Η Σοφία Λογαρίδου βρήκε στο θέατρο μια βαθιά εσωτερική διέξοδο και έναν τρόπο να εκφράσει συναισθήματα και σκέψεις χωρίς περιορισμούς. Ξεκινώντας από μια θεατρική ομάδα στα Χανιά, η πορεία της την οδήγησε σε σημαντικές παραστάσεις, σπουδές στην υποκριτική και τη δημιουργία της ομάδας «ΔΕΑ-τρόφιλοι».
Για εκείνη, το θέατρο είναι κάτι περισσότερο από τέχνη· είναι μια μεταμορφωτική εμπειρία που ενισχύει την ενσυναίσθηση και την ψυχική ισορροπία. Με όραμα να αξιοποιήσει τη θεραπευτική δύναμη της τέχνης, η εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. στο νησί συνεχίζει να εμπνέεται και να εμπνέει, συμβάλλοντας ενεργά στον πολιτισμό της Κρήτης και πέρα από αυτήν.
Η συνομιλία μας έχει ως εξής:
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το θέατρο;
Σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου, είχα την ανάγκη να εντάξω στην καθημερινότητά μου μια δημιουργική δραστηριότητα. Κάπως έτσι έγινα μέλος μιας θεατρικής ομάδας, την K-art, που είχαν δημιουργήσει δύο φίλες μου, η Μαρία και η Ραφαέλα Κλεινάκη. Έτσι συμμετείχα σε αυτή τη μουσικο-θεατρική παράσταση «Στιγμές με τον Αλέξανδρο» ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με δυο παραστάσεις, μία στα Χανιά και μία στο Ρέθυμνο το 2011.
Η εμπειρία αυτή με γέμισε με πολύ όμορφα συναισθήματα και κατάλαβα πόσο πολύ με βοήθησε στο να ανατάξω την ψυχή μου. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν με μια φυσική ροή.
Αποκαλώ τον εαυτό μου YOUC-όπουλο καθώς βρίσκομαι στο χώρο του Εργαστηρίου YOUCA στα Χανιά από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του.
Στο επόμενο εξάμηνο ολοκληρώνω τις σπουδές μου στο Τμήμα Υποκριτικής της Σχολής Ανώτερης Επαγγελματικής Κατάρτισης Χανίων, εμπλουτίζοντας και εξειδικεύοντας τη γνώση που όλα αυτά τα χρόνια πήρα από αξιόλογους δασκάλους –ηθοποιούς αλλά λαμβάνοντας ταυτόχρονα και την αντίστοιχη επαγγελματική πιστοποίηση.
Ευγνωμονώ όλους αυτούς τους ανθρώπους για τα μοναδικά δώρα που προσφέρουν στην ψυχή μου την παιδεία που μου παρέχουν. Μαζί με αυτούς ευγνωμονώ και τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένεια και τους φίλους μου που υποστηρίζουν κάθε εγχείρημά μου.
Τι προσφέρει το θέατρο στη Σοφία Λογαρίδου;
Η υποκριτική όπως και όλες οι Τέχνες είναι για εμένα σημείο αναφοράς μιας μεταμορφωτικής διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης και πληρότητας εαυτού, γιατί μας δίνεται η δυνατότητα να ελευθερώσουμε σκέψεις, συναισθήματα και να τα αναγνωρίσουμε χωρίς εμπόδια και δίχως περιορισμούς.
Ο θεατρικός μου δάσκαλος Garry Borland στην πρώτη μας συνάντηση με ρώτησε γιατί θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο και η απάντηση μου αρχικά ήταν μάλλον χωρίς σαφή αιτιολογία. Σε δεύτερη στιγμή της θεατρικής διαδικασίας σε μια προσπάθεια να αναγνωρίσω τα συναισθήματά μου, με ρώτησε τι με κάνει ευτυχισμένη. Δεν είχα να του δώσω σαφή απάντηση καθώς άλλο είναι οι όμορφες στιγμές και άλλο η ευτυχία και η εσωτερική πληρότητα.
Η απάντηση ήρθε σχεδόν ένα χρόνο μετά όταν ένιωσα αυτό τα απερίγραπτο συναίσθημα πληρότητας και γαλήνης, την προσωπική ευτυχία που μου δίνει το θέατρο.
Για μένα, λοιπόν, το θέατρο είναι η προσωπική εσωτερική μου ευτυχία.
Η θεατρική παιδεία έχει να δώσει πολλά στον σπουδαστή. Πέρα από τη γνώση μέσα από την ανάλυση των θεατρικών-λογοτεχνικών κειμένων, είναι η κατάκτηση τεχνικών χαλάρωσης, η ενσυναίσθηση και η αντίληψη πραγμάτων και ανθρώπων.
Επιστημονικά έχει τεκμηριωθεί η θεραπευτική του αξία μέσα από τη δραματοθεραπεία, μια σχετικά νέα προσέγγιση της διαχείρισης των στρεσογόνων και άλλων επιβαρυντικών για την ψυχική υγεία συνθηκών.
Θεατρικά τι γίνεται στα Χανιά;
Τα Χανιά είναι μια πόλη με πολύ έντονο το στοιχείο της έκφρασης μέσα από το θέατρο και με πολλές ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες και εργαστήρια που δίνουν την ευκαιρία της έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας σε ανθρώπους όλων των ηλικιών.
Το 2023 ως μέλος της Διεθνούς Ένωσης Αστυνομικών (Δ.Ε.Α.) και συγκεκριμένα ως Πρόεδρος της Τοπικής Διοίκησης Χανίων υιοθετώντας αυτή την καλή πρακτική, δημιούργησα θεατρική Ομάδα.
