«Εκπαιδεύτηκα να γίνω ηθοποιός, όχι σταρ. Εκπαιδεύτηκα να ερμηνεύω ρόλους και όχι να συνδιαλέγομαι με ατζέντηδες, δικηγόρους, τον Τύπο και τη διασημότητα», έλεγε ο σπουδαίος Τζιν Χάκμαν που άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Σάντα Φε το βράδυ της Τετάρτης, σε ηλικία 95 ετών.
Ο κορυφαίος ηθοποιός είχε κατακτήσει δύο Όσκαρ στην καριέρα του για τις ταινίες «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» του Γουίλιαμ Φρίντκιν (α’ ανδρικής ερμηνείας) και «Οι ασυγχώρητοι» του Κλιντ Ιστγουντ (β’ ανδρικής ερμηνείας), ενώ η τελευταία του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη έγινε το 2004 στην πολιτική σάτιρα «Όλοι οι άνθρωποι του δημάρχου» (Welcome to Mooseport), όπως είχε αποδοθεί ο τίτλος στη χώρα μας, του Ντόναλντ Πέτρι. Η αποχώρησή του από την υποκριτική έγινε καθώς το αυξημένο άγχος και η πίεση που ένιωθε από το επάγγελμά του, του δημιούργησε καρδιολογικά προβλήματα.
Στην πολύχρονη καριέρα του ερμήνευσε περισσότερους από 100 ρόλους, ενώ εκτός από τα δύο Όσκαρ, ο Τζιν Χάκμαν έχει βραβευθεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες και δύο Baftas.
Γεννημένος στο Σαν Μπερναντίνο της Καλιφόρνια στις 30 Ιανουαρίου του 1930, ο δημοφιλής ηθοποιός είπε ψέματα για την ηλικία του στα 16 του χρόνια για να ενταχθεί στον αμερικανικό στρατό τον οποίο υπηρέτησε για 4 ½ χρόνια. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ξεκίνησε να ασχολείται με την υποκριτική και εκείνα τα χρόνια γνωρίστηκε με τον φίλο του, Ντάστιν Χόφμαν. Οι δυο τους μάλιστα είχαν ψηφιστεί από τους συμφοιτητές τους ως «οι πιο πιθανοί να αποτύχουν».
Η μετακόμισή τους από την Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη, τους έφερε τις πρώτες συμμετοχές στην τηλεόραση και το θέατρο αλλά η πρώτη φορά που ο Τζιν Χάκμαν έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν στη μεγάλη οθόνη και στην ταινία «Μπόνι και Κλάιντ» (1967) όπου υποδύθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Κλάιντ, Μπακ Μπάροου δίπλα στον Γουόρεν Μπίτι και την Φέι Ντάναγουεϊ. Για τη συγκεκριμένη ερμηνεία απέσπασε την πρώτη υποψηφιότητα για το Όσκαρ β’ ανδρικής ερμηνείας. Νωρίτερα, είχε πάρει το ρόλο του κυρίου Ρόμπινσον στην ταινία «Ο πρωτάρης» αλλά τον έχασε μετά από πρόβες τριών εβδομάδων καθώς ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς εκτίμησε ότι ήταν πολύ νέος για το ρόλο.
Σταρ πρώτου μεγέθους
Μια ακόμα υποψηφιότητα για το Όσκαρ β’ ανδρικής ερμηνείας απέσπασε με την ταινία «I never sang for my father» (1970) του Γκίλμπερτ Κέιτς, ενώ το Όσκαρ α’ ανδρικής ερμηνείας που απέσπασε με το «Ο άνθρωπος από τη Γαλλία» τον έκανε σταρ πρώτου μεγέθους. Εξίσου συναρπαστικός ήταν στη «Συνομιλία» του Φράνσις Φορντ Κόπολα αλλά και στο «Σκιάχτρο» δίπλα στον Αλ Πατσίνο που ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν η καλύτερη ερμηνεία του. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, όπως και η «Συνομιλία» και αφηγείται την ιστορία δύο ανδρών που εγκαταλείπουν την Καλιφόρνια για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση στο Πίτσμπεργκ.
Ακολούθησε η ερμηνεία του στο «Φρανκενστάιν Τζούνιορ» (1974) του Μελ Μπρουκς με τον πιο κωμικό ρόλο της καριέρας του, ενώ το 1978 έπαιξε έναν ακόμα αξιομνημόνευτο ρόλο, εκείνον του Λεξ Λούθορ στο «Σούπερμαν».
Στη δεκαετία του ’80 τον είδαμε στη μεγάλη οθόνη δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, τον Γουόρεν Μπίτι και πολλούς άλλους αστέρες της εποχής και είναι χαρακτηριστικό ότι προς τα τέλη εκείνης της δεκαετίας ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς στο Χόλιγουντ.
Το 1988 πρωταγωνίστησε στο «Ο Μισισιπής καίγεται» του Αλαν Πάρκερ και απέσπασε μια ακόμα υποψηφιότητα για το Όσκαρ α’ ανδρικής ερμηνείας, ενώ το 1992 κατέκτησε το δεύτερο Όσκαρ του (β’ ανδρικής ερμηνείας) για τους «Ασυγχώρητους».
Ο Τζιν Χάκμαν είχε αποκτήσει τρία παιδιά στον πρώτο του γάμο με την Φέι Μαλτίζ, ενώ το 1991 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με την πιανίστα, Μπέτσι Αρακάουα.
Ο Αμερικανός ηθοποιός κατέκτησε τη δική του θέση στο πάνθεον της μεγάλης οθόνης για την άνεσή του στο χιούμορ και το εύρος των δυνατοτήτων του που του έδινε την ευκαιρία να υποδύεται διαφορετικούς χαρακτήρες με χαρακτηριστική ευκολία.