Στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας εξακολουθούν να βρίσκονται τα ενεχυροδανειστήρια, κυρίως μετά τη σύλληψη του γνωστού από την τηλεόραση ιδιοκτήτη αλυσίδας καταστημάτων αγοραπωλησίας χρυσού.
Για να πούμε την αλήθεια την πρώτη θέση ανάπτυξης, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, σε όλη την περίοδο της Ελληνικής οικονομικής κρίσης, την έχει η λειτουργία καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και κυρίως η ανάπτυξη των καφέ-μεζεδοπωλείων.
Όμως σύμφωνα με τα στοιχεία των ειδικών αναλυτών τα καταστήματα που τα τελευταία χρόνια κάνουν το μεγαλύτερο «αθέατο» τζίρο είναι τα ενεχυροδανειστήρια.
Ήρθαν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή την περίοδο που ξέσπασε η οικονομική κρίση και τώρα για δεύτερη φορά στην επικαιρότητα με το χειρότερο ουσιαστικά τρόπο.
Σε κάθε δρόμο που λειτουργούν ξεχωρίζουν από τις λαμπερές τους επιγραφές, σε αντίθεση με τα σκυθρωπά πρόσωπα εκείνων που υποχρεώνονται από την ανάγκη να διαβούν τις πόρτες τους. Ένα τεράστιο ενεχυροδανειστήριο όλη η χώρα με τους πολίτες να ξεπουλάνε τα χρυσαφικά τους αντί πινακίου φακής. Κάποια απ’ αυτά έχουν την ελπίδα να τα ξεπληρώσουν και να τα πάρουν πίσω, τα περισσότερα βέβαια θα τα χάσουν για πάντα.
Δεν υπάρχει λογικός κανόνας γραπτός ή άγραφος που να ρυθμίζει τις συναλλαγές, αφού η ακολουθούμενη διαδικασία λειτουργεί αντίθετα από τους γνωστούς κανόνες της αγοράς. Δεν ξεκινάει η συγκεκριμένη υπηρεσία από την προσφορά του εμπόρου στη ζήτηση του πελάτη, αλλά από τον πελάτη που προσφέρει για πώληση, καταλήγει στον έμπορο που αγοράζει. Οι όροι της συναλλαγής είναι άνισοι αφού εκείνος που πουλάει βρίσκεται σε ανάγκη, είναι απελπισμένος το πιθανότερο άνεργος, βουλιαγμένος στα χρέη.
Αυτές οι ιδιαίτερες συνθήκες που βρίσκεται ο προσφέρων, αποκλείουν την πιθανότητα μιας έντιμης συναλλαγής και ο πελάτης είναι σίγουρα χαμένος από τη στιγμή που αποφάσισε να περάσει την πόρτα του ενεχυροδανειστηρίου. Φυσικά υπάρχουν επιχειρήσεις που λειτουργούν στα πλαίσια της νομιμότητας, με παραστατικά, φορολογική ενημερότητα και σοβαρό αντίκρισμα οικονομικής – επιχειρηματικής ηθικής, όπως αυτές που λειτουργούσαν πάντα, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.
Είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα μεταδόθηκε στην κοινωνία από την αφερεγγυότητα και την αδυναμία του κράτους να προστατέψει τους πολίτες του. Η οικονομική εξαθλίωση των πολιτών και κυρίως η ολιγωρία του κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού να ελέγχει με αυστηρότητα το παραεμπόριο του χρυσού, έδωσε την ευκαιρία στους σύγχρονους μαυραγορίτες να πλουτίσουν από τα βαφτιστικά σταυρουδάκια και τα χρυσαφικά κειμήλια των γιαγιάδων.
Δεν είναι μόνο οι πολίτες σε αυτή την οικονομική κρίση τα μοναδικά θύματα των εν λόγω ενεχυροδανειστηρίων. Η ίδια η χώρα μας η Ελλάδα αναγκάστηκε να βάλει ενέχυρο στα διεθνή ενεχυροδανειστήρια την κρατική περιουσία της.
Έχει σημασία να υπενθυμίσουμε για να κατανοήσουμε το μέγεθος της κρατικής αδυναμίας, ότι μόλις τον περασμένο Ιούνιο η Ελλάδα τροποποίησε τη δανειακή σύμβαση με τους Ευρωπαίους δανειστές, βάζοντας «ενέχυρο» το υπερταμείο της δημόσιας περιουσίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας μπήκαν ως ρήτρα αφερεγγυότητας δηλαδή «ενέχυρο» τα «φιλέτα» της κρατικής περιουσίας και μάλιστα μόνο για 25 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και μη χειρότερα πρέπει να εύχονται οι Έλληνες γνωρίζοντας ότι εάν πάει κάτι στραβά είναι σίγουρο πως οι δανειστές δεν πρόκειται να χάσουν τα λεφτά τους, αλλά οι ίδιοι την περιουσία τους όπως οι πελάτες στα ενεχυροδανειστήρια της γειτονιάς τους.