Η συζήτηση με την Κατερίνα Βάνδουλα έχει πάντα ενδιαφέρον. Δυναμική, αισιόδοξη, μητέρα δύο κοριτσιών. Εργάζεται στο νευραλγικό πόστο της γραμματειακής υποστήριξης στον Ερασιτέχνη ΟΦΗ, παράλληλα εξακολουθεί να οργανώνει τον επιτυχημένο σύλλογο ΠΑ.ΛΕΥ.Ε
Σε ηλικία 17 ετών, η Κατερίνα αναγκάστηκε – έπειτα από τροχαίο – να καθίσει σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Οι εμπειρίες που έχει βιώσει, οι δυσκολίες της καθημερινότητας ζώντας στο Ηράκλειο τις οποίες μετατρέπει σε δύναμη και ενέργεια.
”Είναι θετικό ότι έχουν μεγαλώσει τα πεζοδρόμια, αλλά δυστυχώς τα περισσότερα χωρίς καμία μέριμνα για τους ανάπηρους” η απάντηση της στο πρώτο και συνάμα αναμενόμενο ερώτημα για τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο Ηράκλειο ένα άτομο, όπως και εκείνη, με κινητικές δυσκολίες.
“Το πρόβλημα στο κέντρο είναι μεγαλύτερο. Δυστυχώς, με τους κυβόλιθους μας έχουν αποκλείσει από το κέντρο. Θα μπορούσε να υπάρχει μια διαδρομή με ίσια πλάκα, όπως οι ποδηλατόδρομοι”, τονίζει.
Συνεχίζοντας στο σκέλος της μετακίνησης, η Κατερίνα Βάνδουλα αναγνωρίζει το άλλο μεγάλο θέμα που προκύπτει και αφορά τις θέσεις πάρκινγκ, οι οποίες, πέρα από ελάχιστες, παραμένουν συχνά… κατειλημμένες.
Για το αν το πρόβλημα προσβασιμότητας είναι τόσο έντονο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, η κ. Βάνδουλα μιλά για το παράδειγμα των Τρικάλων. ”Τα Τρίκαλα είναι αρκετά μπροστά, σε υποδομές αλλά και παιδεία. Σωστές οι κλίσεις, οι ράμπες, τα πάρκινγκ είναι ελεύθερα κ.α”
”Πως φτάνεις μέχρι τον γκισέ είναι το πρόβλημα, εκεί με εξυπηρετούν, δεν έχω παράπονο. Τουναντίον” η αφοπλιστική της ατάκα στην ερώτηση για τις δημόσιες υπηρεσίες και τυχόν επιπλέον δυσκολίες
“Το 1997, στα Λιοντάρια, κάποιος με πέρασε για… ζητιάνα – μου είχαν αφήσει και σάντουιτς στα πόδια”
“Θα σου πω απλά ότι το 1997, στα Λιοντάρια, κάποιος με πέρασε για… ζητιάνα, ενώ μου είχαν αφήσει και σάντουιτς στα πόδια λες, σαν να ζητιάνευα”. Τότε, θυμάμαι είχα σοκαριστεί με το περιστατικό. Ήταν η χρονιά που έπειτα από τρία χρόνια στα νοσοκομεία, βρέθηκα στο Ηράκλειο. Γύρισα στο σπίτι και λέω του πατέρα μου ”μετακομίζουμε, αυτό ήταν”.
“Το παραπάνω περιστατικό ήταν και η αιτία για την δημιουργία του Παγκρήτιου Συλλόγου Παραπληγικών. Μαζευτήκαμε κάποια άτομα, ενώσαμε τις φωνές.”, περιγράφει πως η σοκαριστική για εκείνη στιγμή έγινε η αφορμή για κάτι συλλογικό και σημαντικό.
Ανέφερε, μάλιστα, ότι η εξωστρέφεια και η κινητοποίηση των ατόμων ΑμεΑ, να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αλλαγή αντιμετώπισης τους από – σχεδόν – το σύνολο της κοινωνίας. ”Το 1997 δεν υπήρχε θέση πάρκινγκ για ΑμεΑ στο Ηράκλειο, σε κάθετο της Εθνικής Αντιστάσεως, τότε, δημιουργήθηκαν οι πρώτες θέσεις, κοντά στα τότε γραφεία του συλλόγου.
”Από τότε υπάρχει μεγάλη αλλαγή, στο πως βλέπει ο κόσμος, τα άτομα με αναπηρία. Έχουμε κάνει άλματα σαν κοινωνία στο κομμάτι αυτό”
Με την αίσθηση ότι μιλάς με τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο, την φωνή της να… φτερουγίζει μιλώντας για τις δύο κόρες της, υπερθεματίζει ότι δεν έχει πέσει θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς τα τελευταία χρόνια, ενώ κλείνει με την παροιμία ”Τον καθρέπτη όπως τον κοιτάς σε βλέπει…”, στέλνοντας μήνυμα αισιοδοξίας.