ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΧΙΑΝΑΚΗΣ: Ο Ηρακλειώτης ροκάς που… «πούλησε» ροκ – με επιτυχία – στους Αμερικάνους

Zει  το δικό του αμερικάνικο όνειρο με  εμφανίσεις και βραβεύσεις σε  φαντασμαγορικές τελετές  που οι περισσότεροι Έλληνες συνάδελφοί του μόνο έχουν φανταστεί, αλλά και πολλή δουλειά πίσω από τα λαμπερα φώτα της σκηνής.

Ο λόγος για έναν Ηρακλειώτη ροκά καλλιτέχνη που δεν δίστασε να κάνει όσα του έλεγε η ψυχή του και  μ’ ένα τραγούδι που γράφτηκε στο φεστιβάλ στα Μάταλα, πήρε  στην κυριολεξία πριν μερικά χρόνια την  πρόσκληση για να βρεθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλάζοντας για πάντα την ζωή του.

Ο Γιάννης Σαρχιανάκης γεννημένος στο Αστυράκι Μαλεβιζίου, με  πατέρα λαουτιέρη  και αδερφό   να παίζει μπουζούκι, αγάπησε ένα διαφορετικό είδος μουσικής, το ροκ και την  heavy metal.

Κι όχι μόνο την αγάπησε αλλά  το… πούλησε και στην χώρα που αυτό γεννήθηκε, αλλά δίνει ευκαιρίες στους ταλαντούχους χωρίς διακρίσεις.

“Το αγγλόφωνο ροκ στην Αμερική”  -τονίζει ο Γιάννης Σαρχιανάκης μιλώντας στην “Π”- “είναι σαν να παίζεις κρητικά στο Ηράκλειο”!

Ένας φίλος μου είχε πει.. «πας να πουλήσεις ροκ μουσική στου Αμερικάνους…»  κι όμως ναι, το έκανα.

Το αμερικανικό όνειρο υπάρχει, το πόσο είσαι διατεθειμένος να το ακολουθήσεις είναι το θέμα, και τι θα αφήσεις πίσω… “.

Ο ίδιος πριν από λίγες ημέρες μαζί με την   μπάντα του, τους  InFraReD τιμήθηκαν με το βραβείο του “καλύτερου μουσικού βίντεο”, στο  1ο  Διεθνές  Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Επιδαύρου.

‘’Είναι ένα μουσικό  βίντεο” -υπογραμμίζει – “που παρουσιάζει  τον “εθισμό στα social media” που καταστρέφει τις ζωές μας, τις προσωπικές μας σχέσεις, ελέγχοντας μας με πλύση εγκεφάλου…”.

Το βραβείο αυτό που δεν είναι το μοναδικό έχει για τον Γιάννη ιδιαίτερη σημασία γιατί προέρχεται από την χώρα του.

“Πρώτη φορά το 2016” – τονίζει – “το τραγούδι μας, “I Like U” κέρδισε   το «καλύτερο εναλλακτικό ροκ τραγούδι», στα AKADEMIA AWARDS, στο Los Angeles.

Στη βράβευση του έζησα την χλιδή του Hollywood, περπάτησα στο κόκκινο χαλί κτλ.  Ήταν μια πολύ δυνατή και αξέχαστη εμπειρία.

Για μένα όμως το βραβείο που κέρδισα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Επιδαύρου, είναι το σημαντικότερο”. Ο Γιάννης Σαρχιανάκης μιλά ακόμα μεταξύ άλλων  για τους σταθμούς στην καριέρα του, τα social media, τι ετοιμάζει αυτό τον καιρό αλλά και για την αγαπημένη του Κρήτη.

