Ο μυρισμένος Απρίλης, ντύθηκε την πολύχρωμη φορεσιά του κι εβγήκε γελαστός και χαρούμενος στο σεριάνι της ζωής, γεμάτος αισθήματα, πλημμυρισμένος έρωντα κι αδιάφορος εντελώς για τα πραγματικά μα και τα ψευδεπίγραφα πάθη των ανθρώπων. Υμνεί τον έρωντα, δοξάζει την ομορφιά, κι ανασύρει μνήμες παλιές, μνήμες από τρυφερούς νεανικούς έρωντες, προσπερνώντας προκλητικά την άσχημη και μίζερη καθημερινότητα. Σου ψιθυρίζει, και σε νηματά να θυμηθείς:
Τα μάθια σου τα λαμπερά, τα δροσερά σου χείλη,
μου ‘χουνε φέρει στην καρδιά παντοτινόν Απρίλη
Μήνας με τόση ταύτιση με τον έρωντα, νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος… Θέλεις το πολύχρωμο πέπλο που σε περιβάλλει, θέλεις οι μεθυστικές μυρωδιές που διαπερνούν όλο σου το σώμα, θέλεις η αίσθηση μιας αναγέννησης που συντελείται γύρω σου, θέλεις γιατί διψάς για αισθήματα, ο έρωντας σε βρίσκει έτοιμο να δεχτείς το ακριβό του βέλος.
Δροσουλιασμένε αθέ τσ’ αυγής, βιόλα ακριβή τ’ Απρίλη,
τσι μυρωδιές σου σκόρπισε πριχού σε βρει το δείλι…
Πλάθεις εικόνες, μέσα στον λουλουδιασμένο κήπο της καρδιάς σου, χτίζεις ερωντικά κάστρα, είτε αληθινά είτε φανταστικά, κι ο Απρίλης σε βλέπει και τσιμογελά με μια σαρκαστική και πονηρή συνάμα διάθεση…
Λουλούδι μοσκομύριστο, δροσοσταλιά τ’ Απρίλη
κι αυγή λουσμένη στ’ άρωμα τα δυό γλυκά σου χείλη…
Όλες οι άσχημες πλευρές της ζωής, εξαφανίζονται με έναν μαγικό τρόπο, όταν το ατίθασο φτερωτό παιδί σε σημαδέψει με το ανελέητο, μα και λυτρωτικό συνάμα δοξάρι του.
Αφήνεσαι στο έλεος της μεγαλοψυχίας του, ξεχνάς τα πάντα και δίνεσαι ολόψυχα στη στιγμή.
Πάρε με μόνο μια στιγμή στη δροσερή σου αγκάλη,
βιόλα μου να ξαναγενώ μωρό κοπέλι πάλι…
Ασφαλώς δε μπορείς μετά να μην υμνήσεις τη γενναιόδωρη προσφορά, του ατίθασου ερωτικού συμβόλου που πλάστηκε από τη φύση, για να χαρίζει εκείνες τις ξεχωριστές χαρές, για να εμποτίζει τις διψασμένες καρδιές, με αληθινή ουσία και γλυκιά αλήθεια.
Στην αγκαλιά σου άμα βρεθώ βιολάκι μυρισμένο,
χίλιες φορές κάθε στιγμή, γεννιούμαι και ποθαίνω…
Αγαπημένε Απρίλη, κι εσύ δοξασμένε θεέ του έρωντα, μην αφήσετε τους ανθρώπους να φθείρονται σε αδιέξοδες αγωνίες, να καταλυούνται ανώφελα σε ευτελείς επιδιώξεις, και να ποτίζονται με αχρείαστα μίση και πάθη. Διδάξτε τους να επιδιώκουν τα πραγματικά αναγκαία, και να έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους, για να μπορούν να γνωρίσουν το πρόσωπο της χαράς και της αλήθειας..
Θε μου κι απόψε στ’ όνειρο, δώσε βουλή να γίνει,
εγώ διαβάτης να διψώ και να ‘ναι βρύση εκείνη
Πόσο όμορφο θα ήταν να είναι τα πράγματα πιο απλά, πιο αληθινά, πιο ανθρώπινα. Ωστόσο μεθυσμένοι από μια νοσηρή κι απροσδιόριστη μυστική ουσία, πασχίζομε να εκτρέψομε τη ζωή μας από το δρόμο της χαράς και της απλής αλήθειας, οδηγώντας την σε δρόμους αδιέξοδους, αχρείαστους και καταστροφικούς. Κι εμείς οι ονειροπόλοι και ασυμβίβαστοι οπαδοί του έρωντα, ας αρκεστούμε να αναφωνήσομε με πίκρα:
Πολλές φορές μελαγχολώ σαν φέρω στο μυαλό μου
ώρες γλυκιές που ζήσαμε στα νιάτα μας μωρό μου…