Τι είναι αυτό που πυροδοτεί τη σκέψη ενός λιμενικού πρώτης γραμμής να γράψει ένα βιβλίο; Να αποτυπώσει τη δική του αλήθεια και να μιλήσει με τη γραφή του, λέγοντας αυτά που δεν μπορεί να πει το στόμα του; Ο Ηρακλειώτης Ιωάννης Μαγριπλής μάς απαντά σε αυτό το ερώτημα, αλλά και σε άλλα που του θέσαμε. Ο αξιωματικός του Λ.Σ. αποτυπώνει στις σελίδες των βιβλίων του τις σκέψεις που τον ακολουθούν, επηρεασμένος από γεγονότα που πάντα θα τον συντροφεύουν.
-Πείτε μας κάποια πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για εσάς;
-Δεν νομίζω ότι είμαι κάτι σπουδαίο να με περιγράψω, πέρα από το ότι είμαι 49 ετών, υπηρετώ στο Λιμενικό σώμα 27 έτη, κατάγομαι από το Ηράκλειο και είχα την τιμή να μεγαλώσω με σπουδαίους γονείς και μια υπέροχη αδελφή που στέκεται βράχος δίπλα μου…
-Η συγγραφή βιβλίων πως προέκυψε;
-Η γραφή ξεκίνησε σαν παιδικό όνειρο καθώς θαύμαζα τον πατέρα μου που διάβαζε, αλλά η έναρξη ξεκίνησε μετά από ένα γεγονός που λίγο ήθελε να μου κοστίσει τη ζωή. Γράφοντας πίστευα ότι, καθώς τα γραπτά μένουν ,θα βοηθούσα εμένα να αλλάξω τους δαίμονες και κατ’ επέκταση όσους με διάβαζαν. Δαίμονες θεωρώ την απληστία, την αλαζονεία, την αχαριστία και ένα μεγάλο ´εγώ,ª που είναι αγώνας ζωής κι όχι στιγμής.ª
-Μιλήστε μας για τη μέχρι τώρα πορεία σας στη συγγραφή. Έχετε υπηρετήσει σε δύσκολα και απαιτητικά πόστα, αυτές οι εμπειρίες σάς βοήθησαν ή σας δυσκόλεψαν για να γράψετε;
-Η πορεία της γραφής μου ξεκίνησε από την πόλη μου, το Ηράκλειο, και εκτυλίχθηκε μέσα από τη δουλειά μου σε μέρη που πήρα μετάθεση. Σίγουρα κομμάτι της γραφής μου είναι να παρατηρώ τις μικρές λεπτομέρειες και να ξεκινώ να γράφω μέσα από μάτια που κοιτούν απεγνωσμένα ή τους άδικους θανάτους ανθρώπων που δεν τους είχε δοθεί δικαίωμα ζωής. Οι εμπειρίες που έζησα 7 χρόνια στο ανατολικό Αιγαίο σίγουρα, κατά έναν παράξενο τρόπο, έγιναν μούσες.
Μέσα όμως από τραγωδίες που παρατηρούσα με έναν παραξενο τρόπο -πάλι θα πω- είχα την ευκαιρία να γράφω για τους έρωτες, όταν βίωνα τον θάνατο και όταν αυτό γινόταν, γνώριζα πόσο ματαιόδοξη είναι η ζωή. Πρέπει να ζούμε τη κάθε στιγμή, απολαμβάνοντας την. Η δυστυχία που παρατηρούσα με οδήγησε να πω ότι ευτυχία είναι να διαχειρίζεσαι τη δυστυχία σου.
-Πώς γεννιέται μέσα σας το θέμα ενός βιβλίου που θα γράψετε;
-Η γραφή γεννιέται εκεί που ούτε εγώ έχω καταλάβει, καθώς οι περισσότερες στιγμές που είχα έμπνευση ήταν άσχετες με τη στιγμή που ζούσα εκείνη τη στιγμή και όπως προείπα ξεκινά πάντα με μια παρατήρηση που δεν θωρούν τα μάθια.ª
-Έχοντας δει από κοντά τον πόνο μέσα από τη δουλειά σας, αυτό σας έχει επηρεάσει και με ποιον τρόπο;
-Ο πόνος πάντα ανταποκρίνεται σε βαθιά βάσανα όπως και ο έρωτας. Οπότε, ναι, θα πω ότι ο πόνος είναι μια από τις μούσες μου για γραφή. Ένα παράδειγμα: έχω δει μάνα να κρατά ζεστά το παιδί της στην επιφάνεια του νερού και εκείνη να χάνεται στο βυθό της αλμυρής θάλασσας, μετά από ανατροπή βάρκας, όπου μετά τη διάσωση και των δύο με συναδέλφους, που έδιναν ζωή για να σωθούν ζωές, ήρθε η ανάπαυλα.
Και στο διάστημα που είχα κενό έγραψα. Η αγάπη της μάνας και το στήθος της που τροφοδοτεί φαγητό σε ένα παιδί που δεν έχει “μοίρα” του δίνει το δικαίωμα να κάνει το ακατόρθωτο… Να ζήσει… Η πιο δύσκολη δουλειά στο κόσμο είναι να είσαι… Μάνα.ª
-Οι συνάδελφοί σας είναι και αναγνώστες σας; Τι σας λένε;
-Οι συνάδελφοι ειναι συνάδελφοι μόνο. Ως άνθρωποι, χωρίς τη στολή, άλλοι με διαβάζουν κ άλλοι όχι. Θεωρώ φυσιολογικό να μην αρέσει σε όλους ό,τι γράφω.ª
-Ετοιμάζετε ένα νέο βιβλίο, μιλήστε μας γι’ αυτό.
-Ναι, έχω ξεκινήσει ήδη τη γραφή του επόμενου βιβλίου. Το βιβλίο θα κινείται στα ίδια πλαίσια των δοκιμίων και αποφθεγμάτων. Ο τίτλος ακόμα δεν έχει βρεθεί.ª
-Αν θα έπρεπε να επιλέξετε συγγραφή βιβλίων ή Λ.Σ, τι θα επιλέγατε και γιατί;
-Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε βιβλία και Λιμενικό σώμα, καθώς στη δική μου σκέψη και στον δικό μου τρόπο ζωής είναι σαν το ένα χέρι να νίβει το άλλο. Για να το πω απλά, η σκληράδα του ενός, με την ηρεμία της γραφής δημιουργεί μια ανισορροπία που τελικά φέρνει την ισορροπία.ª
-Ποιου λογοτεχνικού είδους αναγνώσματα προτιμάτε και γιατί;
-Τα κείμενα τα οποία ανέκαθεν αγαπούσα ήταν του Ν. Καζαντζάκη κι ενός σπουδαίου Γερμανού φιλοσόφου, του Σοπενχάουερ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπώ τους Έλληνες φιλοσόφους Πλάτωνα, Ηράκλειτο, Σωκράτη. Γενικά αγαπώ την ωμή αλήθεια στη γραφή και δεν αγαπώ τα μυθιστορήματα.ªª