Αν οι τοίχοι είχαν φωνή θα έλεγαν απίστευτες ιστορίες για αυτά που έζησαν όσοι επισκέφθηκαν τον Καφενέ του Καγιαμπή, αυτά τα 24 και κάτι χρόνια λειτουργίας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την τελετή που έκανε ο Μήτσος, τα βράδια στο μαγαζί. Κάποια στιγμή τα φώτα έκλειναν. Οι μη… μυημένοι, νόμιζαν ότι είχε κοπεί το ρεύμα.
Ο Μήτσος στο τραπέζι που κάθεται πάντα δίπλα στο ψυγείο ή και όρθιος, με ένα φακό φώτιζε ένα από τα πολλά πρόσωπα, στα φημισμένα κάδρα του.
Μετά ακολουθούσε η ιστορία για το… φωτισμένο πρόσωπο.
Ο Μήτσος, άλλωστε, είναι ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος και τρομερός γνώστης ιστορικών γεγονότων. Η ιδεολογική του τοποθέτηση και ο ορμητικός χαρακτήρας του έδινε το… τέμπο στο μαγαζί.
Στον Καφενέ του Καγιαμπή δεν πήγαινες απλά για φαγητό και ποτό. Ήταν μια ολόκληρη μυσταγωγία. Ειδικά αν κατάφερνες να… προκαλέσεις τον Μήτσο στο τραπέζι σου ακολουθούσε μάθημα και… εξέταση. Και πολλή συζήτηση.
Το… θρυλικό μπαμπάτσικο σφουγγάτο ήταν από τα δικά μου highlights, μαζί με τα μπουρέκια με τυρί, αλλά είναι η αλήθεια είναι πώς ότι έτρωγες στον Καφενέ είχε το βασικότερο συστατικό απ’ όλα. Μεράκι.
Ο Καγιαμπής ήταν πάντα το πρώτο μαγαζί που μου ερχόταν στο μυαλό όταν κάποιος δικός μου άνθρωπος επισκεπτόταν την Κρήτη και με ρωτούσε που να πάει για φαγητό. Πάντα βέβαια με την… σημείωση για τον οικοδεσπότη και τις συνήθειες του…
Ο Καγιαμπής ήταν μεσημέρι καθημερινής, που πηγαίναμε για διάλειμμα για φαγητό και αποσυμπίεση.
Ο Καγιαμπής ήταν βράδια καλοκαιρινά που στο σημείο εκεί στον Λάκκο, κάπως ψευτοδρόσιζε με ένα χαζό αεράκι.
Κακά τα ψέματα όμως. Το κάθε μέρος, είναι οι άνθρωποι του. Ο Καφενές του Καγιαμπή είναι ο ίδιος ο Καγιαμπής. Ισχυρογνώμων, ανοιχτόκαρδος, απόλυτος ώρες-ώρες στις απόψεις του, αλλά την ίδια στιγμή τρομερά ανοιχτός σε οποιαδήποτε άλλη άποψη.
Και μπορεί να μην του αρέσει που τον παινεύω από εδώ, αν δει αυτό το κείμενο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν έγραψα ακόμα για τα κάδρα. Η ιδέα αυτή φυσικά δεν είναι πρωτοποριακή, αλλά η σπουδή και το μεράκι με το οποίο επιμελούνταν και φρόντιζε να ανανεώνει διαρκώς την ιστορική αυτή συλλογή, ο Μήτσος ήταν κάτι το μοναδικό.
Μια ζωντανή, παλλόμενη ιστορία με αγωνιστές από το ευρύτερο δημοκρατικό τόξο, «κρεμόταν» πάνω και δίπλα από το σώμα σου και αποτελούσε πάντα μια αφορμή για συζήτηση και σκέψη.
Αυτό το ανεπίσημο ιστορικό αρχείο μεγάλης αξίας, θέλω να ελπίζω ότι θα βρει τη θέση που του αξίζει και μετά το επίσημο κλείσιμο του Καφενέ. Αλλά δεν τον φοβάμαι τον Μήτσο, θα την βρει την άκρη.