Σήμερα είναι η ημέρα τους. Η 4η Οκτωβρίου κάθε χρόνο είναι αφιερωμένη στα ζώα.
Προσφέρουν συντροφιά, αγάπη και υποστήριξη, βελτιώνοντας την ψυχική και σωματική υγεία των ανθρώπων.
Η παρουσία τους στη ζωή μας είναι πολύτιμη και μπορεί να κάνει την μεγάλη διαφορά.
Όσοι έχουν ή είχαν ένα τετράποδο φίλο, ξέρουν..
Χωρίς ρούχα και παπούτσια, χρησιμοποιούν τις ίδιες πέντε αισθήσεις με τους ανθρώπους όμως βλέπουν τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο από μας. Καλύτερα.
Με αφορμή την σημερινή γιορτή τους, το patris.gr συνομίλησε με τέσσερις ιδιοκτήτες σκύλων, οι οποίοι περιγράφουν για την συμβίωση μαζί τους .
Ιστορίες αγάπης και τρέλας, συγκινητικές στιγμές με πρωταγωνιστές τον Τζίμη, την Φρίντα, την Άννα και τη Ρίτα.
Απολαύστε τις!
O Alberto Invernizzi και η Μαρία Ζωζωνάκη μιλούν για τον Τζίμη που ζει σε εμπόλεμη ζώνη
Ο Τζίμης ήρθε στη ζωή μας κατόπιν προτάσεως του θεράποντα γιατρού μελών της οικογένειάς μας, γιατί σε ανθρώπους με προβλήματα υγείας λειτουργεί πολύ θετικά η παρουσία κατοικιδίου.
Ήταν σκυλάκι του δρόμου και ο γιατρός σκέφτηκε ότι με αυτόν τον τρόπο και ο Τζίμης θα έβρισκε ένα σπίτι και καλό θα έκανε στους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας.
Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν, οπότε εμείς κληρονομήσαμε τον Τζίμη.
Το όνομα του δόθηκε από τα προηγούμενα αφεντικά του. Έχει πολύ ισχυρή προσωπικότητα, είναι υπερβολικά παρατηρητικός, έχει έντονη αίσθηση του δικαίου και θέλει να επεμβαίνει όποτε η ισορροπία ή η γαλήνη διαταράσσεται.
Βρισκόμενος σε εμπόλεμη ζώνη-ζούμε στο Ισραήλ- έδειξε να προσαρμόζεται εύκολα στην κατάσταση, υπακούοντας και ακολουθώντας μας αδιαμαρτύρητα όπου χρειάζεται να πάμε για την προστασία μας.
Είναι πολύ παιχνιδιάρης αλλά και διακριτικός. Συχνά ξεχνάς ότι υπάρχει και περιμένει με διακριτικότητα όταν θέλει να παίξει μαζί μας, κοιτάζοντας την μπάλα του που λατρεύει. Με τα άλλα ζώα αντιδράει κατά περίπτωση. Αγνοεί τις γάτες, παρότι του έχουν επιτεθεί άσχημα, και ανάλογα με το σκυλί θα το αγαπήσει ή θα
είναι εχθρικός κατά περίπτωση, χωρίς να καταλαβαίνουμε γιατί.
Τρώει τα πάντα, δυστυχώς και ό,τι βρει στο δρόμο, αλλά λατρεύει τα παξιμάδια. Όποτε τρώμε θα έρθει και θα μας σκουντάει θέλοντας να φάει ό,τι τρώμε, πράγμα που είναι πολύ εκνευριστικό αλλά και ο ίδιος γίνεται ανυπόμονος όσο αγνοούμε αυτό του το αίτημα. Είναι ένα ζωάκι που προκαλεί χαμόγελα σε όποιον το βλέπει, όλοι του λένε ότι είναι πολύ όμορφος και δείχνει να το απολαμβάνει.
Η ζωή μας έχει γίνει πιο δύσκολη λόγω των συχνών ταξιδιών μας και του γεγονότος ότι δυστυχώς οι αεροπορικές εταιρίες δεν δέχονται εντός καμπίνας ζωάκια πάνω από 8 κιλά. Λογικά, θα έπρεπε να γίνεται μία διάκριση ή να προβλεφθεί μία λύση για τα κατοικίδια πάνω από 8 κιλά και εντός καμπίνας. Παράλληλα όμως με την παρουσία και την αγάπη του μας κάνει να ζούμε υπέροχες στιγμές.
