Ήταν μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. Ήταν ο πρώτος μου αρχισυντάκτης, ο πρώτος μου δάσκαλος στο ταξίδι της δημοσιογραφίας που φτάνει τα 35 χρόνια, εκείνα τα μακρυνά χρόνια, στα τέλη του ‘80 αρχές ‘90, στην εφημερίδα «Δημοκράτης» της Ανθούσας Παπαγεωργίου.
Ήταν ο δημοσιογράφος που έφερε πολλές καινοτομίες στον τοπικό τύπο της εποχής: ήταν η πρώτη έγχρωμη εφημερίδα, ήταν η πρώτη με νέο μικρό σχήμα, με μια φρεσκάδα που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα κι ας μην μακροημέρευσε για πολλούς λόγους που δεν είχαν να κάνουν με τον ίδιο.
«Ο Δημοκράτης» στα χρόνια του Ψιλάκη έγινε επίσης ένα «φυτώριο» για πολλούς τότε νέους δημοσιογράφους, αλλά και για αρκετούς καταξιωμένους συναδέλφους. Και ποιοι δεν περάσαμε από τα γραφεία της οδού Καντανολέων στα Λιοντάρια,Μαρία Καλλέργη, Παναγιώτης Γεωργουδής, Άννα Παπαδοκωστάκη, Στέλιος Μαλτεζάκης Μανώλης Δανδουλάκης, Μαρία Βούλγαρη, Γιάννης Σπανάκης, Στέλιος Σβολιαντόπουλος και πολλοί άλλοι κι ας με συγχωρήσουν που δεν θυμάμαι.
Ο Νίκος Ψιλάκης ήταν επίσης αυτός που είχε φέρει στον «Δημοκράτη» τον ογκόλιθο των Κρητικών Γραμμάτων Κώστα Φραγκούλη, του οποίου το κάθε χρονογράφημα ήταν κι ένα κόσμημα για τον τοπικό τύπο. Περίεργη που είναι η ζωή, φέτος το Φλεβάρη κάναμε στην «Π» ένα αφιέρωμα για τα 19 χρόνια από τον θάνατο του αγαπημένου του φίλου και συνεργάτη, λες και ξέραμε ότι δεν θα είναι εδώ ούτε ο ίδιος για να γράψει ένα κείμενο για την 20ετία.
Ο ίδιος μεταπήδησε στα ερτζιανά όπου επίσης άφησε εποχή.
Μου είχε χαρίσει την φιλία του και μιλούσαμε συχνά στο τηλέφωνο, ακόμα ακόμα μόνο για να θυμηθούμε τα παλιά.
Γελούσαμε με τα αξεπέραστα πρωταπριλιάτικα αστεία-υπερπαραγωγή που σκάρωνε με πρωταγωνιστή τον λογιστή του «Δημοκράτη» τον κύριο Στέφανο. Πότε τον έντυνε γιατρό και τον φωτογράφιζε ως τον πολύφερνο επιστήμονα από το πανεπιστήμιο του «Βορίζεμπουργκ» που ανακάλυψε το φάρμακο για την φαλάκρα και πότε σαν ιερέα χωρίς ράσα με το θυμιατό στο χέρι σαν μια δήθεν είδηση – βομβα ότι η Εκκλησία της Κρήτης θα χειροτονεί έτσι πλέον τους παπαδες της. Αυτό το τελευταίο πρωταπριλιάτικο αστείο ξεπέρασε τα όρια της χώρας ως …αληθινή είδηση.
«Θυμάσαι» μου έλεγε «ναι είναι δυνατόν να ξεχάσω» του απαντούσα, ήταν από τα πιο ωραία χρόνια της ζωής μου. Με πολύ δουλειά αλλά με την ανεμελιά της νιότης.
Τέλη Σεπτέμβρη με πήρε τηλέφωνο για τελευταία φορά για να μου πει ότι νέα ταυτότητα της «Π» με τον Γιάννη Σπανάκη, διευθυντή, την Μαρία Καλλέργη αρχισυντάκτρια κι εμένα υπεύθυνη ύλης του θύμισε την εποχή του «Δημοκράτη». Που να ‘ξερα…
Πολυβραβευμένος κι από την Ακαδημία Αθηνών, έκανε γνωστο τον όρο κρητική διατροφή με τα υπέροχα βιβλία του, την ώρα ακόμα που κι η επιστημονική κοινότητα μόλις είχε αρχίσει να εξετάζει.Η Κρητική του Κουζίνα κυκλοφόρησε ανανεωμένη τελευταία.Δεν μπόρεσα να γράψω κάτι για να το δει πριν φύγει, όλο κάτι με σταματούσε …
Τα «Μοναστήρια» του έργο αξεπέραστο στον χρόνο δεν έχει ανάγκη από την δική μου αναφορά.Και σ’ όλα αυτά αγαπημένη συνοδοιπόρος και πολύτιμη συνεργάτρια η γυναίκα του Μαρία που μαζί με την κόρη του Έφη και τα εγγόνια του ήταν το δικό του κουκούλι.
Μαρία, Έφη, να στε καλά να τον θυμάστε, όπως θα κάνουμε κι όλοι όσοι τον γνωρίσαμε…
Η συνέντευξη του στην «Π» απέσπασε τον έπαινο του και γι΄αυτό μου είναι πολύτιμη.
Μιλά για όλα.