειδεχθές έγκλημα, αλλά και για το μετέπειτα έγκλημα της συγκάλυψης», ανέφερε με έντονη συγκίνηση.
Σε δηλώσεις της στην «Π» είπε: «Έχω συγκλονιστεί από αυτό που είδα, φανταζόμουν ότι θα ήταν κάτι πολύ όμορφο, γιατί ήταν μια αυθόρμητη κίνηση. Οι νέοι έχουν πάντα ένα τρόπο να εκφράζονται μοναδικά αλλά αυτό που βίωσα ήταν απίστευτο. Μεταφέρθηκα σε εκείνη την δύσκολη νύχτα, έζησα ξανά εκείνον τον πόνο και την απελπισία αλλά μαγικά στο τέλος της παράστασης, υπήρχε η ελπίδα και αισιοδοξία. Θα μου μείνει από την παράσταση, αυτό το μαύρο φόρεμα που έγινε λευκό. Με εκείνη την ανάμνηση θα φύγω».
Η ιδιαίτερη στιγμή της παράστασης ήρθε όταν η μαθήτρια Μαρκέλλα Φυτάκη, τραγούδησε ένα κομμάτι που η ίδια έγραψε ως «απάντηση» στο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά. Το τραγούδι της, γεμάτο πόνο και θλίψη, αναδύθηκε από την οπτική ενός παιδιού που δεν επέστρεψε ποτέ από το ταξίδι του, δημιουργώντας έναν απόηχο από το τραύμα που συνεχίζει να πλήττει την ελληνική κοινωνία. Η ένταση του συναισθήματος και η απλότητα του λόγου της, έφτασαν κατευθείαν στην καρδιά του κοινού, ενώ η σιωπή που ακολούθησε, μιλούσε πιο δυνατά από οποιαδήποτε λέξη.
Η μουσική που συνόδευσε την παράσταση, με την υποστήριξη των μουσικών Γιάννη Τσιλογιάννη, Αντώνη Νικολιδάκη και Θέμις Ζαχαράκη, ενίσχυσε τη συναισθηματική φόρτιση της βραδιάς και απέδωσε με ευαισθησία την ένταση του πένθους και της αγωνίας. Οι φωνές της Χαράς Χουρδάκη και της Μαρίας Στογιάννη, με την εκφραστικότητα και τη δύναμη τους, έδωσαν μια επιπλέον διάσταση στη φωνή της νέας γενιάς, η οποία παλεύει για τη διατήρηση της μνήμης και την απόδοση δικαιοσύνης.
Η παράσταση αυτή δεν υπήρξε μόνο μια έκφραση πένθους, αλλά και μια δήλωση αντίστασης, μια καλλιτεχνική κραυγή για την αποδοχή της αλήθειας και της μνήμης. Μέσα από τις φωνές των παιδιών, η κοινωνία καλείται να αναλογιστεί τις συνέπειες της αδικίας και να μην επιτρέψει στην τραγωδία των Τεμπών να ξεχαστεί.
Ο Παύλος Ασλανίδης, επίσης συγκινημένος από την παράσταση, ανέφερε ότι δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, από τα συναισθήματα που προκάλεσε η εκδήλωση.
«Εδώ, στο Αρκαλοχώρι, γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και να περιμένεις χρόνια για αποζημιώσεις και αποκατάσταση», είπε με συγκίνηση, εκφράζοντας τη βαθιά κατανόηση του πόνου και της αδικίας που συνεχίζουν να βιώνουν οι οικογένειες των θυμάτων.
Τόνισε πως η δύναμη αυτής της παράστασης δεν περιορίζεται στα όρια της περιοχής, αλλά πρέπει να ταξιδέψει παντού: «Σε όλη την Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο», προκειμένου να μεταφέρει το μήνυμα της μνήμης και της διεκδίκησης της δικαιοσύνης σε διεθνές επίπεδο.
Στην «Π» ο Παύλος Ασλανίδης, δήλωσε: «Με συγκίνησε όλη η παράσταση, όλα τα παιδιά του Αρκαλοχωρίου που συμμετείχαν συγκλονιστικά και συγκίνησαν όλον τον κόσμο. Παίρνουμε κι εμείς δύναμη από τα νέα παιδιά, καθώς έχουν αντιληφθεί τι έχει γίνει όχι μόνο για τα Τέμπη αλλά σε αυτή την χώρα και ζητάνε με τον δικό τους τρόπο δικαιοσύνη.»
Η βραδιά αυτή θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων, όχι μόνο για τη συγκίνηση που προκαλεί, αλλά και για το ισχυρό μήνυμα που μεταφέρει: Η μνήμη δεν ξεχνά, η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αναβάλλεται και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι πάντα ζωντανή.
Δείτε ολόκληρη την μουσικοθεατρική παράσταση: