Είναι από τις περιπτώσεις που αναδεικνύουν τις ολιγωρίες του κράτους και προκαλούν πολλά ερωτηματικά αναφορικά με το πώς προσεγγίζεται συνολικά το θέμα των μεταναστών.
Μία τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση της οικογένειας από τα Χανιά, η οποία από τη μία στιγμή στην άλλη, βρέθηκε να διεκδικεί από το κράτος τα αυτονόητα προκειμένου να μην καταστραφεί.
Ο λόγος που έφθασε σε αυτό το αδιέξοδο; Δέχθηκε να βοηθήσει το Κράτος! Τι ακριβώς συνέβη όμως; Ήταν Μάρτιος του 2014 όταν η Περιφέρεια Κρήτης κλήθηκε να παραλάβει από εμπορικό πλοίο 345 ναυαγούς μετανάστες από Συρία και Αίγυπτο. Μετά από συνεννοήσεις και διαβουλεύσεις με τα συναρμόδια Υπουργεία, 147 από τους πρόσφυγες μεταφέρθηκαν υποτίθεται προσωρινά σε ξενοδοχεία της οικογένειας, έως ότου μεταφερθούν σε κέντρο προσφύγων στην Αθήνα.
Συλλογικότητες της περιοχής μάλιστα πίεζαν για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, υπερθεμάτιζαν την ανάγκη το κράτος να σταθεί στο πλευρό των μεταναστών, αλλά και τόνιζα πως υπήρχε ανάγκη οι κυβερνώντες να σταθούν στο πλευρό των ανθρώπων που τιμωρήθηκαν άδικα από τη ζωή.
Αφού όμως οι φωνές των συλλογικοτήτων κόπασαν κι αφού οι μετανάστες είχαν πλέον στέγη, το «προσωρινό» άρχισε να γίνεται μόνιμο, οι μετανάστες δεν μετακινήθηκαν, ενώ όλοι οι αρμόδιοι άρχισαν να «κωφεύουν» επιδεικτικά.
Από τον Απρίλιο του 2014, σύμφωνα με σχετική εισήγησή του προς το Περιφερειακό Συμβούλιο, ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης Χανίων, Απόστολος Βουλγαράκης, γνωστοποίησε το πρόβλημα στα συναρμόδια Υπουργεία Εξωτερικών, Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες ωστόσο, όπως επισημαίνει ο αντιπεριφερειάρχης, έδειξαν πλήρη αδιαφορία κι ανικανότητα, φορτώνοντας το πρόβλημα στην Περιφέρεια. Αντίστοιχα, Αστυνομία, Εισαγγελία και Δικαιοσύνη δήλωναν αναρμόδιες, με τους μετανάστες να παραμένουν φιλοξενούμενοι στα ξενοδοχεία και όλους τους υποτιθέμενα υπεύθυνους να μην έχουν απαντήσεις.
Παρά τις προσπάθειες του αρμόδιου αντιπεριφερειάρχη και του ίδιου του περιφερειάρχη Κρήτης να επιλυθεί το θέμα σε συνεργασία με τα Υπουργεία, ποτέ κανένας δεν απάντησε, με αποτέλεσμα η οικογένεια των Χανίων να βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική καταστροφή και να κινδυνεύει με κατασχέσεις της περιουσίας της, επειδή έκανε το λάθος (!) να βοηθήσει το κράτος και να συμβάλει σε μια προσπάθεια στήριξης των μεταναστών.
Το θέμα ήρθε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης, με τους εκπροσώπους της οικογένειας να διατηρούν την ψυχραιμία αλλά και την αξιοπρέπειά τους κι απλά να ζητούν το αυτονόητο, την υποχρέωση δηλαδή του κράτους να καλύψει τα τεράστια έξοδα διαμονής και σίτισης, να αποκαταστήσει τις τεράστιες ζημιές που προκλήθηκαν στις επιχειρήσεις της λόγω της φιλοξενίας, αλλά και να φροντίσει για την αποκατάσταση της εμπορικής ζημιάς της επιχείρησης.
Σημειώνεται ότι η ολιγωρία του κράτους και η απροθυμία να επιλύσει το πρόβλημα έχει κοστίσει στην οικογένεια πάνω από 18,5 εκατομμύρια, τα οποία αφορούν διαμονή, σίτιση, φθορές και καταστροφές στα ξενοδοχεία. Συνολικά το ποσό έχει υπολογιστεί σε 18 εκατομμύρια 577 χιλιάδες 115 ευρώ. Κωμικοτραγική εξέλιξη;
Η Περιφέρεια ως αρμόδιος ενδιάμεσος φορέας κατόρθωσε μετά από την τεράστια ζημιά που υπέστη η επιχείρηση κι αφού το ποσό των χρεών είχε εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη, απλώς να επιτύχει τη λύση ανάθεσης φιλοξενίας με τη σύμφωνη γνώμη του Υπουργείου Εργασίας, με τους μετανάστες να αφήνουν πίσω τους «καμένη γη».
Μετά το αίτημα της οικογένειας κι αφού πλέον δεν υπάρχει κανένας άλλος μοχλός πίεσης, η Περιφέρεια ζητά από τα συναρμόδια Υπουργεία να εξασφαλίσουν τα απαιτούμενα κονδύλια μέσω ευρωπαϊκών ή δημόσιων πόρων προς τους επιχειρηματίες, προκειμένου να μπορέσουν να επανέλθουν στην κανονικότητα και να μην καταστραφούν ολοκληρωτικά.