Η δημοσιογράφος Φανή Καλαθάκη μας συστήνει την Αννούλα
«Πήγαινα σε παιδικά γενέθλια, 4 Απριλίου 2015 ήταν, και μόλις δύο μέρες πριν είχα νιώσει αυτή τη σιγουριά ότι θέλω να φέρω στο σπίτι ένα σκύλο. Πέρασα από τον
Άγιο Τίτο, και ω του θαύματος, παγκόσμια ημέρα αδέσποτων γαρ, η πλατεία είχε γεμίσει με τετράποδα πλασματάκια που έψαχναν για δίποδα.
Κάνω μια πρώτη βόλτα αλλά αντί να βρω εγώ σκύλο, με βρήκε εμένα ο Αριστείδης. «Έχω ένα σκύλο που θα σε ξετρελάνει!», είπε ενώ με τραβούσε από το χέρι για να μου τον δείξει. Και ξαφνικά έφτασα μπροστά στην Αννούλα! Οι μαύρες ματάρες της είχαν κρυφτεί πίσω από μακριές μπεζ τούφες, όμως ήταν ακόμα ευδιάκριτες και λαλίστατες.
Πήδηξε πάνω στον κορμό μου και …αυτό ήταν! Είχα σκύλο! Μισή ώρα αργότερα επιβεβαιώθηκαν όλες οι περιγραφές των κτηνιάτρων του κυνοκομείου και των εθελοντών που την ήξεραν και μου έλεγαν ότι έχει τον καλύτερο χαρακτήρα του κόσμου.
Η Άννα πήγε σε παιδικό πάρτι και έπαιξε για τρεις ώρες με δεκάδεςπαιδάκια, εισπράττοντας χιλιάδες χάδια από την πρώτη μέρα.
Την έβαλα στο αυτοκίνητο χωρίς να μπορώ να πιστέψω ότι ήταν δική μου και είχα όλο το άγχος του πρωτάρη κηδεμόνα –σκύλο είχαμε τελευταία φορά όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Το «Άννα» τής ταίριαζε ταμάμ. Χαριτωμένη, τρυφερή και ζεστή, όπως ταιριάζει σε κάθε Άννα. Από τα πολλά χάδια που ζητιάνευε, βέβαια, κάποια στιγμή
είπα ότι το Άννα βγαίνει απ’ το… ζητιάνα!
Όταν ήρθε στο σπίτι ήταν ήδη 2,5 χρονών και, αν εξαιρέσουμε δυο τρεις κίτρινες κηλίδες στον σχετικά καινούργιο καναπέ, έτσι για να μαρκάρει την περιοχή της, δεν
είχαμε κανένα άλλο δράμα. Από την αρχή περίμενε να βγει έξω για να κάνει την ανάγκη της και τις λίγες φορές που δεν το έκανε ήταν γιατί είχε πεπτικές διαταραχές.
Η Άννα είναι ζητιάνα και στο φαγητό. Λιχούδα, αχόρταγη, επίμονη τόσο που στις ταβέρνες είναι το μόνο σημείο που με δυσκολεύει. Τελικά, η μπαμπέσα, τους κερδίζει όλους με την ομορφάδα και τα παρακλητικά ματάκια της, με αποτέλεσμα να τρώει από κάθε τραπέζι. Την τροφή της, την καλή την γκρέιν φρι, την τρώει όταν δει κι αποειδεί!
Με τα παιχνίδια δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση. Για πολλά χρόνια είχαμε αρκετά στο σπίτι, μπας και τα βρει ενδιαφέροντα. Τελικά το αγαπημένο της παιχνίδι ήταν πάντα τα πόδια των ανθρώπων, εκεί μπλέκεται, αυτά γλείφει, αυτά αρπάζει για να τα τοποθετήσει πάνω στην κοιλιά της. Όταν θέλει κάτι η Αννούλα, φτάνει πολύ κοντά στο να το πει με λόγια κανονικά.
Παρά την ηλικία της, σήμερα φτάνει στα 12, η Αννούλα είναι ακόμα ένα νέο κορίτσι με πολλή όρεξη για βόλτες. Το άλμα της είναι αξεπέραστο –φτύστε τη τώρα που
διαβάζετε – ειδικά αν στο χέρι μου υπάρχει κάτι σε ψημένη πέτσα. Το γέλιο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δεδομένο και πολύ περισσότερο όταν τρέχει μέσα στο σπίτι σαν βολίδα από τοίχο σε τοίχο, διεκδικώντας τρελίτσες.
