Μας καλαρέσανε οι απογευματινές πεζοπορίες του καλοκαιριού κι έτσι κρατήσαμε τη συνήθεια και για την πεζοπορία της πρώτης Κυριακής του Σεπτέμβρη, όταν μαζευτήκαμε 15 άτομα από τον Ορειβατικό Αγίου Νικολάου κατά τις 16.00 η ώρα στην ανατολική άκρη του Καβουσίου στη γνωστή αιωνόβια ελιά του χωριού, με σκοπό να περάσουμε το περίφημο φαράγγι του Μέσωνα.
Το φαράγγι του Μέσωνα
Ξεκινάμε λοιπόν παίρνοντας τον αγροτικό δρόμο ανατολικά περνώντας από το εκκλησάκι της Παναγίας της Πρωτοσεπτεμβριανής (μονόχωρο καμαροσκεπή ναό χρονολογημένο μεταξύ του 14ου και του 16ου αιώνα), που γιορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου κατά τη γιορτή της Ινδίκτου, δηλαδή της εκκλησιαστικής Πρωτοχρονιάς)! Αν περνάγαμε νωρίτερα δηλαδή, μπορεί να πετυχαίναμε και το πανηγύρι! Στον αρχαιολογικό χώρο του Αζοριά σταματά ο δρόμος και παίρνουμε το ανηφορικό μονοπάτι, ώσπου να συναντήσουμε τον αγωγό νερού (καταπότη).
Στη συνέχεια κινούμαστε παράλληλα με αυτόν με κατεύθυνση ΝΑ σε μια διαδρομή εξοντωτική λόγω της συνεχούς ανηφόρας, αλλά και από τις πιο όμορφες της Κρήτης. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από το πανέμορφο καλντερίμι, πραγματικό έργο τέχνης, που διασχίζει στριφογυριστά τις πλαγιές και σε πολλά σημεία υποστηρίζεται από τοιχίο που φτάνει και τα πέντε μέτρα ύψος κι όλο αυτό στο χείλος του γκρεμού; Από το φαράγγι, που χάσκει από κάτω μας (είναι τεχνικό, δηλαδή απαιτεί ειδικό εξοπλισμό κι εκπαίδευση);
Από τα βουνά του Ορνού και της Θρυπτής, που υψώνονται κάθετα πάνω απ’ το κεφάλι μας προκαλώντας μας δέος;
Έτσι κάπως ανεβαίνουμε εντυπωσιασμένοι, ώσπου φτάνουμε στο σημείο, όπου έχει φτιαχτεί μια μεταλλική γέφυρα, μισοχαλασμένη πια, κι από εκεί σκαρφαλώνουμε στα βράχια της ανατολικής πλευράς του φαραγγιού, κι ακολουθώντας πάντα τον καταπότη διασχίζουμε τον πολύ γραφικό εγκαταλελειμμένο οικισμό της Μυλωνιάς. Θαυμάζουμε τα κτίρια, τα σαρνίτσια, τις πεζούλες του. Κάπου εκεί στο ‘σβήσιμο’ του φαραγγιού, η ανηφόρα τελειώνει. Βγαίνουμε στον αγροτικό δρόμο και με κατεύθυνση δυτικά ακολουθούμε το στενό κατηφορικό μονοπάτι, που περνάει δίπλα από τον λόφο που φιλοξενεί το Κάστρο.
Το κάστρο κι η επιστροφή
Αν και τα πόδια τρέμουν ακόμα απ’ την ανηφόρα, πολλοί είναι εκείνοι που δε διστάζουν να ανέβουν ως την κορυφή του Κάστρου. Ο αρχαιολογικός χώρος χρονολογείται στην ύστερη εποχή του σιδήρου (900-700 π.Χ.) και χαρακτηριστικό του έχει τη σύντομη περίοδο κατοίκησης και την απουσία δρόμων εντός του, κάτι που παραξενεύει τους ιστορικούς. Είναι από τους εντυπωσιακότερους στην Κρήτη με την οχυρή του θέση, τη θέα στα γύρω βουνά που φαίνονται ψηλότερα απ’ το πραγματικό τους μπόι, και στο πέλαγος όσο φτάνει το μάτι. Ο έτερος αρχαιολογικός χώρος της περιοχής, ο Αζοριάς, όπως και το Καβούσι φαίνονται ίσια από κάτω του, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι άμα πηδήξεις θα προσγειωθείς πάνω τους. Τα όρνια που ενοχλημένα απ’ την παρουσία μας, φέρνουν γυροβολιές πάνω απ’ τα κεφάλια μας κρώζοντας ενισχύουν την υποβλητική ατμόσφαιρα.
Όμως η ώρα περνά και ξαναβγαίνουμε στο μονοπάτι της επιστροφής, που συναντιέται με το Ε4 και φαρδαίνει. Η θέα καταπληκτική, καθώς ο κόλπος του Μεραμπέλλου φαίνεται πέρα ως πέρα λουσμένος στα ζεστά χρώματα της δύσης του ήλιου. Όταν συναντάμε τη μισογκρεμισμένη εκκλησία Κων/νου κι Ελένης, ξέρουμε ότι όπου να ναι φτάνουμε.
Όντως σε 4 ώρες (χωρίς πολλές στάσεις μη μας πιάσει το σκοτάδι) γυρνάμε πίσω στην αφετηρία μας έχοντας διανύσει περίπου 10 χλμ με υψομετρική γύρω στα 500 μέτρα. Ευχαριστούμε την αρχηγό μας, Σοφία Σιδηροπούλου. Καλή ορειβατική μας χρονιά!
Περισσότερες πληροφορίες, φωτογραφίες στο blog του Συλλόγου: ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