«Φανάρι». Αυτό είναι το προσωνύμιο της νέας κυβέρνησης στη Γερμανία, η οποία έρχεται να ανοίξει ένα νέο πολιτικό κύκλο στην Ευρώπη, μετά την απομάκρυνση της επί 16 ετών «κυρίαρχης» στο ευρωπαϊκό παιχνίδι, Άνγκελα Μέρκελ. Οι εξελίξεις μάλιστα που θέλουν τους «Πράσινους» να μετέχουν ενεργά στον πολιτικό σχηματισμό, θεωρείται γενικά πως ευνοούν την Ελλάδα, παρά το γεγονός πως για μία ακόμα φορά, τα οικονομικά περνούν σε έναν «σκληρό» της γερμανικής σκηνής.
Μπορεί οι διεργασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης να φάνηκε πως διαρκούν αρκετά, ωστόσο στην πραγματικότητα, αυτές επιταχύνθηκαν λόγω κορωναϊού. Όπως από την αρχή ήταν αναμενόμενο, νέος καγκελάριος αναλαμβάνει ο Όλαφ Σολτς.
Την καίρια θέση όμως του υπουργείου Οικονομικών, αναλαμβάνει ένας πολιτικός, με «σκληρές γραμμές» για όλες τις χώρες του νότου, που δεν είναι άλλος από τον Κρίστιαν Λίντερ των Φιλελεύθερων. Αν πάντως η τοποθέτηση Λίντερ, δεν θεωρείται και τόσο ωφέλιμη για την Ελλάδα, ο έλεγχος πέντε συνολικά χαρτοφυλακίων, μεταξύ των οποίων και του «Εξωτερικών Υποθέσεων» που περνά στους «Πράσινους» αφήνει πολλές χαραμάδες αισιοδοξίας. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε το γεγονός πως οι «Πράσινοι» έχουν εκφράσει κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια συγκροτημένες θέσεις υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.
Τα τελευταία δύο χρόνια, άλλωστε, η επωνομαζόμενη και «σταρ» των Πρασίνων Αναλένα Μπέρμποκ, άφησε πίσω της τα θέματα περί κλιματικής αλλαγής κι εστίασε στην «εξειδίκευση» της στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Το επίσης θετικό στην εξέλιξη, είναι πως αν και η Μπέρμποκ δεν έχει διοικητική εμπειρία, τόσο οι συνεργάτες της, όσο όμως και οι εχθροί της, αναγνωρίζουν το γεγονός πως μελετά σκληρά.
Χαρακτηριστικά υπέρ της Ελλάδας είναι και το γεγονός ότι ακόμα και κατά τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης, οι Πράσινοι είχαν υιοθετήσει μία πολύ πιο αλληλέγγυα στάση έναντι των δεινοπαθούντων Ελλήνων, ενώ είχαν ταχθεί υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Επίσης, η θετική απόκριση στην πάγια ελληνική διεκδίκηση γερμανικών αποζημιώσεων για την τετρτράχρονη κατοχή της χώρας κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, είναι μία τις πλέον προβεβλημένες φιλελληνικές θέσεις της. Μάλιστα, ανήμερα της 200ής επετείου από την Ελληνική Επανάσταση και 80 χρόνια μετά την γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, οι Πράσινοι είχαν ζητήσει από τη κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ την επανεξέταση του ζητήματος των κατοχικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού δανείου.
Οι Πράσινοι και η επικεφαλής τους παράλληλα έχουν εκφράσει την θέση να αποφορτιστούν από πρόσφυγες και μετανάστες οι επιβαρυμένοι καταυλισμοί στην Ελλάδα. Αυτό αποτελεί μέρος της ευρύτερης μεταναστευτικής πολιτικής τους, η οποία κινείται στη γραμμή «δικαιότερη κατανομή των προσφύγων σε όλη την Ευρώπη».
Σημαντικό είναι επίσης ότι –σε αντίθεση με τη Μέρκελ– δεν επιθυμούν τη συνέχιση της στενής συνεργασίας μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας. Δεν εμπιστεύονται την Άγκυρα και τον Ερντογάν, τον οποίο έχουν κατηγορήσει ότι εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό.
Κατά τα άλλα, όπως αναμένεται για ένα οικολογικό κόμμα, επιδιώκουν τη σταδιακή απεξάρτηση της Γερμανίας από τη χρήση άνθρακα για παραγωγή ενέργειας νωρίτερα από τον στόχο του 2039. Επίσης, αντιτίθενται στην αύξηση των αμυντικών δαπανών και υποστηρίζουν τη θέσπιση ανώτατου ορίου ταχύτητας 130 χλμ/ώρα στους γερμανικούς αυτοκινητόδρομους.
Φίλοι και αντίπαλοι χαρακτηρίζουν την Μπέρμποκ έξυπνη, καλλιεργημένη και φιλόδοξη. Ενημερώνεται διαρκώς και συνήθως κερδίζει τις εντυπώσεις. Ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ είχε πει ότι «αυτή η γυναίκα με εντυπωσιάζει. Στις διερευνητικές διαπραγματεύσεις μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, ήταν πάντα ενημερωμένη και πάντα ουσιαστική».
Κάποιοι της καταλογίζουν αλαζονεία και έλλειψη διπλωματικότητας, μιας και τείνει να εκφράζει κάπως ωμά τις απόψεις της. Αυτό, όμως, αποτέλεσε και συγκριτικό πλεονέκτημά της στο εσωτερικό του κόμματός της βοηθώντας την να αναρριχηθεί στην ηγεσία, παρά τη σχετική απειρία της σε ό,τι αφορά τη διοίκηση.