Η αναμενόμενη εν πολλοίς φυγή του Ντόναλντ Τραμπ από τον Λευκό Οίκο και ο ερχομός του Μπάιντεν, γέμισε ελπίδες πριν κάποιους μήνες στους Ευρωπαίους ηγέτες αλλά και πολίτες ότι επιτέλους θα βρεθεί ένας γεωμετρικός τόπος στον οποίο θα συγκλίνουν οι απόψεις και τα συμφέροντα όλων των χωρών της Δύσης.
Όμως ο μήνας που προηγήθηκε, μας πλημμύρισε με ανέλπιστα γεγονότα. Η αρχή έγινε με την ανακοίνωση των Αμερικανών ότι εγκαταλείπουν την πολύπαθη χώρα του Αφγανιστάν, στην οποία είχαν εγκατασταθεί για είκοσι περίπου χρόνια και είχαν επενδύσει πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για τους λόγους που όλοι γνωρίζουν πιά. Όμως εκείνη η φυγή σημαδεύτηκε από πρωτόγνωρες καταστάσεις αφού πραγματοποιήθηκε εντελώς άτακτα, εγκαταλείποντας όσους συνεργάστηκαν μαζί τους στο έλεος του όποιου Θεού θα κατέφτανε.
Ακολούθησαν οι σκηνές που επικράτησαν στο αεροδρόμιο της Καμπούλ που θύμιζαν κάτι ανάλογες που διημείφθησαν στην μακρυνή Σαϊγκόν, πολλά χρόνια πριν. Σίγουρα έμεινε χαραγμένη στην μνήμη όλων η πτώση κάποιων ανθρώπων που είχαν κρεμαστεί από τα αεροσκάφη λίγα δευτερόλεπτα πριν την απογείωσή τους, κάτι ανάλογο που είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μας με την ηθελημένη και αναγκαστική πτώση ανθρώπων από τις κορυφές των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, είκοσι χρόνια πριν.
Με τα γεγονότα εκείνα, πολλοί αναλυτές σε όλον τον κόσμο προέβησαν σε αναλύσεις επί αναλύσεων για την περαιτέρω πολιτική των ΗΠΑ, με την νέα διακυβέρνηση Μπάιντεν. Όλα αυτά μέχρι να εμφανισθεί εκρηκτικά η καινούργια συμφωνία των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας και ταράξει συθέμελα το παγκόσμιο οικοδόμημα. Για τους περισσότερο υποψιασμένους, όμως, ήταν κάτι το αναμενόμενο εδώ και πολύ καιρό. Το ενδιαφέρον της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης, μετατοπίζεται πλέον στο χώρο του Ινδικού και στις θάλασσες του Ειρηνικού Ωκεανού όπου διαφεντεύει ή προσπαθεί να το πετύχει η ανερχόμενη Κίνα.
Ίσως η εγκατάλειψη του Αφγανιστάν στο έλεος της μοίρας του να σηματοδοτεί μια διαφαινόμενη αλλαγή στους απώτερους στόχους της Αμερικής, αλλά μάλλον δεν είναι έτσι, αφού όλα γίνονται προς ίδιον συμφέρον. Με την καινούργια τριμερή συμφωνία που ακούει πλέον στο όνομα AUKUS, παρατηρείται μια νέα προσπάθεια στρατιωτικής επιβολής και στους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα επιβουλεύονται και την συνολική θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πολιτικό και στρατιωτικό γίγνεσθαι, μετά και την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από αυτή.
Για την ώρα χαμένη από την όλη ιστορία εμφανίζεται η Γαλλία, αφού εκτός κάποιων δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που απώλεσε, παρουσιάζεται και με μειωμένη επιρροή και χαμηλό ειδικό βάρος στα διεθνή θέματα. Δεν είναι μακριά η εποχή στην οποία ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Μακρόν, έλεγε πως το ΝΑΤΟ είναι μάλλον πεθαμένος οργανισμός, πιέζοντας με τον τρόπο του για την στρατιωτική αυτονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ενιαία πολιτική ασφάλειας της γηραιάς ηπείρου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διεθνής κατάσταση παραπαίει πάνω σε κινούμενη άμμο, από την οποία κατά τα φαινόμενα θα επηρεασθεί και η χώρα μας. Ετούτες τις μέρες αναμένεται να υπογραφεί η καινούργια, πενταετής πια, συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον. Η χώρα μας έδωσε πολλά, από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, και είναι άγνωστον τι θα λάβει ως αντάλλαγμα, αφού δεν ανακοινώνεται κάτι συγκεκριμένο. Η Τουρκία μπροστά σε όλα αυτά, που λαμβάνουν χώρα στο Αφγανιστάν εμφανίζεται πρόθυμη και προσπαθεί να έρθει με τον τρόπο της κοντύτερα στις ΗΠΑ, και να κερδίσει ξανά το χαμένο έδαφος και τις καλές σχέσεις που είχε με την κυβέρνηση Τραμπ.
Την ίδια στιγμή συνεχίζει την επεκτατική της πολιτική αμφισβητώντας θαλάσσια ύδατα ακόμα και λίγο έξω από την ανατολική Κρήτη, με την δική μας κυβέρνηση αμήχανη μπροστά στις προκλήσεις που επιτελούνται σχεδόν καθημερινά. Μέσα σε όλα αυτά, είχε προηγηθεί η επίσκεψη του φιλέλληνα γερουσιαστή Μπομπ Μενέντεζ, προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας του Κογκρέσου. Η πατρίδα μας όπως και η Κύπρος τον τίμησαν δεόντως και πολύ ορθώς. Όμως, είναι άγνωστον πόσο και πώς επηρέασε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να απαρνηθεί τις γαλλικές φρεγάτες, οι οποίες κατά τη γνώμη των ειδημόνων μας είναι οι πλέον αποτελεσματικές για εμάς, και στραφεί προς τη μεριά των αμερικανικών οι οποίες σύμφωνα με την γνώμη των ίδιων των Αμερικανών υπολείπονται κατά πολύ των γαλλικών!
Οι σχέσεις αλλάζουν δραματικά στον διεθνή χώρο, και εμείς οφείλουμε να προσαρμοστούμε ταχέως σε αυτόν. Η αιφνίδια ανακοίνωση του πρωθυπουργού ότι η χώρα μας θα παραγγείλει και άλλα έξι γαλλικά σύγχρονα αεροσκάφη, σίγουρα προεξοφλούσε κάτι, αλλά δεν γνωρίζαμε τι και προς τα πού. Επειδή όμως θα πληρώνονταν με χρήματα του ελληνικού λαού, και δεν θα ήταν ζητιανιά των Ελλήνων όπως είπε πριν λίγο καιρό Αμερικανός αξιωματούχος χωρίς δικαίωμα επιλογής, θέλαμε να είναι το καλύτερο και αποτελεσματικότερο για τις αμυντικές μας ανάγκες. Οι ναύαρχοι της χώρας μας που αξιολόγησαν τις φρεγάτες όλων των τύπων, είχαν ήδη κάνει τις επιλογές τους!
Παρά τις πολλαπλές πιέσεις και εκβιασμούς που σίγουρα δέχτηκε η κυβέρνηση στους κόλπους της, η πέρα του Ατλαντικού συμμαχία για να εξευμενίσει προφανώς τη Γαλλία και να της προσφέρει ένα μικρό τμήμα της πίτας των εξοπλισμών, της επέτρεψε να προχωρήσει με τη χώρα μας στην συμφωνία που μόλις υπεγράφη στο Παρίσι. Η τύχη αυτή τη φορά ήταν, πράγματι, με το μέρος μας!