ΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΑ ΑμεΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΤΖΙΑ
Αγώνας δρόμου για τα αυτονόητα
Με τη στήριξη των δύο παραολυμπιονικών μας, του Γιώργου Καπελάκη και του Μανόλη Στεφανουδάκη, η συμπολίτισσά μας Γεωργία Ξημεράκη φέρνει στο Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου το κρίσιμο ζήτημα της πρόσβασης των ΑμεΑ στους δημόσιους χώρους της πόλης, καθώς βιώνουν έναν προκλητικά απαράδεκτο παράνομο και ανήθικο αποκλεισμό που μας προσβάλλει και μας εκθέτει όλους. Η κ. Ξημεράκη έχει ξεκινήσει έναν μεγάλο αγώνα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της πρόσβασης των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα και ζητά από το Δημοτικό
Συμβούλιο να λάβει συγκεκριμένα μέτρα όχι μόνο σε σχέση με την κατασκευή των αναγκαίων έργων, αλλά και της απαιτούμενης σήμανσης που επιβάλλεται και διά νόμου να υπάρχει για να διασφαλίσει τις ελάχιστες θέσεις στάθμευσης για τα ΑμεΑ. Ειδικότερα, όπως εξηγεί η κ. Ξημεράκη, η παράνομη στάθμευση πάνω στις ράμπες ΑμεΑ δεν τιμωρείται κάθε φορά με το ίδιο πρόστιμο. Αυτό συμβαίνει γιατί η αιτιολόγηση της παράβασης λόγω ανύπαρκτης σήμανσης δεν είναι συγκεκριμένη.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά η παράβαση τιμωρείται κατά περίπτωση, πότε ως απλή παράνομη στάθμευση και πότε ως παράνομη στάθμευση πάνω σε ράμπα ΑμεΑ. Η κ. Ξημεράκη τονίζει ότι το Δημοτικό Συμβούλιο θα πρέπει να εκπονήσει μελέτη κάθετης σήμανσης με ειδική πινακίδα στο σύνολο των ραμπών του Ηρακλείου, όπως ο νόμος ορίζει στο άρθρο 10 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Δύο παραολυ-μπιονίκες στο πλευρό της Γ. Ξημεράκη
Στον αγώνα της η κ. Ξημεράκη έχει δύο σπουδαίους συμπαραστάτες που δεν είναι άλλοι από τους παραολυμπιονίκες μας, οι οποίοι με δύο διαφορετικές επιστολές τους προς τη Λότζια θέτουν τη δημοτική αρχή προ των ευθυνών της, καθώς, παρά τις υποσχέσεις που δόθηκαν αφειδώς, τα προβλήματα παραμένουν άλυτα.
Όπως χαρακτηριστικά τονίζουν στα κείμενά τους η πόλη του Ηρακλείου είναι από τις πλέον εχθρικές για τα άτομα με αναπηρία. Με μια σύντομη περιήγηση στην πόλη οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει τις ελάχιστες και ακατάλληλες ράμπες οι οποίες δεν πληρούν τις απαιτούμενες προδιαγραφές για τον σκοπό που κατασκευάζονται.
Αντίστοιχα, μπορεί να διαπιστώσει τα μικρά πεζοδρόμια με κακοτεχνίες και φυσικά τα εμπόδια τα οποία δεν επιτρέπουν την ομαλή διέλευση των ατόμων με αναπηρία. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν δημόσια κτήρια στα οποία όσοι έχουν κινητικά προβλήματα δεν έχουν πρόσβαση, ενώ η έλλειψη δημόσιων τουαλετών στην πόλη είναι παντελής.
Χαρακτηριστικά σημειώνουν ότι όλα τα ζητήματα αυτά διατυπώθηκαν σε συνάντηση που έγινε με τη δημοτική αρχή το 2015, στη διάρκεια της οποίας δόθηκαν πολλές υποσχέσεις για την άμεση επίλυση των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στην πόλη μας, αλλά δυστυχώς τρία χρόνια μετά τα προβλήματα παραμένουν άλυτα και καμία από τις υποσχέσεις που δόθηκαν τότε δεν πραγματοποιήθηκε.
Γιατί δεν κυκλοφορούν ανάπηροι στην πόλη;
Με μια επιστολή που κυριολεκτικά συγκλονίζει, η κα Ξημεράκη στηλιτεύει την πολιτική αναλγησία όσων εξακολουθούν να γυρνούν την πλάτη στην υποχρέωσή τους να διασφαλίζουν τις συνθήκες πρόσβασης των ΑμεΑ στην πόλη.
Με την επιστολή της η συμπολίτισσά μας αναδεικνύει πόσο καταστροφικό είναι το επιδερμικό πολιτικό ενδιαφέρον όσων υπόσχονται λύσεις στα προβλήματα αυτά χωρίς όμως να κάνουν κάτι στην πράξη, καθιστώσας αυτά τα άτομα πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Όπως χαρακτηριστικά τονίζει, «η πόλη που ζω, η πόλη που απολαμβάνω ίσης μεταχείρισης. Ίση μεταχείριση έχω στα δημοτικά τέλη, εκεί όντως έχω ίση μεταχείριση. Δεν παραπονιέμαι, καλώς συμβαίνει, αυτό είναι σωστό. Δεν έχω μόνο υποχρεώσεις ως δημότης, έχω και απαιτήσεις.
Απαιτώ να κυκλοφορώ σε όλα τα σημεία που μπορούν όλοι οι πολίτες. Και το απαιτώ γιατί είναι δικαίωμα και όχι χατήρι. Σε αυτό το δικαίωμά μου έχω δύο ειδών εμπόδια. Το πρώτο είναι ο Δήμος, το κράτος, η έλλειψη χρημάτων… Το δεύτερο εμπόδιο είναι οι ασυνείδητοι πολίτες που με άπειρες δικαιολογίες παραβιάζουν τις ράμπες.
Της μόδας έχει γίνει κατά τη γνώμη μου η έκφραση ότι ο Έλληνας δεν έχει παιδεία. Εγώ νομίζω ότι έχει βρεθεί η απόλυτη δικαιολογία για να συνεχιστεί αυτή η ασχήμια και συγχρόνως να είστε όλοι καλά με την προσωπική σας συνείδηση, μιας και με τη φράση αυτή εξαιρείται τον εαυτό σας. Η παιδεία δεν αποκτάται ούτε με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ούτε με φαρμακευτική αγωγή.
Αποκτάται με εκπαίδευση. Τα μικρά παιδιά έχουν το χρόνο να εκπαιδευτούν και οι επόμενες γενιές θα είναι καλύτερες. Τι θα γίνει όμως με τους σημερινούς οδηγούς; Η δική μου πρόταση είναι να μπουν πινακίδες σήμανσης στις ράμπες όπως ο νόμος ορίζει, που σημαίνει το μεγαλύτερο δυνατό πρόστιμο και αφαίρεση πινακίδων».