Είναι ιδιαίτερα φορτισμένες συναισθηματικά οι τελευταίες ημέρες στο Ηράκλειο.
Το κεντρικό θέμα συζήτησης είναι βέβαια η κακοποίηση του 3χρονου Άγγελου από τη μητέρα και τον πατριό του. Όλες και όλοι το συζητούν, διαβάζουν όλα τα σχετικά ρεπορτάζ και τοποθετούνται και σε παρέες και στα social media.
Από τη Δευτέρα που ξεκίνησαν οι διαδικασίες των απολογιών των δύο κατηγορουμένων και πλέον προφυλακισμένων, το κλίμα στα δικαστήρια μύριζε -όπως συνηθίζουμε να λέμε- «μπαρούτι».
Τη Δευτέρα ο κόσμος ήταν εμφανώς λιγότερος, σε σχέση με την Τετάρτη ωστόσο τα συναισθήματα δεν διέφεραν ούτε στο ελάχιστο.
Μια μερίδα κόσμου ζητούσε κρεμάλες και θανατική ποινή για τους κατηγορούμενους και μια άλλη μερίδα κόσμου, λιγότερο «φωνακλάδικη», βρέθηκε μπροστά από τα δικαστήρια Ηρακλείου ζητώντας δικαιοσύνη για το απροστάτευτο πλάσμα, θέλοντας να επικοινωνήσει κιόλας το σοκ που βιώνει.
Είναι σημαντικός αυτός ο διαχωρισμός, καθώς οι συγκεντρωμένοι που ζητούσαν μετ’ επιτάσεως να τους παραδώσουν οι αστυνομικοί τους κατηγορούμενους, ουσιαστικά προωθούν μια αντίληψη ξεπερασμένη για την ανθρωπότητα.
Μια αντίληψη επικίνδυνη, εκεί όπου θα επικρατήσει ο νόμος του ισχυρού, κοινώς, θα γίνουμε ζούγκλα.
Οι άνθρωποι οι οποίοι πήραν τα παιδιά τους μαζί, είτε πηγαίνοντας επιτούτου στη συγκέντρωση, είτε περνώντας απλά από το σημείο, είναι αυτοί που κομίζουν ένα βαθιά ανθρώπινο μήνυμα, το πιο χρήσιμο και το πιο κρίσιμο.
Το μήνυμα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, και πολλώ δε μάλλον, είναι η προστασία των αδύναμων με κάθε κόστος σε μια κοινωνία που τους ποδοπατάει με διαφόρους τρόπους κάθε μέρα.
Είναι μια σχέση αιτίου αιτιατού στην πραγματικότητα. Αν μεγαλώσεις και διδάξεις τα παιδιά με τέτοιο τρόπο ώστε η πρώτη τους αντίδραση να είναι το βίαιο ξέσπασμα, πώς περιμένεις να πάει η κοινωνία ένα βήμα παραπέρα και να μην έχουμε εγκληματικές βίαιες συμπεριφορές;
Είναι δείγμα που έρχεται να προστεθεί ως ψηφίδα στην καλπάζουσα νεανική παραβατικότητα, ότι υπήρχαν αρκετά παιδιά που ήταν στην πρώτη γραμμή στα δικαστήρια και έβγαζαν άναρθρες κραυγές οργής για τους κατηγορούμενους, υπό το κράτος της γενικευμένης έντασης που επικρατούσε.
Χρησιμοποιώντας αυτό ως παράδειγμα, τίθεται κάπως ως ρητορικό ερώτημα, αν είναι η σωστή πρακτική να κατηγορήσεις τα παιδιά ή να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις την συμπεριφορά τους. Η απάντηση είναι αυτονόητη.