Φίλοι, συνάδελφοι, δικαστές και δικηγόροι αποχαιρέτησαν χθες τον Νίκο Πατσάκη
Με δάκρυα στα μάτια εκατοντάδες συγγενείς, συνάδελφοι, φίλοι και γνωστοί είπαν χθες το τελευταίο “αντίο” στον Νίκο Πατσάκη. Πλήθος κόσμου συνέρρευσε από νωρίς το μεσημέρι στον Ιερό Ναό του Αγίου Τίτου όπου εψάλη η νεκρώσιμος ακολουθία, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Κρήτης, κ. Ειρηναίου.
Δικαστικοί υπάλληλοι με τους οποίους είχαν συνυπηρετήσει χρόνια αλλά και νεότεροι συνάδελφοι, οι οποίοι τον έβαλαν αμέσως στην καρδιά τους εκτιμώντας το ήθος του, δικηγόροι, δικαστές, φίλοι αλλά και δεκάδες άνθρωποι που έτυχε να τον γνωρίσουν έστω και για λίγο ήταν εκεί, για να τον αποχαιρετίσουν. Όπου και αν έστρεφες το βλέμμα, παντού πρόσωπα θλιμμένα. Αυτή η ξαφνική φυγή του ήταν αναπάντεχη για όλους.
Ο Νίκος Πατσάκης ήταν ένας άνθρωπος που είχε πολλά ακόμα να προσφέρει γιατί ήταν από τη φύση του δοτικός. Απαρηγόρητες οι δύο κόρες του, τις οποίες λάτρευε, η αγαπημένη σύζυγός του και η αξιοσέβαστη υπέργηρη μητέρα του, η οποία στη δύση της ζωής της κλήθηκε να σηκώσει ένα δυσβάσταχτο φορτίο, να θάψει το παιδί της.
Και χθες το κλίμα στα δικαστήρια Ηρακλείου ήταν πένθιμο. Παντού πρόσωπα σκυθρωπά. Κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο Νίκος, η «ψυχή» των δικαστηρίων, πέταξε στην αιωνιότητα. Έτσι, τόσο ξαφνικά. Από τη μία στιγμή στην άλλη, όπως δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνει σε αυτή τη ζωή. Τα μπουκέτα με τα λουλούδια που έχουν αφήσει συνάδελφοί του στην πόρτα του γραφείου του είναι μαχαιριά στην καρδιά. Υπενθυμίζουν ότι δεν είναι πια εδώ, αλλά θα έχει πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά όλων, όπως αναφέρθηκε και στον επικήδειο που εκφωνήθηκε εκ μέρους συναδέλφων του.
«Πώς να δεχτούμε πως ο φίλος μας, ο καλός μας συνάδελφος, αυτός που κέρναγε σε χαρές και λύπες, που μας συμβούλευε για τις κακοτοπιές, αυτός που μας στήριζε στα δύσκολα, που ήταν πάντα παρών όποτε και αν τον χρειαζόμασταν, αυτός που πάντα ήταν η ψυχή της παρέας στις εξόδους μας, δεν είναι πια εδώ…
Νίκο μου, επέλεξες να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς περικοπές. Δημιούργησες μια αξιοζήλευτη οικογένεια για την οποία μιλούσες πάντα με περίσσια υπερηφάνεια. Τα κορίτσια σου ήταν τα στολίδια σου, αυτές που τους αφήνεις ιερή παρακαταθήκη τη μνήμη σου. Στη δουλειά σου πρώτιστο μέλημά σου ήταν πάντα η εξυπηρέτηση του πολίτη, παραμερίζοντας τη δική σου κούραση και το αυξημένο άγχος, για να καταφέρεις να έχεις πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα για τον συνάνθρωπό σου.
Για τους φίλους σου υπήρξες πάντα άριστος αρωγός. Δικηγόροι, πολίτες, συνάδελφοι ήξεραν πάντα πως αν ζητούσαν βοήθεια, θα την έδινες απλόχερα και πάντα με χαμόγελο. Πόσο δύσκολο είναι να σε αποχαιρετήσουμε. Πόσο άδειος ο χώρος που γέμιζες με την παρουσία σου. Πόσο δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνεις».