Εμπνέεται από τη μουσική της Κρήτης, αντλεί στοιχεία από τη λαϊκή μουσική της Ελλάδας και συνομιλεί με μουσικές του κόσμου.Καρπός αυτής της έμπνευσης είναι ένας δίσκος -ταξίδι,ο πρώτος προσωπικός του που έχει τον τίτλο “Ηχοτοπίο”.
Ο γνωστός Ζαριανός λαουτιέρης και συνθέτης Αλέξης Αλεβιζάκης “έκλεισε” σ’ αυτόν 9 ορχηστρικές συνθέσεις οι οποίες γεννήθηκαν στο διάστημα των τελευταίων 15 χρόνων και σταδιακά πήραν τη σημερινή τους μορφή.
‘’Θεωρώ -τονίζει μιλώντας στην «Π» ότι η μουσική χωρίς τον στίχο είναι μια πιο άμεση και καθαρή έκφραση, χωρίς φυσικά να θέλω να υποτιμήσω το τραγούδι και τη δυσκολία του. Ωστόσο δεν ήταν ακριβώς επιλογή. Τα κομμάτια προέκυψαν στην πορεία του χρόνου από την προσωπική μου μελέτη και όταν συγκεντρώθηκε αρκετό υλικό άρχισα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να γίνει δίσκος‘’.
Ο ίδιος προτίμησε να κάνει πρώτα έναν ορχηστρικό δίσκο παρόλο που έχει ήδη έτοιμο υλικό για μια δουλειά με στίχο, γιατί θεωρεί ότι είναι κάτι πιο προσωπικό και ιδιαίτερο, ώστε να αποτελεί μια πρόταση για έναν ακροατή.
Όσον αφορά στο ποιο είναι το κοινό της ορχηστικής μουσικής με παραδοσιακά/λαϊκά όργανα υπογραμμίζει ότι είναι ετερόκλιτο χωρίς να είναι εύκολο να το προσδιορίσεις.
‘’Θα έλεγα-λέει- ότι αποτελείται από κόσμο που ακούει παραδοσιακή μουσική αλλά είναι ανοιχτός σε νέες προτάσεις, αλλά και το αντίστροφο. Δηλαδή από κόσμο που ακούει ορχηστρική μουσική άλλου είδους (ή εν πάση περιπτώσει δεν απαιτεί η μουσική να έχει στίχο για να την ακούσει) και τον ενδιαφέρει να ακούσει αντίστοιχα πράγματα με παραδοσιακά όργανα.
Επίσης υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια κοινό που ενδιαφέρεται να ακούσει μουσικές με τοπικό ιδίωμα/ηχόχρωμα που ωστόσο δεν είναι ακριβώς ενταγμένες σε κάποια μουσική παράδοση”.
Ο Αλέξης Αλεβιζάκης ,μιλά ακόμα στην “Π” για την ψηφιακή εποχή, τα παιδικά χρόνια στον Ζαρό και τα μουσικά του ερεθίσματα,την μελέτη της κρητικής μουσικής και τα όνειρά του επισημαίνοντας: “Μετά από αρκετά χρόνια ενασχόλησης με τη μουσική ως δέκτης δηλαδή ως μαθητής, αισθάνομαι την ανάγκη να ανταποδώσω κάπως ό,τι έχω πάρει. Δηλαδή να αποτυπώσω ό,τι έχω αποκομίσει αυτό το διάστημα. Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και ο δίσκος. Ο κύκλος της μαθητείας βέβαια δεν τελειώνει ποτέ, αλλά νομίζω ότι μπαίνω σε μια πιο δημιουργική περίοδο με την έκθεση και το ρίσκο που αυτό συνεπάγεται”.
![Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΕΒΙΖΑΚΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Π» ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ «Αισθάνομαι την ανάγκη να ανταποδώσω ό,τι έχω πάρει»]()
«Τα κομμάτια προέκυψαν στην πορεία του χρόνου από την προσωπική μου μελέτη»
– Από που αντλήσατε έμπνευση για το “Ηχοτόπιο”, που είναι ο πρώτος προσωπικός σας δίσκος;
Δεν είναι εύκολο να απαντήσω με σαφήνεια, γιατί δεν είναι ξεκάθαρο σε μένα το τι με ωθεί να γράψω κάτι. Πιστεύω ότι η έμπνευση στη μουσική προκύπτει από ερεθίσματα που συσσωρεύονται στην πορεία του χρόνου και κάποια στιγμή εξωτερικεύονται ως μελωδίες.
Ωστόσο σίγουρα αποτελεί έμπνευση για τη δημιουργία του δίσκου η μουσική της Κρήτης με την οποία μεγάλωσα και μουσικές της ευρύτερης περιοχής της Ελλάδας και της ανατολικής Μεσογείου που έχω ακούσει και αγαπώ. Επίσης ο ήχος των οργάνων, περισσότερο του λαούτου αλλά και των άλλων που ακούγονται στον δίσκο (λύρα, κρουστά, μαντολίνο, κιθάρα) και οι εκφραστικές τους δυνατότητες. Τέλος, ορχηστρικοί δίσκοι με ακουστικά/παραδοσιακά όργανα που άκουγα από μικρός.