Για βόλτες πετάει τη σκούφια της, αλλά με κοψοχόλιασε πρόπερσι που την πήρα σε πεζοπορία στην εξοχή και έπρεπε να διανύσει κάμποσα χιλιόμετρα. Όταν γυρίσαμε
σπίτι, η κοπέλα κόντεψε να ζητήσει αμαξίδιο και ήταν σχεδόν κουτσή για τρεις μέρες. Από τότε έχουμε κόψει τις τεράστιες βόλτες, αλλά στα νιάτα της έχει
περπατήσει όλη τη Γαύδο και έχει κάνει ταξίδια που θα ζήλευαν πολλοί. Δεν της αρέσει η θάλασσα, αλλά παίζει με τα κύματα, έχει υπάρξει party animal, έχει ανέβει βουνά, έχει κάνει ελεύθερο και οργανωμένο κάμπινγκ, έχει πάει σε συναυλίες και μπαρ, έχει υπάρξει εθελόντρια του Ευ ζω με τον καρκίνο. Και το σημαντικό, όλοι
στον περίγυρό μου ξέρουν ότι η Άννα είναι μέλος της οικογένειας και την υπολογίζουν αναλόγως.
Αλλά το έχει κερδίσει μόνη της, έχει κάνει αλοιφή και τους λιγότερο φιλόζωους.
Η Άννα έχει το χαρακτήρα που θα ήθελα να έχω και με κάνει και νιώθω τυχερή που την έχω για δάσκαλο. Γιατί δάσκαλος είναι. Και είναι και μέτρο. Κάθε φορά που εκνευρίζομαι και αντιδρώ απέναντι σε κάτι, η Άννα είναι αυτή που με επαναφέρει, μόνο μ’ ένα βλέμμα. Καμιά φορά ντρέπομαι να με βλέπει έξαλλη. Η Αννούλα είναι άδολη, δοτική, ευγνώμων όσο κι εγώ, αφοσιωμένη (κανείς δεν με υποδέχεται όπως αυτή όταν λείπω). Σήμερα την ταλαιπωρώ όταν της φέρνω νεότερους σκύλους στο σπίτι, για επίσκεψη ή φιλοξενία, επειδή έχουν όρεξη για ατελείωτα παιχνίδια και αυτή το έχει περάσει αυτό το στάδιο.
Η Άννα νομίζω ότι τα βαριέται τα σκυλίσια παιδιά, θέλει να επιλέγει εκείνη πότε θα παίξει και με ποιον, πάντως σίγουρα απολαμβάνει τους ώριμους και αγαπάει τους αδέσποτους.
Απολαμβάνει να αφήνεται στο παιχνίδι των μικρών παιδιών και είναι ειδική στο να κάνει όσους έχουν σκυλοφοβία να την ξεπεράσουν! Είμαι σίγουρη ότι η Άννα πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι η καλύτερη ράτσα του κόσμου. Φευ!»
Η Νεκταρία Μανουσουδάκη και η αγαπημένη της Φρίντα
Φθινόπωρο του 2017, ενώ δεν είχα ακόμα ξεπεράσει τον πρόωρο χαμό της σκυλίτσας μου, της Καραμέλας, είδα στη σελίδα του φιλοζωικού σωματείου Σείριος μια ανάρτηση για ένα αδέσποτο μέχρι τότε σκυλάκι που χρειαζόταν προσωρινή φιλοξενία για να κάνει τη θεραπεία του και να δοθεί στη συνέχεια για υιοθεσία.
Για όσους ξέρουν, αυτά είναι κόλπα είναι ”ζόρικα” γιατί αν μπει το σκυλάκι στο σπίτι σου, μετά δεν βγαίνει. Ούτε από το σπίτι, ούτε από την καρδιά σου. Αυτό συνέβη και με
τη Σφήνα, όπως – καθαρά για λόγους marketing – την είχε ονομάσει η Μαρίζα Ζυμωνοπούλου.
Παρότι είχα ξεκαθαρίσει κατηγορηματικά στη Μαρίζα ότι δεν πρόκειται να την υιοθετήσω, χρειάστηκαν μόλις 10 ημέρες συγκατοίκησης για να κάνω το ακριβώς αντίθετο.
Πήρε το όνομα της από το βλέμμα της και την ανθεκτικότητά της στα βάσανα της ζωής. Σαν την συνονόματή της Φρίντα Κάλο. Ίδια (αστειεύομαι). Μόνο που η
τετράποδη συγκάτοικός μου δε ζωγραφίζει. Τουλάχιστον, ακόμα.
Είναι τρελή, τσαχπίνα, παιχνιδιάρα, η χαρά της ζωής γενικώς και της δικής μου ειδικώς.
Αν εξαιρέσουμε το πρώτο διάστημα της προσαρμογής που ”ξεπουπούλιασε” μερικά μαξιλάρια και μαλακά δικά της παιχνίδια ,δεν καταστρέφει πράγματα στο σπίτι.
Μόνο που όταν αγχωθεί ξεστρώνει τα ριχτάρια από τους καναπέδες και ρίχνει κάτω τα μαξιλάρια. Πταίσματα.
