Για το μακρινό ταξίδι έφυγε, σε ηλικία 74 χρόνων ο Μανώλης Δανδουλάκης, μια εμβληματική φυσιογνωμία στο χώρο της αθλητικής-και όχι μόνο-δημοσιογραφίας στο Ηράκλειο. Δημοσιογράφος, ρεπόρτερ, ερευνητής, και έντονα πολιτικοποιημένος ξεκίνησε στον «Ριζοσπάστη» αλλά η καθιέρωση ήρθε κάποια χρόνια αργότερα μέσα από το αθλητικό ρεπορτάζ και την μεγάλη του αγάπη, τον ΟΦΗ.
Ακολουθούσε για χρόνια την ομάδα παντού, σε Ελλάδα και εξωτερικό για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Τηλεοπτικός παραγωγός και παρουσιαστής εκπομπών που η τηλεθέαση τους θα τρέλαινε τα μηχανάκια της AGB, ραδιοφωνικός παραγωγός αλλά και συντάκτης στον τοπικό τύπο και ανταποκριτής Αθηναικών εφημερίδων ανέβασε το ρεπορτάζ του ΟΦΗ σε υψηλά επίπεδα, έγινε ένα με την ομάδα αλλά πάντα ήταν ανεξάρτητος, αιχμηρός, μαχητικός με αντικειμενική πένα και στεντόρεια φωνή.
Δεν έτυχε να συνεργαστώ μαζί του σε κάποιο μέσο, αλλά λόγω του ρεπορτάζ βρεθήκαμε παρέα σε γήπεδα αλλά και σε δημοσιογραφικές αποστολές. Με μόνιμο σύντροφο του, το τσιγάρο, το οποίο αναγκάστηκε στην πορεία, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπισε να κόψει, ήταν πάντα μέσα στα γεγονότα καταγράφοντας και σχολιάζοντας με τον δικό του μοναδικό, αυθεντικό τρόπο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μεγάλη δημοσιογραφική μου αποστολή στην Ολλανδία για την προετοιμασία του ΟΦΗ την περίοδο 1993-94 εγώ για το Creta Channel και ο Μανώλης για την Κρήτη TV. Αρκετά χρόνια νεότερος και κάπως «ψαρωμένος» είχα το άγχος του ρεπορτάζ αλλά ο Μανώλης ήταν πάντα κοντά μου κάνοντας με να νιώθω άνετα και είχα την ευκαιρία να πάρω πολλά πράγματα από την εμπειρία του. Γενικά, αν και έδειχνε μια αυστηρή μορφή, όποιος τον γνώριζε από κοντά και κυρίως οι πιο νέοι στον χώρο αντιλαμβάνονταν ότι ποτέ δεν τους έβλεπε «ανταγωνιστικά» αλλά πάντα ήταν έτοιμος να δώσει πράγματα. Καλοκάγαθος με χιούμορ και με τον δικό του δηκτικό τρόπο που είχε για να σχολιάζει.
Τον θυμάμαι σαν και τώρα στο τελευταίο ταξίδι που έκανα με αεροπλάνο, συνοδεύοντας την αποστολή του ΟΦΗ στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Τότε που λαχταρήσαμε όλοι και περισσότερο μάλλον εγώ, όταν νιώσαμε το αεροσκάφος να τραντάζεται στην διάρκεια της τροχοδρόμησης για την απογείωση, καθώς είχαν «σκάσει» τα λάστιχα του. Ο Μανώλης ακριβώς μπροστά μου, δεν ξέρω αν φοβήθηκε τόσο πολύ αλλά πάντως δεν έχασε το χιούμορ του: «Αν πέσει το αεροπλάνο όλοι θα μιλάνε για τους ποδοσφαιριστές, για την ομάδα. Ποιος να ασχοληθεί με μας, θα πουν απλά ότι ήταν και κάποιοι δημοσιογράφοι μέσα…».
Στην ιστορία έμειναν κάποιες από τις τηλεοπτικές του εκπομπές όπως εκείνη μετά την έξοδο του ΟΦΗ στην Ευρώπη το 1993, συγκεντρώνοντας στο στούντιο όλη την ομάδα και τον αείμνηστο Γκέραρντ. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο πρόβαλε τον ΟΦΗ, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό.
Ευθύς, συνεπής, έντιμος υπηρέτησε το χώρο και ξεχώρισε γιατί ήταν αυθεντικός. Δεν ξεχάστηκε ούτε μετά την συνταξιοδότηση του, ούτε και θα ξεχαστεί μετά το φευγιό του. Άσε, που εκεί ψηλά μαζί με τον φίλο του τον Ολλανδό, θα περιμένουν να δουν τον ΟΦΗ να σηκώνει το κύπελλο. Δυστυχώς όμως, δεν θα είναι εδώ για να στήσει και πάλι μια πανηγυρική εκπομπή από αυτές που μόνο εκείνος ήξερε να κάνει για να γιορτάσει την κατάκτηση του κυπέλλου…
Καλοτάξιδος, Μανώλη…