-Γιατί επιλέξατε να κάνετε την πρώτη σας δουλειά μόνο με ορχηστρικά κομμάτια;
-Είναι διαφορετική η δημιουργία μιας δουλειάς μόνο με ορχηστρικά κομμάτια;
Είναι σίγουρα διαφορετική. Με την απουσία της ανθρώπινης φωνής και του στίχου πρέπει το κενό που προκύπτει να αναπληρωθεί από την μελωδία, την ενορχήστρωση και το παίξιμο ώστε το αποτέλεσμα να είναι ενδιαφέρον. Οπότε απαιτείται περισσότερη ενέργεια και προσπάθεια στο χτίσιμο του μουσικού μέρους των κομματιών.
-Ποιο το κοινό της παραδοσιακής ορχηστρικής μουσικής;
Το κοινό της ορχηστικής μουσικής με παραδοσιακά/λαϊκά όργανα θα έλεγα καλύτερα είναι ετερόκλιτο και δεν είναι εύκολο να το προσδιορίσεις. Θα έλεγα ότι αποτελείται από κόσμο που ακούει παραδοσιακή μουσική αλλά είναι ανοιχτός σε νέες προτάσεις αλλά και το αντίστροφο. Δηλαδή από κόσμο που ακούει ορχηστρική μουσική άλλου είδους (ή εν πάση περιπτώσει δεν απαιτεί η μουσική να έχει στίχο για να την ακούσει) και το ενδιαφέρει να ακούσει αντίστοιχα πράγματα με παραδοσιακά όργανα. Επίσης υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια κοινό που ενδιαφέρεται να ακούσει μουσικές με τοπικό ιδίωμα/ηχόχρωμα που ωστόσο δεν είναι ακριβώς ενταγμένες σε κάποια μουσική παράδοση.
«Οι συνεργασίες για μένα είναι παρέες ή αν δεν εξελιχθούν σε τέτοιες, τελειώνουν γρήγορα»
Πως επιλέξατε το λαούτο;
Θέλοντας να μάθω να παίζω κρητικά σαν παιδί, το πιο προσβάσιμο όργανο ήταν το μαντολίνο. Από κει ξεκίνησα και το λαούτο ήρθε σαν μια φυσική εξέλιξη μετά. Είναι ένα όργανο με πολλές δυνατότητες, που μπορεί να σταθεί τόσο μόνο του όσο και ως μέλος μιας ορχήστρας. Όσο μαθαίνω τόσο ανακαλύπτω ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα που μπορώ να μάθω και αυτό κρατάει πάντα το ενδιαφέρον μου σ’ αυτό.
-Ποιες συνεργασίες σας ξεχωρίζετε;
Οι συνεργασίες για μένα δεν είναι ακριβώς συνεργασίες, είναι παρέες ή αν δεν εξελιχθούν σε τέτοιες τελειώνουν γρήγορα. Νιώθω τυχερός που παίζω με φίλους που επικοινωνούμε και στη μουσική και ως άνθρωποι εδώ και αρκετά χρόνια και έτσι γράφτηκε και ο δίσκος, μαζί με δικούς μου ανθρώπους, όπου ο καθένας από αυτούς είχε καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα. Για λόγους συντομίας θα αναφέρω μόνο τους μουσικούς που παίζουν στον δίσκο: Ηλίας Ζούτσος, Χάρης Παναγιωτάκης, Πάνος Κατσικιώτης Τσίκο, Μανόλης Μανουσάκης και ο αδερφός μου Γιώργος Αλεβιζάκης τους οποίους ευχαριστώ από καρδιάς.
-Έχετε κάνει την επιμέλεια μουσικών θεμάτων για θεατρικές παραστάσεις. Πώς προέκυψε αυτός ο τρόπος έκφρασης;
Μου το πρότεινε μια φίλη, και σπουδαία ραδιοφωνική παραγωγός στον σταθμό «Kosmos», η Γιώτα Κοτσέτα η οποία είχε τη συνολική επιμέλεια. Έψαχνε τότε ήχο από παραδοσιακά όργανα σε μια παράσταση που η υπόθεση διαδραματιζόταν στην Κρήτη (“Η αγάπη άργησε μια μέρα” της Λιλής Ζωγράφου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι, 2017). Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το να προσπαθείς να ντύσεις μια θεατρική σκηνή με ήχο και να προσπαθείς να φτιάξεις μια μελωδία που απευθύνεται σε μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση.
-Ποιο είναι τα όνειρα που κάνετε για τη δουλειά σας;
Μου αρέσει πολύ όποτε την παρουσιάζω οπότε θα ήθελα να το κάνω στο προσεχές μέλλον και θα ήμουν ευτυχής στην πορεία του χρόνου να φτάσει σε ανθρώπους που τους ενδιαφέρει.
«Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση η εξέλιξη της κρητικής μουσικής στον χρόνο»
– Ασχολείστε σε βάθος με τη μελέτη της κρητικής μουσικής. Τι σας έχει εντυπωσιάσει που δεν το γνωρίζουν οι πολλοί;
Κάτι που μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι η εξέλιξη της κρητικής μουσικής στον χρόνο. Δηλαδή το πώς μεταβάλλονται οι σκοποί τόσο από μελωδικής όσο και από ρυθμικής άποψης, το πώς αλλάζει κατά καιρούς η ενορχήστρωση και ο τρόπος παιξίματος και το πώς δημιουργούνται νέες μελωδίες πάνω στις παλιές. Αυτό που συνέβαινε για παράδειγμα πριν από 40 χρόνια και εμείς σήμερα το θεωρούμε παραδοσιακό, ήταν για την εποχή του νεωτερισμός. Θεωρώ ότι για να γνωρίσει κάποιος την κρητική και κάθε άλλη μουσική θα πρέπει να τη μελετήσει από την αρχή, δηλαδή από τις πρώτες ηχογραφήσεις (αρχές 20ου αιώνα) μέχρι και το σήμερα, για να την κατανοήσει.
«Νομίζω ότι μπαίνω σε μια πιο δημιουργική περίοδο με την έκθεση και το ρίσκο που αυτό συνεπάγεται»
-Πότε γράφτηκαν τα κομμάτια του δίσκου;
Τα κομμάτια του δίσκου γράφτηκαν στο διάστημα των τελευταίων 15 χρόνων. Δηλαδή ξεκίνησαν να παράγονται την εποχή που έφυγα από το σπίτι και το χωριό μου για σπουδές. Τα παλαιότερα είναι ο «Αναβάτης» και ο «Κέδρος» επόμενα είναι η «Δίνη» και ο «Δρυγιάς» και πιο πρόσφατα «Το μυστικό», ο «Επίλογος» και το «Ίχνος». Το «Ξημέρωμα» και ο «Χορός» είναι επίσης πιο πρόσφατα και ξεκίνησαν ως θέματα για θεατρικές παραστάσεις.
-Συστήνοντας τον δίσκο λέτε ότι με την έκδοση του κλείνει για σας ένας κύκλος ενηλικίωσης στη μουσική’’. Ποιός είναι ο κύκλος που κλείνει και ιδανικά ποιος θα θέλατε ν΄ ανοίξει;
Εννοώ ότι μετά από αρκετά χρόνια ενασχόλησης με τη μουσική ως δέκτης, δηλαδή ως μαθητής αισθάνομαι την ανάγκη να ανταποδώσω κάπως ό,τι έχω πάρει. Δηλαδή να αποτυπώσω ότι έχω αποκομίσει αυτό το διάστημα. Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και ο δίσκος. Ο κύκλος της μαθητείας βέβαια δεν τελειώνει ποτέ, αλλά νομίζω ότι μπαίνω σε μια πιο δημιουργική περίοδο με την έκθεση και το ρίσκο που αυτό συνεπάγεται.
-Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική στην ψηφιακή εποχή που ζούμε;
Η μουσική ήταν ανέκαθεν ένας από τους βασικότερους τρόπους έκφρασης των ανθρώπων και των λαών. Αυτός είναι ο βασικός της ρόλος και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει ποτέ. Ωστόσο στην ψηφιακή εποχή που ζούμε νομίζω ότι έχει συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με την εικόνα, τόσο που περιορίζεται η σημασία της χωρίς αυτήν.
Για παράδειγμα, δύσκολα θα περάσει στον κόσμο ένα τραγούδι αν δεν συνοδεύεται από ένα βίντεο-κλιπ. Δεν είναι πάντα αρνητικό αυτό, αλλά συχνά τοποθετεί τη μουσική σε μια δευτερεύουσα θέση, πράγμα λίγο παράδοξο όταν μιλάμε για μουσικά έργα, τραγούδια κτλ.
-Ποιο ήταν το έναυσμα ν’ ασχοληθείτε με τη μουσική;
Δεν υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, όπως π.χ. κάποιος συγγενής που να παίζει όργανο. Προέκυψε φυσικά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην Κρήτη. Παρ’ όλα αυτά, στο σπίτι ήταν γόνιμο το έδαφος μιας και ακούγαμε από τους γονείς μου πολλή μουσική, τόσο παραδοσιακή όσο και άλλα είδη. Αυτό σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να ασχοληθούμε εγώ και ο αδερφός μου.
-Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, εκεί στα παιδικά και εφηβικά χρόνια στο Ζαρό ποιες είναι οι πρώτες μουσικές αναμνήσεις;
Οι πρώτες μουσικές αναμνήσεις είναι τα γλέντια, δηλαδή οι γάμοι και οι παλαιοί οργανοπαίχτες του χωριού από τους οποίους προσπαθούσα να μάθω. Επίσης πολλές κασέτες στο σπίτι, το ραδιόφωνο και παρέες με πολλή μουσική.