 

«Έζησα σε βράβευση τη χλιδή του Hollywood, αλλά το βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Επιδαύρου είναι το σημαντικότερο»

-Με τη ροκ μπάντα σας  InFraReD, κερδίσατε  το βραβείο του “καλύτερου μουσικού βίντεο”, του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Επιδαύρου. Για τί “μιλούσε” το μουσικό σας βίντεο;

Είναι ένα μουσικό βίντεο που παρουσιάζει   τον “εθισμό στα social media” που καταστρέφει τις ζωές μας, τις προσωπικές μας σχέσεις, ελέγχοντας μας με πλύση εγκεφάλου…

Στον εικονικό αυτό κόσμο, έχουμε συμπιέσει όλα μας τα όνειρα, τα συναισθήματα, τους έρωτες μας, όλα αυτά που προσδοκούμε και θέλουμε…  Το βίντεο παρουσιάζει την αντίθεση μεταξύ του εικονικού κόσμου και του πραγματικού το οποίο είχαμε ονειρευτεί, πριν εθιστούμε.. Και μας προτρέπει να αποδράσουμε, να ρουφήξουμε την πραγματική ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα και να ζήσουμε ελεύθεροι, χωρίς την πλύση εγκέφαλου, για το τι θα αγοράσουμε , πως θα ντυθούμε, τι θα ψηφίσουμε… κτλ.  Να μην γίνει κριτήριο αξιοκρατίας ο αριθμός των LIKES & VIEWS που έχουμε.

Να αναφέρω ότι το βίντεο αναφέρεται για την ζωή στο Λος Αντζελες, το οποίο είναι η έδρα μας,για αυτό δείχνει ανθρώπους να κάνουν surfing, skateboard, να απολαμβάνουν το υπέροχο ηλιοβασίλεμα  κτλ.

-Δεν είναι η πρώτη διάκριση του συγκροτήματος. Γιατί είναι ξεχωριστή;

Πρώτη φορά το 2016 το τραγούδι μας, “I Like U” κέρδισε   το «καλύτερο εναλλακτικό ροκ τραγούδι», στα AKADEMIA AWARDS, στο Los Angeles. Στη βράβευση του έζησα την χλιδή του Hollywood, περπάτησα στο κόκκινο χαλί κτλ.. Ήταν μια πολύ δυνατή και αξέχαστη εμπειρία. Για μένα όμως το βραβείο που κέρδισα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Επιδαύρου, είναι το σημαντικότερο από όλα τα υπόλοιπα βραβεία που κέρδισε το At(@) σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου στο εξωτερικό (Hollywood Gold Awards,Skia Film Festival-New York) τα οποία είναι μεγαλύτερα και παλαιότερα.

Πρώτη φορά βραβεύομαι στην πατρίδα μου, αυτός είναι ο ένας λόγος και ο πιο σημαντικός, ότι είναι τιμή για μένα, που γίνομαι και εγώ ένα μικρό μέρος της ιστορίας του φεστιβάλ της Επιδαύρου με το βραβείο αυτό.”

-Ποιά είναι η δική σας σχέση με τα  social media; Νιώσατε ότι κινδυνεύσατε κάποια στιγμή με τον εθισμό που στηλιτεύει το μουσικό σας βίντεο;

Όπως οι περισσότεροι χρήστες των  social media έτσι και εγώ κάποια στιγμή είχα εθιστεί. Το συνειδητοποίησα όμως όταν είδα ότι είχα κλειστεί στο σπίτι και στον εαυτό μου και έβρισκα διέξοδο στην πολύωρη χρήση τους, χάνοντας την πραγματική ζωή.  Έτσι απέδρασα. Ευτυχώς δεν κινδύνεψα. Ο εθισμός μου  σε αυτά, όπως επίσης και των κοντινών μου προσώπων, μου έδωσε το κίνητρο να γράψω το τραγούδι αυτό και να το οπτικοποιήσω μέσω αυτού του μουσικού βίντεο.

Τα social media την ίδια στιγμή παίζουν πλέον σημαντικότατο ρόλο στην διάχυση της δουλειάς των μουσικών καλλιτεχνών. Πώς το διαχειρίζεστε αυτό το σκέλος της δουλειάς σας;

Είμαστε στην εποχή της τεχνολογίας και της ψηφιακής  πληροφορίας και επικοινωνίας. Τα social media είναι “απαραίτητα ”  για τους καλλιτέχνες, δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, αλλά όπως ανάφερα πριν, να μην εθιστούμε. Τις περισσότερες φορές το κάνει κάποιος άλλος για εμάς, εξιδεικευμένος στο αντικείμενο αυτό. Εγώ προσωπικά τα χρησιμοποιώ αποκλειστικά για αυτήν την χρήση.

