Στα ανατολικά των Κυκλάδων, ανάμεσα στην Αμοργό και την Κάλυμνο, βρίσκεται ένα μικρό νησί, η Κίναρος, που έχει μια και μοναδική κάτοικο, την κυρά-Ρηνιώ.
Στο νησάκι αυτό, τόπο αναπαραγωγής του Αιγαιόγλαρου και του Μαυροπετρίτη, ζει η κυρία Ειρήνη Κατσοτούρχη.
Η ζωή της μοιράστηκε στην Κάλυμνο και την Αυστραλία όπου και είχε μεταναστεύσει με την οικογένειά της, όμως, κατά τον επαναπατρισμό τους ελήφθη η απόφαση να εγκατασταθούν μόνιμα στην Κίναρο.
Από το 2013, μετά τον θάνατο του συζύγου της, Μικέ, η κυρά Ρηνιώ δεν εγκατέλειψε τον αγαπημένο της τόπο και πήρε την απόφαση της απομόνωσης.
«Όταν ο πατέρας μου ζήτησε να αναλάβω την Κίναρο, επειδή ο ίδιος είχε μεγαλώσει, το έκανα γιατί αγαπώ το νησί.
«Τα δυο μου παιδιά είναι στην Κάλυμνο και ο μεγάλος στην Αυστραλία. Ο μικρός μου γιος έρχεται μόλις βρίσκει κάποιο αλιευτικό.
Ο χειμώνας είναι δύσκολος στο νησί. Με τα κρύα και τις κακοκαιρίες δεν περνά καΐκι. Οι νοτιάδες δεν αφήνουν να μπει σκάφος στο λιμάνι. Για τις τροφοδοσίες, υπάρχει ένα καϊκάκι που έρχεται κάθε 15 ημέρες από την Αιγιάλη».
Το σπίτι της ένας παλιός καφενές ψαράδων
Η μόνη κάτοικος της Κινάρου, όπως έχουμε διαβάσει στον «Γαστρονόμο», ζει σε έναν παλιό καφενέ ψαράδων, στερεωμένο στον τσιμεντένιο ντόκο όπου τα καλοκαίρια δένουν τα ψαράδικα. Γεννήθηκε το 1945 στην Αμοργό, ήταν μία από τις έξι κόρες του Γιώργου και της Ακαθής Θηραίου, γεωργών και κτηνοτρόφων, μόνιμων κατοίκων της Κινάρου. Η κυρα-Ρηνιώ ήρθε 9 ημερών στο νησί και εκεί έκανε τα πρώτα της βήματα σε χώματα τραχιά και άγονα, σπαρμένα με πέτρα, σε έναν ακατέργαστο τόπο που δεν χαρίζεται, που θέλει κόπο και σκληρή δουλειά για να τον κατακτήσεις.
Από την αυγή έως το σούρουπο
Όταν έχει απανεμιά, η κυρα-Ρηνιώ κάθεται κι αγναντεύει με τις ώρες την μπούκα του στενού κόλπου Πνιγκό, στο βάθος του οποίου βρίσκεται το σπιτάκι της, πλάι σε μια μικρή παραλία.
Με τις μπουνάτσες απαγκιάζουν εκεί καΐκια με φίλους ψαράδες ή και σκάφη αναψυχής που φουντάρουν αρόδου, αλλά με τις φουρτούνες μπορεί να κάνει μήνες να δει άνθρωπο. Άλλες φορές πάλι, δεν της φτάνουν οι ώρες της ημέρας για να κανονίσει τις δουλειές της.
Ώσπου να βάλει δυο πετρόψαρα στην παλιά κατσαρολίτσα στην γκαζιέρα της αυλής της να βράσουν με αλμυρό νερό για να τα κάνει σούπα, πρέπει να σκαρφαλώσει τρέχοντας στις δύσβατες πλαγιές του ξερόβραχου για να ποτίσει και να ταΐσει τα ζώα της, πριν πέσει το σούρουπο.
Εκτός από τη σκυλίτσα της τη Σίβα, η κυρα-Ρηνιώ έχει στο κοτέτσι της μία ντουζίνα κότες και σκόρπια στις πλαγιές βόσκουν καμιά διακοσαριά σκληροτράχηλα κατσικοπρόβατα, κάποια φερτά, κάποια ντόπια, άγρια και ήμερα μαζί, μπασταρδεμένα όλα πια. Κατά τα άλλα, «τίποτα δεν φυτρώνει πια εδώ», όπως λέει η ίδια, «ο ήλιος τα καίει όλα». Πέρα από μια χαρουπιά, φραγκοσυκιές, κάτι αγριοσυκιές, φρύγανα και μερικές αμπελιές με Μοσχάτα, Φράουλες, Βουδόματα και σταφίδες, η Κίναρος είναι κρανίου τόπος.Όμως ,όπως λέει η ίδια, όχι μόνο δεν θέλει να φύγει από το νησί, αλλά «δεν μου λείπει τίποτα».
Το γαϊδουράκι από την Κρήτη ετοιμάζεται για Κίναρο
Κι όμως, κάτι της λείπει και το ζήτησε από τον δημοσιογράφο Βασίλη Σαρημπαλίδη που την επισκέφθηκε στο νησί της. Τι; Ένα γαϊδουράκι! Το γαϊδουράκι βρέθηκε, είναι από την Κρήτη και σύντομα θα κάνει παρέα στην κυρά-Ρηνιώ και την Σίβα! Ο δημοσιογράφος έγραψε: «Η κυρά Ρηνιώ είναι η μοναδική κάτοικος στο νησί της Κινάρου. Πριν από λίγο καιρό μάς είχε ζητήσει για συντροφιά ένα γαϊδαράκο.
Η αλήθεια είναι πως η ανταπόκριση από όλους ήταν απίστευτη. Τελικά βρήκαμε έναν πανέμορφο και φιλικό γαϊδαράκο από την Κρήτη, του βγάλαμε χαρτιά, του βάλαμε τσιπάκι και ήδη τον φιλοξενούμε στην Αθήνα (να είναι καλά η φίλη Αγγελίνα Αβραμάκου) μέχρι να μας έρθει και το… σαμάρι του από την Θεσσαλονίκη.
Το σίγουρο είναι πως σε λίγες ημέρες θα ταξιδέψουμε στην Αμοργό και από εκεί θα τον πάμε στην Κίναρο. Φανταστείτε τι χαρά θα πάρει η αγαπημένη μας κυρά – Ρηνιώ μόλις τον δει..! Τι όνομα λέτε να τον βγάλουμε;»