Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου θα τελεστεί στον Ιερό Ναό του Άγιου Γεώργιο στα Ανώγεια, το σαρανταήμερο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής, ενός αγαπημένου ζευγαριού του Μειντανιού, του Γεωργίου Κεφαλογιάννη ή “Μαύρου” και της Μαρίκας Κεφαλογιάννη του “Σπιταλιώρο”, με την οικογένεια τους να καλεί συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη τους.
Αμφότεροι έφυγαν με διαφορά μίας εβδομάδας, προκαλώντας θλίψη και οδύνη σε όλους όσοι τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε για το ήθος, την αξιοπρέπεια και την αγάπη που είχαν μεταξύ τους, έχοντας περάσει τρία χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2021 τον υπέρτατο πόνο μετά τον χαμό του γιου τους του Κώστα που χάθηκε μόλις στα 47 του χρόνια. Η απώλεια του Κώστα ήταν ένα γενικότερο σοκ για την κοινωνία των Ανωγείων, με το αναπάντεχο να κάνει ακόμα μεγαλύτερο τον πόνο στους δυο χαροκαμένους γονείς του, σύμφωνα με την anogi.gr.
Η Μαρίκα “έφυγε” στα 72 της χρόνια στις 9 Οκτωβρίου 2024 και ο Γιώργης ακολούθησε στις 17 του ίδιου μήνα σε ηλικία 84 ετών. Εκτός τον Κώστα, είχαν και δυο κόρες μαζί, δυο καλές Ανωγειανές, την Δήμητρα και τη Σοφία.
Οι δυο κόρες τους, με κείμενο στην ΑΝΩΓΗ αποχαιρετούν με οδύνη τους αγαπημένους γονείς τους, συγκινώντας όλους μας αναφέροντας τα παρακάτω:
“Αυτό το φως δεν παύει να φέγγει!
Οι γονείς μας, ο Γιώργης του Χρονόκωστα ή Μαύρος και η Μαρίκα του Σπιταλιώρου,, περπάτησαν μέσα από τη βαθύτερη θλίψη που μπορεί να φέρει η ζωή. Όταν η καρδιά τους είχε ήδη ραγίσει ανεπανόρθωτα από την απώλεια του Κώστα μας, πριν τρία μόλις χρόνια, η μοίρα τους φύλαγε ένα νέο αβάσταχτο πόνο.
Η απώλεια του Κώστα δεν ήταν απλώς μια πληγή. Ήταν ένα βαθύ κενό, μια διαρκής θλίψη που κουβαλούσαν μαζί τους. Κάθε μέρα χωρίς εκείνον ήταν μια μάχη – μια προσπάθεια να ξαναβρούν το φως, να σταθούν όρθιοι όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για μας, τα άλλα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Κι όμως, η ζωή έχει τον δικό της τρόπο να γράφει τις ιστορίες της. Έφυγαν μαζί, όπως είχαν ζήσει. Μαζί, αφήνοντάς πίσω τους μια πληγή που δε θα κλείσει ποτέ. Αλλά δεν μας άφησαν μόνο πόνο. Μας άφησαν κάτι βαθύτερο, ανεκτίμητο: ένα ήθος ακλόνητο, μια παρακαταθήκη καλοσύνης και πραότητας, τη δύναμη να συνεχίζουμε με αξιοπρέπεια, ακόμα κι όταν η ζωή μας γονατίζει.
Σήμερα ο πατέρας μας και η μάνα μας βρίσκονται μαζί με τον Κώστα μας , εκεί που οι πόνοι και οι θλίψεις της γης δεν τους φτάνουν. Κι εμείς , κρατάμε ζωντανή την ανάμνηση της καλοσύνης τους, της υπομονής τους, της σιωπηλής αλλά ασύλληπτης δύναμής τους. Κρατάμε στην καρδιά μας την εικόνα τους, φυλαχτό ακριβό και παράδειγμα του τι σημαίνει να αγαπάς πέρα από τη ζωή και το θάνατο.
Μάνα, πατέρα, δεν θα πάψουμε ποτέ να σας αγαπάμε. Γιατί κανείς – ποτέ, πουθενά – δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη θέση που έχετε στην ψυχή και στην καρδιά μας. Θα ζείτε μέσα μας, σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε μας πράξη.
Θα φέγγετε, όπως πάντα, μαζί με τον Κώστα μας εκείνο το φως που ποτέ δεν σβήνει.
Αυτό το φως που μας αφήσατε όσο ζούμε και ανασαίνουμε θα το κρατάμε ζωντανό.
Δήμητρα & Σοφία.”