«Ο πατέρας μου ήταν λαουτιέρης και με έπαιρνε μαζί του στα κρητικά γλέντια κι ο αδερφός μου παίζει μπουζούκι»

-Γεννημένος στο Αστυράκι Μαλεβιζίου, με  πατέρα λαουτιέρη και αδερφό να παίζει μπουζούκι, εσείς πώς αλλαξατε μονοπάτι για την ξένη μουσική και το ροκ και heavy metal;

Χαχα! Σε ευχαριστώ για αυτήν την ερώτηση, γιατί με ρωτάνε το ίδιο, πολλοί φίλοι και γνωστοί μου που συναντώ μετά από χρόνια.

Λοιπόν, όταν έχεις γεννηθεί σε χωριό και ο πατέρας σου σε παίρνει στα κρητικά γλέντια και κάθεσαι δίπλα του όλη νύχτα που παίζει λαούτο, όταν ο αδερφός σου παίζει μπουζούκι, εεεε…  κάποια στιγμή «μπούχτισα» με την καλή έννοια!

Η πρώτη επαφή με την ροκ (ελληνικό) ήταν όταν άκουσα στο σπίτι του θείου μου του Στέργιου, στο χωριό τον Παπακωνσταντίνου.

Μια μέρα λοιπόν ένας ξάδερφος μου που έμενε στο Ηράκλειο μου έφερε και άκουσα το τραγούδι “in trance” των  «Scorpions» το οποίο ήταν επιδραστικό σε μένα για την μετέπειτα πορεία μου.  Το Heavy metal ήρθε μετα, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, με τις σχολικές μπάντες, όταν είχαμε μετακομίσει πια οριστικά στο Ηράκλειο.

-Αν κάποιος δεν γνωρίζει την διαδρομή σας, ποιούς σταθμούς θα του αναφέρατε;

Την πρώτη ζωντανή εμφάνιση με την μπάντα  «ΝΟ ΝΑΜΕ» αμέσως μετα το λύκειο.  Οι πρώτες μεγάλες εμφανίσεις στο Ηράκλειο σε φεστιβάλ του δήμου.

Όταν μετακόμισα στην Αθήνα νομίζω ότι ήταν καθοριστικό για την μετέπειτα πορεία μου.  Σε κάποια προσωπικά θέματα που περνούσα, μού έδινε διέξοδο η μουσική δημιουργία, συνθέτοντας νέα τραγούδια.  Επίσης είχα και πολλές και μεγάλες ζωντανές εμφανίσεις, όπως στο Φεστιβάλ Ολύμπου, στο φεστιβάλ στα Ματαλα, το οποίο ήταν και η αίτια να  γραφτεί το “The Hippie”, το τραγούδι που άνοιξε για μένα τον δρόμο για την Αμερική.   Όταν είχα πρόσκληση για τουρ στο Nashville, USA. Είχα μέντορες από την μεγαλύτερη μουσική βιομηχανία στον κόσμο, οι οποίοι με καθοδήγησαν για την μετέπειτα πορεία μου.

Η βράβευση και το κόκκινο χαλί στο Los Angeles.

Η ζωντανή εμφάνιση στο ιστορικό “House Of Blues Anaheim” στην USA, στο οποίο έχουν εμφανιστεί όλες αυτές οι μπάντες που θαύμαζα σαν έφηβος.

