«Κοινό μυστικό» ήταν στην ευρύτερη γειτονιά, μία ανάσα από το κέντρο του Ηρακλείου, η λειτουργία παράνομου οίκου ανοχής.
Κρίση-κρίση όμως το «μαγαζί» πήγαινε… μπάλα, όπως λένε περίοικοι που από ένα σημείο και μετά είχαν χάσει το… μέτρημα από όσους έβγαιναν και έμπαιναν. «Οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν ερμητικά κλειστά.
Βλέπαμε όμως να μπαινοβγαίνουν άνδρες, νέοι, γέροι, κάποιοι με ρούχα της δουλειάς άλλοι με κουστουμάκι.
Στην αρχή δεν πήγε το μυαλό μας, όσο όμως περνούσε ο καιρός δεν υπήρχε αμφιβολία» περιέγραψε στην «Π» μία γειτόνισσα, η οποία όπως αποκάλυψε, ένα μεσημέρι επιστρέφοντας από το σούπερ-μάρκετ βρέθηκε αντιμέτωπη με υποψήφιους πελάτες που την είχαν στήσει απ’ έξω και προς στιγμήν θεώρησαν ότι ήταν ο «άνθρωπός» τους.
«Βλέπαμε μανάβηδες να αφήνουν καρπούζια στην πόρτα, να χαμογελούν και να εύχονται «καλές δουλειές!».
Ακόμα και τους καφέδες απ΄ έξω τους παράγγελναν. Τόσους καφέδες ούτε σε καφενείο». Το σούσουρο αναπόφευκτο και οι ψίθυροι άρχισαν να πληθαίνουν μέχρι που έγιναν και οι πρώτες καταγγελίες στην Αστυνομία για το παράνομο σπίτι των… αναστεναγμών.