Αστροπαρατήρηση στο νυχτερινό ουρανό, βουτιές στο βαθύ μπλε του Λιβυκού, κολύμπι μέχρι το ηλιοβασίλεμα, νωχελικά μεσημέρια με παγωμένο καρπούζι και σύκα.
Για τις δικές της διακοπές, εκείνες των παιδικών χρόνων στις οποίες θέλει να επιστρέφει για να νιώσει, όπως λέει, την ελευθερία της οικειότητας, αλλά και τις στιγμές της ανεμελιάς που έχουμε ανάγκη οι περισσότεροι σήμερα, γιατί έχουν γίνει δυσεύρετες, μιλάει στην «Π» η δικηγόρος Μαρία Δαμανάκη.
-Τι σημαίνουν για σένα οι «διακοπές»;
Οτιδήποτε διακόπτει τους φρενήρεις ρυθμούς και τις έγνοιες της καθημερινότητας, επιτρέποντάς σου να κάνεις πράγματα που αγαπάς.
Μια Κυριακή που βρίσκεις χρόνο για να διαβάσεις εκείνο το βιβλίο που άφησες στη μέση, ένα διήμερο με αγαπημένους φίλους, μια βουτιά στο βαθύ μπλε του Λιβυκού, τα νωχελικά μεσημέρια με παγωμένο καρπούζι και σύκα.
Μικρής ή μεγαλύτερης διάρκειας ανάσες που μας επιτρέπουν να επανασυνδεθούμε με τον εαυτό μας και τους άλλους, εν μέσω δικηγορικών και λοιπών υποχρεώσεων.
Όχι όμως άνευ κόστους ψυχικού – οι καθηγητές μας στη Νομική συνήθιζαν, χαριτολογώντας, να περιγράφουν το διαρκές άγχος του δικηγόρου, ακόμη και σε στιγμές χαλάρωσης, με την ιστορία ενός συναδέλφου τους που, κάνοντας τον περίπατό του, αντί να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα με τη συντροφιά του, μελαγχολούσε διότι στις 7 μ.μ., εκείνη δηλαδή την ώρα, σταματούν οι επιδόσεις.
-Ποιες διακοπές σού έχουν μείνει αξέχαστες;
Ο Δεκαπενταύγουστος στο Φραγκοκάστελλο των παιδικών μου χρόνων. Αστροπαρατήρηση στον νυχτερινό ουρανό, κολύμπι μέχρι το ηλιοβασίλεμα στις αμμουδερές παραλίες, βόλτα ως τα Σφακιά σε αναζήτηση των κυριακάτικων εφημερίδων. Σταθερές στις οποίες επιζητάς να επιστρέφεις, για να νιώσεις την ελευθερία της οικειότητας.
-Πού πήγες φέτος, τι έκανες και πώς πέρασες;
Φέτος είχα την τύχη να δω στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου τους διαχρονικά επίκαιρους Όρνιθες του Αριστοφάνη, υπό την εξαιρετική σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη.
Ένα έργο με βαθιά πολιτική χροιά, για τα δεινά που μαστίζουν την πολιτεία και την αντίσταση σε αυτά. Ξέκλεψα και χρόνο για διάβασμα – τελειώνω το Γουέιτζερ του Ντέιβιντ Γκραν και την Ιερή Πείνα του Μπάρυ Άνσγουορθ.
Παρότι ανήκουν σε ξεχωριστά είδη, έχοντας ως κοινή αφετηρία την αγγλική θαλασσοπλοΐα του 18ου αιώνα, καταπιάνονται με τις διαφορετικές θεάσεις της πραγματικότητας, τους προσωπικούς δαίμονες του ανθρώπου και τη φύση της εξουσίας.
-Πήρες τις δυνάμεις που χρειαζόσουν για να βγει ο χειμώνας;
Μεγάλη κουβέντα αυτή! Ποιος ξέρει, άλλωστε, τι ειδικές δυνάμεις θα απαιτήσει ο φετινός χειμώνας; Η γενιά μου τα πολλά τελευταία χρόνια έχει χάσει το προνόμιο να μπορεί να προγραμματίζει το μέλλον βάσει των όσων χτίζει στο παρόν. Όμως δεν πτοούμαστε, συνεχίζουμε να παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι, έστω και με placebo, μπροστά στη γενικευμένη αντιξοότητα.