στα social media, όπως επίσης

«Οι ΗΠΑ είναι μια παρεξηγημένη χώρα. Δεν τους ενδιαφέρει από πού είσαι, εκτιμούν το ταλέντο σου»

-Πώς αποφασίσατε να κυνηγήσετε το όνειρο σας στην Αμερική;

Το όνειρο ενός εφήβου καλλιτέχνη είναι να γίνει και αυτός σαν τα ινδάλματα του, να εμφανιστεί στα ίδια μέρη όπως αυτοί.  Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πάντα την Αμερική. Έτσι όπως ανάφερα πριν, είχα στείλει το “The Hippie”, σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού στην Αμερική (FIAT USA – Reverbnation), το οποίο κέρδισε στην  κατηγορία Alternative Rock. Μετα από ένα μήνα είχα πρόσκληση για περιοδεία στην Αμερική που θα ξεκινούσε από το Nashville. Αποδέχτηκα την πρόσκληση και έτσι  ξεκίνησε το αμερικανικό όνειρο…

-Ποιές ήταν οι δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος;

Όταν σε έχουν καλέσει για περιοδεία, έχουν ήδη αναγνωρίσει την δουλειά σου, οπότε δεν ήταν τόσο δύσκολο αυτό το εγχείρημα, είχα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις. Έτσι όταν πήγα Αμερική, υπήρχε ενδιαφέρον από 2 εταιρίες για ζωντανές εμφανίσεις, με τις οποίες συνεργάζομαι ακόμα. Μου ζήτησαν  μια συνέντευξη στο περιοδικό «Indie Rock Magazine», συνολικά 3 σελίδες με φωτογραφίες και αναφορά στην πρώτη σελίδα που είχε εξώφυλλο την ροκ μπάντα “The Black Keys” που είχε κερδίσει εκείνη την εποχή βραβείο Grammy. Έτσι όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους… σαν κάτι το φυσιολογικό.

-Ποιά είναι τα θετικά μιάς χώρας όπως η ΗΠΑ για έναν ξένο καλλιτέχνη

Η ΗΠΑ, είναι μια παρεξηγημένη χώρα. Δεν τους ενδιαφέρει από που είσαι, εκτιμούν το ταλέντο σου, αυτό που πραγματικά είσαι και έχεις δουλέψει γι’ αυτό. Έχουν άλλη νοοτροπία σε σχέση με την Ελλάδα και την Ευρώπη. Σε βοηθάνε αντί να σε «θάψουν» όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Επίσης το αγγλόφωνο ροκ στην Αμερική , είναι σαν να παίζεις κρητικά στο Ηράκλειο!

Ένας φίλος μου είχε πει.. «πας να πουλήσεις ροκ μουσική στου Αμερικάνους»  κι όμως ναι το έκανα.

Το αμερικανικό όνειρο υπάρχει, το πόσο είσαι διατεθειμένος να το ακολουθήσεις είναι το θέμα, και τι θα αφήσεις πίσω….

-Ποιά είναι τα καλά της χώρας μας που τα καταλάβατε όταν φύγατε;

Ο καφές Freddo, η πίτα γύρος και το σουβλάκι! Αυτά μου λείπουν στην Αμερική, φυσικά οι στενοί συγγενείς και οι φίλοι.

-Σήμερα εξακολουθείτε να ζείτε μόνιμα στην Αμερική;

Αυτή την στιγμή είμαι στην Ελλάδα, στο Ηράκλειο. Εκτός απροόπτου, θα επιστρέψω την άνοιξη του 2023 για μόνιμα.

«Τους Αμερικάνους θα τους τάιζα τα εκπληκτικά ντολμαδάκια της μητέρας μου»!

-Αν κάποιος ξένος στην Αμερική σας ζητούσε να του πείτε για την Κρήτη, τί θα του λέγατε και πού θα τον πηγαίνατε για να γνωρίσει το νησί μας;

Ήδη κάποιοι στενοί φίλοι μου, Αμερικανοί, ξέρουν την  Κρήτη γιατί την έχουν επισκεφθεί. Θα τους πήγαινα σίγουρα στις εκπληκτικές παράλιες:  στο Μπάλο, το Ελαφονήσι, τον  Κομμό, τα Μάταλα, τον Ξερόκαμπο  και στην Γαύδο οπωσδήποτε!

Θα τους έκανα το τραπέζι, να δοκίμαζαν τα εκπληκτικά ντολμαδάκια της μητέρας μου!