Ελλάδα μας πανέμορφη
μοναδική μα ξένη,
συ, που δεν έχεις αδελφή
πάνω στη γη να μένει.
Μόνη σου πάντα πάλευες
στις μάχες με τσ’ εχθρούς σου,
μαθήματα τους έδινες
με τσ’ άξιους τσι γιους σου.
Ελλάδα μας τρισένδοξη
μα χιλιοπροδομένη,
που ‘χεις τα χείλη γελαστά
μα την καρδιά θλιμμένη
Πολλές φορές μεγάλωσες
κι ήσουνα το καμάρι,
όλου του κόσμου του τυφλού
π’ άναψες το λυχνάρι
Και τι που χάρισες το φως
σ’ Ανατολή και Δύση;
Πολλοί λοξοκοιτάζουνε
την όμορφή σου φύση.
Θέλουν και λιγουρεύονται
τα άγρια βουνά σου,
τον ήλιο σου, τον πλούτο σου,
τα γαλανά νερά σου.
Και κάνουνε ό,τι μπορούν
πάντα μικρή να μένεις,
για να σ’ εκμεταλλεύονται
και συ να υπομένεις.
Πριν ειν’ αργά, πολύ αργά
τίναξε τα φτερά σου
κι ακόνισε το ράμφος σου
και σώσε τη φωλιά σου.
Ραγιαδισμός δεν ωφελεί,
σήκωσε την ασπίδα
και άρπαξε το δόρυ σου
γιατ’ είσαι η ελπίδα
του κόσμου εκείνου που πονεί
κι άδικα υποφέρει
και περιμένει μια φωνή
τη λευτεριά να φέρει.
Ζήσε και πάλι τους
καιρούς
που πάλεψες μονάχη
τον Τούρκο και τον Ιταλό
και κέρδισες τη μάχη.
Κι όποιο παιδί σου αμφισβητεί
την Πίνδο ή τ’ Αρκάδι,
διώξε το, μην το λυπηθείς,
γιατ’ είναι απολειφάδι.
Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τ. εκπαιδευτικός και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών