Το Safari… έπεσε στα βαθιά του Ατλαντικού Ωκεανού
Περίπου μια εβδομάδα πριν την άφιξή τους στα Μπαρμπάντος της Καραϊβικής, το πλήρωμα του Safari μας γράφει για τις συναρπαστικές εμπειρίες της πλεύσης στον Ατλαντικό, τα μεγάλα “ήρεμα κύματα, τις καλές θερμοκρασίες, το απέραντο γαλάζιο, το ταξίδι μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό.
“Έχει πολύ νερό εδώ πέρα”… είναι η καθημερινή μας ατάκα τις τελευταίες δέκα ημέρες. Το “Safari” ταξιδεύει ακατάπαυστα με πρύμα τον καιρό, διανύοντας 150-200 ναυτικά μίλια την ημέρα. Ο Ατλαντικός είναι η πραγματικότητά μας, έγινε η ρουτίνα μας… Μία θάλασσα διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Το κύμα μεγάλο αλλά πράο, ο ορίζοντας 360 μοίρες από χρώματα, παντού νερό”.
“Ο Ατλαντικός Ωκεανός είναι αυτό που λέμε ‘’πέσαμε στα βαθιά’’, σημειώνει η Κυριακή Μαραζάκη. “Δυνατός αέρας μέχρι και 50 κόμβους, κύματα που ξεπέρασαν τα 5 μέτρα κάποιες φορές και αρκετά μεγάλες ταχύτητες του σκάφους. Απέραντο γαλάζιο και μόνο 3 φορές μέσα σε δέκα μέρες κάποιο άλλο πλοίο έτυχε να βρεθεί σε ακτίνα 2 μιλίων από εμάς. Ήμασταν όμως ‘’προπονημένοι’’ γι’ αυτό, μιας και είχαμε διανύσει ήδη 2.500 περίπου μίλια από την Αθήνα ως το Γιβραλτάρ.
Ο Ατλαντικός Ωκεανός όμως έχει και τα θετικά του, όπως το ότι ο καιρός είναι πρύμα, άρα και η πλεύση πιο ομαλή, ο χειμώνας είναι παρελθόν και οι θερμοκρασίες φτάνουν μέχρι και τους 27 βαθμούς Κελσίου και οι βάρδιες πιο ξέγνοιαστες, μιας και δεν υπάρχει ‘’απειλή’’ σύγκρουσης με κάποιο άλλο σκάφος. Όπως και να ΄χει, είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία και την απολαμβάνω στο έπακρο.”
Ο Παναγιώτης Κρέμης εξηγεί: “Στην Μεσόγειο προσαρμόζαμε τα πανιά μας ανάλογα με τον άνεμο κι έτσι πετύχαμε να επισκεφτούμε διάφορους προορισμούς, Lipari, Palma de Mallorca και Gibraltar. Περπατήσαμε σε σπουδαίες μαρίνες και δέσαμε ανάμεσα σε πραγματικά αξιοπρόσεκτα σκάφη. Στον Ατλαντικό, έχοντας τον καιρό πάντα πρύμα και τον αυτόματο να τιμονεύει, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ουσιαστικά μαθαίνουμε να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας, μαζί με την καλή παρέα μέσα σ’ ένα διαρκές ταξίδι από εναλλαγές εικόνων και καταστάσεων, μακριά από κάθε αίσθηση στεριάς όπως έχουμε συνηθίσει. Τρικυμίες, μπουνάτσες, πρωινές – βραδινές βάρδιες, αστείες ή και σοβαρότερες στιγμές. Όλα αυτά με φόντο τον Ατλαντικό, που συνεχώς αλλάζει όψη κι εμείς να τα ζούμε μέσα στη δική μας βάρκα. Αναμνήσεις και μαθήματα που θα μας συνοδεύουν ευχάριστα μία ζωή.”
Ο Γιάννης Δεικτάκης προσθέτει: “Για μένα ο Ατλαντικός ωκεανός μοιάζει σαν μια απέραντη θαλάσσια έρημος, οι πιθανότητες να συναντήσουμε κάποιο άλλο πλοίο είναι ελάχιστες και οι αλλαγές τοπίου είναι μηδαμινές. Νιώθω σαν να είμαστε κολλημένοι στο ίδιο σημείο για μέρες ολόκληρες, τίποτα δεν έχει αλλάξει, εκτός, από τα καιρικά φαινόμενα και το εντυπωσιακότερο ότι πλέον νιώθω και παρατηρώ την αλλαγή ζώνης (αλλαγή Μεσημβρινών) που αλλάζει καθημερινά πλέοντας προς τη δύση, επειδή στο σκάφος, από την αρχή του ταξιδιού μας, έχουμε την ώρα Γκρίνουιτς, όταν φτάσουμε στο Μπαρμπάντος ο ήλιος θα ανατείλει στις 12 το μεσημέρι!”
Ο Νίκι Μπάντερμιλχ, ο νεότερος του πληρώματος, αναφέρει: “Μετά από 12 ημέρες ιστιοπλοΐας στο απέραντο γαλάζιο του Ατλαντικού Ωκεανού, συνειδητοποίησα ότι αυτό το ταξίδι δεν είναι απλά η κάλυψη 3000 ναυτικών μιλίων. Είναι ένα ταξίδι στον εαυτό σου. Μία από τις μεγάλες προκλήσεις είναι να ψυχαγωγήσεις τον εαυτό σου χωρίς να πλήξεις.
Τώρα που τελείωσα το σχολείο μου βρήκα πολύ χρόνο να σκεφτώ για τη ζωή μου και το μέλλον μου. Επιπλέον, είμαι τυχερός που έχω ένα καλό πλήρωμα με πολλούς διαφορετικούς και υπέροχους χαρακτήρες! Μετά από 12 ημέρες, μπορώ πλέον να πω ότι μου αρέσει ο άγριος και μεγάλος ωκεανός όλο και περισσότερο! Το να βρίσκεσαι τόσο μακριά από την καθημερινότητα της ζωής σου αποτελεί κάθε ημέρα μία καινούρια περιπέτεια!”
Και τέλος ο Γιώργος Ιωαννίδης σημειώνει: “Ατλαντικός. Μία λέξη, πολλά συναισθήματα. Ο συνδυασμός της μεγάλης απόστασης με άγνωστους αλλά εξαιρετικούς συνταξιδιώτες, σου προκαλούν… τροφή για σκέψη. Η φύση στα καλύτερά της, σου δείχνει ότι τίποτα δεν είναι στάσιμο και ότι όλα αλλάζουν, καλύτερα να μην πηγαίνεις κόντρα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η αναζήτηση του αγνώστου σε συναρπάζει όταν φεύγεις από τη στεριά και ακολουθείς τη θάλασσα… Σήμερα, καθώς πλησιάζουμε στο τέλος, η προσμονή για τη στεριά φαντάζει σα λύτρωση. Στο ταξίδι αυτό, αποσυνδέεις τον χρόνο και συνδέεσαι με τον χώρο και τους συνταξιδιώτες. Άξιζε η υπομονή… “