Την ονόμασα «ΔΕΑ-τρόφιλοι» όπου το ΔΕΑ είναι τα αρχικά της Ένωσης μας.
Αυτή τη στιγμή αριθμεί 11 μέλη στα οποία περιλαμβάνονται τόσο αστυνομικοί όσο και φίλοι του θεάτρου, εκτός Αστυνομίας, και είμαστε στη διαδικασία της προετοιμασίας της πρώτης μας θεατρικής παράστασης.
Υπάρχουν ρόλοι που ξεχωρίσατε;
Όλες οι θεατρικές μου εμπειρίες ήταν ξεχωριστές όμως έχω να θυμηθώ ένα πρωτότυπο έργο “Cabaret sociale” που ανεβάσαμε με το YOUCA το 2019 στο οποίο υποδυόμουν την Josephine Baker τη διάσημη χορεύτρια.
Για το ρόλο αυτό είχα ερευνήσει πολύ για τη ζωή της και είχα παρακολουθήσει με πολλή προσοχή τα διαθέσιμα βίντεο και ταινίες για εκείνη. Επίσης ο ρόλος περιελάμβανε δύο χορογραφίες και τραγούδι στη σκηνή κάτι που σημαίνει ότι δουλέψαμε όχι μόνο στο υποκριτικό κομμάτι άλλα και στο κινησιολογικό –χορευτικό. Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική.
Εξίσου μοναδική και μάλιστα με άμεση διάδραση με το κοινό ήταν η παράσταση του έργου το Garry Borland “LAΖARUS 2.0” στην οποία θίγονταν πολλά κοινωνικά θέματα, όπως η διαχείριση του ψυχικού τραύματος, η αποξένωση των ανθρώπων, η κακοποίηση, η τεχνητή νοημοσύνη και η αλλοτρίωση των ανθρώπινων αξιών και σχέσεων.
Το συγκεκριμένο θεατρικό ανέβηκε δύο φόρες: το 2022 και το 2024 και υποστηρίχθηκε από την Περιφέρεια Κρήτης και τον Αντιπεριφερειάρχη Χανίων κ. Νικόλαο Καλογερή ο οποίος είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα Πολιτισμού και Τέχνης.
Η προετοιμασία μιας θεατρικής παράστασης από τη στιγμή της πρώτης ανάγνωσης έως τη στιγμή της υπόκλισης είναι ένα ταξίδι με συγκινήσεις αλλά και αγωνίες και κούραση. Όταν όμως η αυλαία πέσει, εύχεσαι, ένα νέο ταξίδι να ξεκινήσει σύντομα.
Το θέατρο σας έχει βοηθήσει σε συνθήκες που αντιμετωπίζετε ως αξιωματικός της Αστυνομίας;
Νομίζω ότι όχι μόνο το θέατρο αλλά και οποιαδήποτε άλλη Τέχνη λειτουργούν θετικά στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, όποιο κι αν είναι το επάγγελμά του καθώς διευκολύνουν την εξωτερίκευση των συναισθημάτων αλλά και την αποσυμπίεση στρεσογόνων στιγμών.
Όπως είναι αντιληπτό από όλους η Τέχνη σε όλες της τις μορφές και εκφράσεις (θέατρο, μουσική, εικαστικά, χορός, φωτογραφία κ.α) εκτός από το καθαρά καλλιτεχνικό της κομμάτι λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Είναι λοιπόν, κατά τη γνώμη, μου σημαντική η εξοικείωση των κοινωνιών με αυτές.
Μέσα από τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα των Τεχνών και εν γένει του πολιτισμού βελτιώνονται οι κοινωνίες, γίνονται πιο ποιοτικές και αυτό επιστρέφει στην ίδια την κοινωνία μέσω της πνευματικής καλλιέργειας των ατόμων που την απαρτίζουν.
Είχα την τύχη πρόσφατα σε ένα ταξίδι μου στο Λίβερπουλ και στο Δουβλίνο να βιώσω την σημαντικότητα που δίνουν οι κοινωνίες αυτές στην προαγωγή και ανάδειξη του Πολιτισμού.
Μέσω της ελεύθερης πρόσβασης όλων σε Μουσεία και Χώρους Τέχνης δίνουν την ευκαιρία σε όλους τους πολίτες σε μια κατά κάποιο τρόπο «πολιτιστική δια βίου μάθηση».
Είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις διαρκώς γεμάτα τα Μουσεία και τους Χώρους Τέχνης από μαθητές, και ανθρώπους κάθε ηλικίας να τα κατακλύζουν.
Οι στόχοι σας για το μέλλον;
Πιστεύοντας στο θεραπευτικό κομμάτι της Τέχνης σκοπεύω να ασχοληθώ πιο ενεργά με αυτό και να πάω ένα βήμα παρακάτω. Μέσω εξειδικευμένης εκπαίδευσης, ευελπιστώ να στηρίξω την κοινωνία αρχικά των συναδέλφων μου και των επαγγελματιών που βιώνουν συχνότερα και εντονότερα στρεσογόνες και τραυματικές καταστάσεις.
Στόχος μου είναι να ενθαρρύνω ανθρώπους κάθε ηλικίας και ιδιαίτερα όσους είναι σε ευάλωτη θέση, να αναζητήσουν τα όμορφα κομμάτια του εαυτού τους για τα οποία ίσως δεν τους μίλησε ποτέ κανείς κάνοντας μία εσωτερική συναισθηματική «επανεκκίνηση».
Σε αυτό το εγχείρημα έχω αρωγούς και άμεσους συνεργάτες μία μικρή ομάδα αγαπημένων μου ανθρώπων που συμμερίζονται το όραμά μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.