Το παιχνίδι που λατρεύει είναι ο τόπι της. Ξυπνά και κοιμάται με τη σκέψη του.
Με τα περισσότερα σκυλιά τα πάει πολύ καλά, παίζει μέχρι τελικής πτώσεως. Με τα γατιά αδιαφορεί, μάλλον για λόγους ασφαλείας (δικής της)
Όσον αφορά στις προτιμήσεις της στο φαγητό, έχει τις δικές μου, ως λιχούδα.
Οπότε υποκύπτω και της δίνω μεζεδάκια μαζί με την τροφή της.
Με εκνευρίζει όταν ξεστρώνει τους καναπέδες και όταν τσιρίζει από ενθουσιασμό μόλις χτυπήσει το θυροτηλέφωνο. Σκέφτεται, μάλλον, πως ή φαγητό έρχεται ή παρέα. Εγώ πάλι,την εκνευρίζω όταν δεν την αφήνω στη βόλτα να πάει όπου θέλει.
Το δείχνει, με έναν άκρως υπαινικτικό στεναγμό.
Η Φρίντα με κάνει να γελάω κάθε μέρα. Τόσο που θα έπρεπε να συνταγογραφείται. (η κάθε Φρίντα.)
Η ζωή μου άλλαξε,με τον τρόπο που την αλλάζει ένα νέο μέλος στην οικογένεια. Θα μπορούσα σχηματικά και έστω καθ' υπερβολήν – αν και όσοι έχουν σκυλιά είμαισίγουρη ότι νιώθουν παρομοίως – να πω ότι έχει τις ευθύνες και τις χάρες ενός μικρού παιδιού.
Η πνευμονολόγος Εμμανουέλα Χρονάκη γράφει για την Ρίτα που ”άναψε” ξανά το χαμόγελο της
«Έψαχνα να βρω τον μπελά μου και τελικά τον… βρήκα, επήγα και αγάπησα ένα μωρό… που το ονόμασα Ρίτα.
Πριν 1,5 χρόνο η έξοδος από την πανδημία με βρήκε μόνη, πικραμένη, να μετακομίζω στο πατρικό μου γεμάτη συναισθήματα που μόνο με μαύρο θα μπορούσα να περιγράψω.
Ένα βράδυ γυρίζοντας από το ιατρείο ,είδα μια ανάρτηση.
Γνωστός μου χάριζε το τελευταίο θηλυκό σκυλάκι της γέννας, το πιο αδύναμο.
Ήταν όπως και εγώ, αδύναμη..
Τον κάλεσα κι έτσι η μικρούλα ήρθε να φωτίσει τον μαύρο μου κόσμο και να «ανάψει» το χαμόγελο στο πρόσωπο μου ξανά.
Εδώ και ενάμιση χρόνο είμαστε αχώριστες, ακόμα και στο ιατρείο έρχεται, παίζει με μικρούς και μεγάλους ασθενείς μου, περιμένει υπομονετικά να τελειώσω και πάμε την αγαπημένη μας βόλτα.
Πες «βόλτα» στη Ρίτα και σε ερωτεύτηκε ! Ταιριάξαμε σε όλα! Παντού μαζί, στα ταξίδια, στις πεζοπορίες, στους μαραθώνιους, στη θάλασσα, τα βουνά και την πόλη.
Είναι χαρούμενη, προστατευτική, ευγενική, υπομονετική αλλά άμα χρειαστεί γίνεται φύλακας με τεράστια δόντια και τρομακτικό γαύγισμα.
Ποτέ δεν έχει επιτεθεί σε κάποιον, ούτε έχει κάνει ζημιά στο σπίτι η κάπου αλλού. Κυρία!
Δεν μπορώ, δίχως της. Γυρίζω σπίτι με λαχτάρα ,βλέπω να κουνάει την ουρά της, την χαρούμενη φάτσα της και νιώθω υπέροχα!
Έχουμε φτιάξει μια παρέα με άλλους ιδιοκτήτες σκύλων και πάμε βόλτες.
Περνάμε απερίγραπτα τέλεια, μάλιστα την Κυριακή θα πάρουμε μέρος στον Ημιμαραθώνιο στο Αρκαλοχώρι, όχι για να κάνουμε χρόνο αλλά για να περάσουμε όμορφα με τα σκυλάκια μας.
Η Ρίτα ανάμεσα σε όλα τα άλλα, λατρεύει τη μουσική.
Συχνά χοροπηδάει πάνω κάτω, χορεύουμε μαζί και θα έλεγα ότι το τραγούδι των Αδελφών Κατσιμίχα «Ρίτα -Ριτάκι» ,είναι το αγαπημένο μας..»