Εάν αισθάνεστε οργή και αγανάκτηση κάθε φορά που ακινητοποιείστε σε μια ουρά, σκεφτείτε το συναίσθημα πνιγμού από τον πόνο και την αδικία που αισθάνεται ένας συμπολίτης μας ΑμΕΑ, ο οποίος βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με τον εγκλωβισμό και τον αποκλεισμό στην πρόσβαση.
Μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης, με ένα κορίτσι που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, ήταν αρκετή, για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα, πόσο βαθιά προκλητικός, απαράδεκτος και πολιτικά ανήθικος είναι ο τρόπος που σήμερα αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στην πόλη, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να τους απομονώνουμε στα σπίτια τους.
Η Γεωργία Ξημεράκη είναι ένα γενναίο κορίτσι, που έχει πάρει απόφαση όχι μόνο να μην το βάζει κάτω, αλλά δίνει καθημερινή μάχη για το δικαίωμα στην πρόσβαση, που εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο δυστυχώς για την πόλη. Μια μικρή διαδρομή που διανύσαμε, αποδείχτηκε πολύ περισσότερο προβληματική από όσο αρχικά είχαμε φανταστεί.
Μικρά και στενά πεζοδρόμια με κακοτεχνίες στύλοι της ΔΕΗ που ξεφυτρώνουν από το πουθενά, μπλοκάρουν την ομαλή διέλευση των ατόμων με αναπηρία. Την ίδια στιγμή αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα της προσβασιμότητας δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν όλες οι αναγκαίες ράμπες. «Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες από αυτές, δεν είναι σωστά φτιαγμένες.
Πρόκειται για ράμπες – σκαλοπάτια. Δηλαδή για ράμπες οι οποίες δεν χαμηλώνουν στο επίπεδο του οδοστρώματος, για να διευκολύνουν τη ρόδα του αμαξίδιου να ανέβει στο πεζοδρόμιο. Είναι ράμπες που διατηρούν μια υψομετρική διαφορά από το έδαφος, σαν μικρό σκαλοπάτι το οποίο εμποδίζει τη ρόδα του αμαξίδιου να ανέβει στο πεζοδρόμιο», εξηγεί η κ. Ξημεράκη.
Το πρόβλημα αυτό εντοπίζεται ακόμα και σε σχετικά καινούρια έργα όπως για παράδειγμα στην οδό Γιαννιτσών. Δηλαδή σε έργα τα οποία έγιναν τα τελευταία χρόνια, και διαφημίστηκαν με τον πιο θεαματικό τρόπο ώστε οι δημοτικές Αρχές να κεφαλαιοποιήσουν ψηφοθηρικά το έργο τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κεντρική αγορά της 1866.
Εκεί ένας συμπολίτης μας με αμαξίδιο δεν μπορεί να προσεγγίσει το εσωτερικό των καταστημάτων αφού σε όλο το μήκος του δρόμου όπου αναπτύσσονται τα μαγαζιά υπάρχει ένα μεγάλο σκαλοπάτι το οποίο κλείνει την πρόσβαση στα ΑμΕΑ. Μάλιστα όπως μας αποκάλυψε η κ. Ξημεράκη, για να λυθούν τέτοιας μορφής προβλήματα έχει αναγκαστεί και η ίδια να βάλει χρήματα από την τσέπη της, ώστε να μπορεί να κινείται και να διασφαλίσει το δικαίωμά της στην πρόσβαση. Το ίδιο έχουν κάνει και άλλοι ιδιώτες οι οποίοι βάζουν χρήματα από το υστέρημά τους, για να διευκολύνουν τις συνθήκες προσβασιμότητας στην πόλη, που όφειλε να έχει διασφαλίσει ο Δήμος Ηρακλείου.
Αντίστοιχα δραματική είναι η κατάσταση με τα πεζοδρόμια όπως για παράδειγμα στο τέλος της μικρής Έβανς ή κατά μήκος της Αβέρωφ δίπλα από το παλιό Γαλλικό Ινστιτούτο όπου το αναπηρικό αμαξίδιο μπλοκάρει γιατί το πεζοδρόμιο είναι ασφυκτικά στενό, χρειάζεται βοήθεια για να κινηθεί.
«Προχθές με βοήθησαν ευχαρίστως δύο Γαλλίδες τουρίστριες να περάσω» τονίζει η κ. Ξημεράκη η οποία σημειώνει ότι είναι συγκινητική η προσφορά του κόσμου και η διάθεσή του να βοηθήσει… Στην ίδια διαδρομή που διανύσαμε με την κ. Ξημεράκη, μας επισήμανε πόσο σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπονται σκουπίδια επάνω στο οδόστρωμα τα οποία δημιουργούν προβλήματα στην πρόσβαση.
Ακόμα και ο τρόπος που παρκάρουν τα μηχανάκια δίπλα στα στενά πεζοδρόμια χρειάζονται προσοχή διότι συχνά αποτελούν αιτίες αποκλεισμού της πρόσβασης σε ΑμΕΑ.
Παρά το γεγονός ότι δίδονται αφειδώς διαχρονικές πολιτικές υποσχέσεις ότι τα κρίσιμα αυτά προβλήματα θα λυθούν στη βάση ενός συγκροτημένου σχεδιασμού, στην πράξη καταγράφονται αποσπασματικές παρεμβάσεις που είναι φανερό ότι δεν δίνουν διέξοδο. Το Ηράκλειο δυστυχώς παραμένει πόλη αφιλόξενη για τα ΑμΕΑ τα οποία ζουν έναν ανήθικο και παράλογο αποκλεισμό που μας προσβάλλει και μας εκθέτει όλους, και απαιτεί άμεσες και ουσιαστικές λύσεις…