Ένα μικρό θαύμα θα συναντήσει ο επισκέπτης, γιατί περαστικός δεν μπορεί να είναι, αν βρεθεί στο σπίτι-καταφύγιο του Χρήστου Κοντζεδάκη σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στο Λιβάδι του Κρουσώνα. Εκεί, μεταξύ ουρανού και γης, στο σημείο που τα Κρουσανιώτικα όρη ενώνονται με τον Ψηλορείτη, υπάρχει ένα σπίτι με έντονη αναφορά στην Κρήτη, αφού είναι σχεδιασμένο ως μιτάτο και είναι πλαισιωμένο με ένα υπέροχο κήπο.
Ο κήπος έχει τα συνήθη: μηλιές, κερασιές, δαμασκηνιές αλλά και καρυδιές ακόμα και 200 ετών. Αλλά δεν είναι αυτό που εντυπωσιάζει, αλλά τα λουλούδια, κάποια από αυτά σπάνια, που ήρθαν στον Κρουσώνα από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και βρήκαν εκεί τη νέα τους πατρίδα. Αυτήν την εποχή ο κήπος είναι στα καλύτερά του, αφού τα λουλούδια που έφθασαν από τη Νότια Αφρική, και από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας και κατάφεραν να επιβιώσουν στο ψυχρό κλίμα της περιοχής, είναι ανθισμένα και δημιουργούν μια πανδαισία χρωμάτων αλλά και αρωμάτων.
Γιατί πολλά από τα λουλούδια που δημιουργούν τελικά τον… πολυεθνικό κήπο του Κρουσανιώτη επιχειρηματία είναι και σπάνια αλλά και αρωματικά. Μοναδική σε άρωμα και ομορφιά, η τριανταφυλλιά Καζάνλικ με καταγωγή από την Ινδία η οποία μεταφέρθηκε μέσω Τουρκίας στην κοιλάδα των Ρόδων στην Βουλγαρία και από κει στο Λιβάδι του Κρουσώνα. Από αυτήν την ποικιλία παράγεται το περίφημο ροδέλαιο, που η τιμή του ξεπερνά τα 10.000 ευρώ το λίτρο.
Ωστόσο οι τριανταφυλλιές του πολυεθνικού κήπου είναι από διάφορες περιοχές του κόσμου όπως από την Ολλανδία, την Γερμανία την Ιταλία και από τη Συρία -η ονομαστή damask complicata- αλλά και τα γνήσια old roses. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο κ. Κοντζεδάκης για τις τριανταφυλλιές του: «είναι σχεδόν όλες αρωματικές αλλά όχι μόνο οι τριανταφυλλιές έχω και άλλα αρωματικά λουλούδια».
Άνθισε μετά από 15 χρόνια
Από τα πρώτα λουλούδια που έφερε ο Χρήστος Κοντζεδάκης, πριν από 15 χρόνια, όταν ξεκινούσε την δημιουργία του ιδιαίτερου κήπου του ήταν μια ποικιλία παιώνιας. Χρειάστηκε πολλή υπομονή για το δύσκολο αυτό λουλούδι, αφού άνθισε για πρώτη φορά πέρυσι μετά από 15 χρόνια και φέτος έβγαλε άλλο ένα μπουμπούκι, όπως μας είπε ο ερασιτέχνης, αλλά -όπως αποδεικνύεται- εξαιρετικός κηπουρός.
Τα λουλούδια φέρνει ο ίδιος από τα ταξίδια του ή τα παραγγέλνει στο εξωτερικό. Ανάμεσα στα λουλούδια που θα βρει κανείς στο αγρόκτημα είναι κνιφόφια από τη Νότια Αφρική, μπλε, κίτρινες και άλλα χρώματα ίριδες από την Ιταλία, τουλίπες από την Ολλανδία, αλλά και παιώνιες που ανθίζουν δύσκολα, αλλά στο Λιβάδι του Κρουσώνα διαλέγουν ως «κατοικία» τους χώρους κάτω από τα δέντρα, γιατί δεν τους αρέσει πολύ ο ήλιος.
Ο εμπλουτισμός και η επέκταση του κήπου είναι μια διαρκής διαδικασία αφού όπως λέει ο κ. Κοντζεδάκης: «φροντίζω τον κήπο μόνος μου και όταν χρειάζεται, θα πάρω και μια βοήθεια.
Παρά το γεγονός ότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, σχεδόν καθημερινά βρίσκομαι εκεί για να φροντίσω τα λουλούδια και τα δέντρα μου και να ανασάνω από την καθημερινότητα. Όσον αφορά στην επιλογή έχω και φυτά όπως φασκόμηλα και λαδανιές, αλλά και φυτά από όλο τον κόσμο που πολλές φορές κάνω δοκιμές με λίγα φυτά κι αν αντέξουν, φυτεύω περισσότερα την επόμενη χρονιά».
Προσαρμόζονται στο κλίμα
Αυτό που καταγράφει πάντως ως παρατήρηση ουσίας, αφού βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία δοκιμών, ο Χρήστος Κοντζεδάκης είναι η προσαρμοστικότητα κάποιων φυτών, που αν και προέρχονται από άλλες περιοχές, καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις συνθήκες του ορεινού όγκου, όπου ακόμα και αυτήν την εποχή η θερμοκρασία πέφτε κάτω από το μηδέν.
Ο ίδιος επισημαίνει: «Διαλέγω φυτά που έχουν μεγάλη αντοχή στο κρύο και στον παγετό, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που τα φυτά προσαρμόζονται. Φύτεψα κάποιες λυγαριές που ζουν πιο χαμηλά και δίπλα σε ποτάμια ή λίμνες αλλά τα δοκίμασα και ζουν πολύ καλά εκεί. Έχω μάθει να ζουν χωρίς νερό, ακόμα και το καλοκαίρι η υγρασία της νύχτας εκεί τα συντηρεί».
Πάντως, αν φανταστεί κάποιος ότι ο κ. Κοντζεδάκης τα κάνει όλα αυτά γιατί έχει ελεύθερο χρόνο, μάλλον θα κάνει λάθος, αφού τους χειμώνες διατηρεί το εστιατόριο «Ορεινό Καταφύγιο» και το καλοκαίρι ασχολείται με ξενοδοχειακή επιχείρηση στην Αμμουδάρα. Αλλά όταν μια τέτοια δουλειά γίνεται χόμπι, παθιάζεται κανείς με αυτήν και αφιερώνει όχι μόνο τον ελεύθερο χρόνο αλλά και όσο μπορεί να ξεκλέψει από τις επαγγελματικές του δραστηριότητες.
