Εισαγγελική παρέμβαση θα ζητήσει ο Δήμος Ηρακλείου προκειμένου να μπορέσει να ανατάξει την τουλάχιστο απαράδεκτη, αν όχι επικίνδυνη υγειονομικά κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις σπηλιές της Χρυσοπηγής, μια περιοχή με πλούσια ιστορία και θλιβερό παρόν.
Το όλο θέμα συζητήθηκε χθες στο πλαίσιο σύσκεψης που συγκλήθηκε με τη συμμετοχή των αντιδημάρχων Δημοτικής Αστυνομίας Μ. Παττακού και Τεχνικών Έργων Γ.Αναστασάκη, αντιπροσωπείας του 2ου διαμερίσματος και υπηρεσιακών στελεχών του Δήμου, μετά από αλλεπάλληλα αιτήματα της τοπικής κοινωνίας, που ζητά να μπει ένας τέλος στην εγκατάλειψη της περιοχής που εκτός των άλλων εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τη δημόσια υγεία.
Όπως είναι γνωστό οι σπηλιές αυτές αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία και για το λόγο αυτό δεν μπορεί να παρέμβει ο Δήμος Ηρακλείου. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό, η Λότζια θα ζητήσει εισαγγελική παρέμβαση, ώστε να νομιμοποιήσει την παρέμβαση του και να καθαρίσει και να ευπρεπίσει τις σπηλιές που εμφανίζουν μια απαράδεκτη εικόνα παρακμής και εγκατάλειψης, καθώς έχουν μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και ενίοτε σε καταφύγιο εξαθλιωμένων χρηστών.
Όπως εξηγεί ο κ. Παττακός, “ο Δήμος οφείλει να παρέμβει, καθώς είναι όχι μόνο πιεστικά τα αιτήματα των πολιτών που μας ζητούν να παρέμβουμε αλλά και η ίδια η πραγματικότητα που μας επιβάλλει να δώσουμε λύση, με τον καθαρισμό των σπηλιών που εμφανίζουν μια εικόνα πραγματικά πολύ άσχημη. Επίσης αποτελεί και πάγιο αίτημα του 2ου διαμερίσματος, που αποτυπώνει και τον παλμό της κοινωνίας, που επιζητά ο χώρος αυτός να ευπρεπιστεί και να αποκτήσει μια διαφορετική εικόνα”.
Ο ίδιος σημειώνει ότι μέχρι τώρα ο Δήμος δεν έχει παρέμβει επειδή ο χώρος είναι ιδιωτικός, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υποκρίνεται ότι δε βλέπει το πρόβλημα που υπάρχει και το χρέος του να δρομολογήσει λύσεις.
Οι σπηλιές αυτές, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, από τα μέσα του 18ου αιώνα, λειτούργησαν ως καταφύγιο λεπρών που ζούσαν απομονωμένοι. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, το λεπροχώρι της Μεσκινιάς υπήρχε μέχρι το 1904, όταν οι ασθενείς μεταφέρθηκαν στη Σπιναλόγκα. Οι σπηλιές πάντως δεν έμειναν αχρησιμοποίητες, καθώς σʼ αυτές συνέχισαν να μένουν και ασθενείς αλλά και πολλοί άλλοι φτωχοί άνθρωποι.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και το κύμα προσφύγων, εγκαταστάθηκαν μέσα στις σπηλιές και προσφυγικές οικογένειες, ενώ άρχισε και η οικοδόμηση των πρώτων μικρών κατοικιών. Εκτιμάται ότι μέχρι σχεδόν το 1969, απομακρύνθηκαν οι τελευταίες οικογένειες που ζούσαν εκεί σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Φωτογραφίες της εποχής πραγματικά συγκινούν καθώς αποτυπώνουν τη φτώχεια των ανθρώπων που έδιναν ένα σκληρό αγώνα επιβίωσης μέσα σε τρώγλες που είχαν διαμορφωθεί με πρόχειρα υλικά με ξύλινες περιφράξεις και δίχτυα.