“Θα επιστρέφαμε και αύριο το πρωί στην Κρήτη, αρκεί να μας δινόταν η δυνατότητα” έλεγαν στην “Π» τον περασμένο Απρίλιο ο επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας Γιάννης Καμαριανάκης και η σύζυγός του και φιλόλογος Έλενα Αποστολίδη, οι οποίοι ζουν εδώ και 9 χρόνια με τα δύο παιδιά τους στην Αμερική.
Το όνειρό τους γίνεται πραγματικότητα, αφού ο Γιάννης εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής στο Ινστιτούτο Υπολογιστικών Μαθηματικών στο ΙΤΕ και η οικογένεια δεν θα έλθει τον Μάιο για διακοπές αλλά για μόνιμη εγκατάσταση.
Είμαστε τρισευτυχισμένοι
Ο Γιάννης και η Έλενα, οι οποίοι είχαν μιλήσει στην «Π» για τη ζωή τους στο εξωτερικό μας είπαν:
«Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μας τα τελευταία 9 χρόνια. Καλή αρχή σε όλους μας, επιστρέφουμε στην Κρήτη».
Ο νέος πλέον καθηγητής του ΙΤΕ μας είχε αναφέρει:
«Είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω πολλά διαφορετικά επαγγελματικά περιβάλλοντα, να κάνω συνεργασίες με αναγνωρισμένους επιστήμονες και να συμμετέχω σε ερευνητικά προγράμματα στον τομέα μου που είναι εκείνος των στατιστικών μοντέλων για περιβαλλοντικές εφαρμογές και κυκλοφοριακά συστήματα.
Η Αμερική είναι μια τεράστια αγορά και δίνει τη δυνατότητα σε νέους επιστήμονες στον τομέα της Εφαρμοσμένης Στατιστικής (data science) να βρουν επαγγελματικές ευκαιρίες εξωπραγματικές για τα ελληνικά δεδομένα.
Οι οικονομικές απολαβές επιτρέπουν σε έναν πανεπιστημιακό καθηγητή να στηρίζει αξιοπρεπώς την οικογένειά του αποκλειστικά με τον μισθό του.
Αυτό νομίζω ότι διαφωτίζει όποιον αναρωτιέται για τα οικονομικά. Από την άλλη οι απαιτήσεις είναι ανάλογες και ο φόρτος εργασίας μεγάλος. Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες θα παρότρυνα νέους και θαρραλέους επιστήμονες να κυνηγήσουν μια τέτοια εμπειρία».
Τι τους είχε λείψει όλα αυτά τα χρόνια;
Η Έλενα σημείωνε:
«Το πιο δύσκολο όλα αυτά τα χρόνια είναι η έλλειψη της στενής μας οικογένειας. Γονείς, αδέλφια, παππούδες, γιαγιάδες, ξαδέλφια, κουμπάροι, κολλητοί. Εμείς δεν συμμετέχουμε σε κοινωνικά γεγονότα, χάνουμε στιγμές, χαρές και λύπες.Δεν μπορούμε να συμπαρασταθούμε με κανέναν άλλο τρόπο, μόνο με το τηλέφωνο. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό.
Πονάει όμως. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν στιγμές που έπρεπε να ήμασταν εκεί αλλά ήταν αδύνατον. Τα πρώτα χρόνια κάναμε τα γενέθλια των παιδιών στο Skype! Δεν είχαμε ποιον να καλέσουμε κυριολεκτικά!
Προσπαθούσαμε και προσπαθούμε να κρατάμε ελληνικό κλίμα στο σπίτι. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, βασιλόπιτα, Τσικνοπέμπτες, Πάσχα, τσουρέκια, καλιτσούνια, θαλασσινά τη Μ. Παρασκευή, αγνόπιτες, σαρικόπιτες, μαγειρίτσες, τα πάντα. Και όλα αναγκαστικά χειροποίητα και σπιτικά. Εδώ την ατμόσφαιρα πρέπει να τη φτιάξεις, δεν υπάρχει από μόνη της».
Μάλιστα τότε είχαν τονίσει και οι δύο: «Θα επιστρέφαμε αύριο το πρωί αρκεί να μας δινόταν η δυνατότητα. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα δημιουργηθούν ευκαιρίες. Εμείς πάντως είμαστε έτοιμοι».
Η διαδρομή αυτή τελειώνει και τώρα τους περιμένει μια νέα ζωή, καθώς γυρνούν στο σπίτι τους.