Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, δεν ήταν καλοφαγάς. Είχε την τάση να τρώει γρήγορα και σπάνια ξόδευε περισσότερα από 20 λεπτά σε ένα γεύμα με αποτέλεσμα να υποφέρει συχνά, όπως λέγεται, από δυσπεψία.
Τα πιο απλά πιάτα, ήταν αυτά που του ταίριαζαν περισσότερο. Προτιμούσε μια καλή σούπα (του άρεσε πολύ ζεστή) και ένα καλό κομμάτι βραστό μοσχάρι από όλα τα περίπλοκα και ζουμερά πιάτα που μπορούσαν να του φτιάξουν οι μάγειρές του. Αυγά βραστά ή ποσέ, ομελέτα, ένα μπουτάκι προβάτου, μια κοτολέτα, ένα φιλέτο μοσχαρίσιο, ψητό αρνί στήθος, φτερούγες κοτόπουλου. Δεν υπήρχαν ποτέ περισσότερα από δύο πιάτα στο τραπέζι όταν γευμάτιζε.
Το δείπνο ήταν πιο περίτεχνο, το τραπέζι πιο πλούσιο, αλλά δεν έτρωγε ποτέ τίποτα παρά μόνο τα πιο απλά μαγειρεμένα πράγματα, είτε κρέας είτε λαχανικά. Με ένα κομμάτι παρμεζάνα ή ροκφόρ έκλεινε τα γεύματά του. Όταν υπήρχαν φρούτα στο τραπέζι, έτρωγε ελάχιστα. Για παράδειγμα, έπαιρνε μόνο ένα τέταρτο από ένα αχλάδι ή ένα μήλο, ή ένα πολύ μικρό τσαμπί σταφύλι.
Αυτό που του άρεσε ιδιαίτερα ήταν τα φρέσκα αμύγδαλα. Του άρεσαν τόσο πολύ, που έτρωγε σχεδόν όλο το πιάτο. Του άρεσαν και οι βάφλες στις οποίες έβαζε λίγη κρέμα.
Μετά τα γεύματά του, είτε πρωινό είτε βραδινό, του έδιναν λίγο καφέ, από τον οποίο συχνά άφηνε ένα μεγάλο μέρος. Ο Louis-Joseph Marchand, ο υπηρέτης του Ναπολέοντα από το 1814 έως το 1821, ανέφερε: Προτιμούσε τα πιο απλά πιάτα: φακές, άσπρα φασόλια, πράσινα φασόλια, που τα λάτρευε.
Του άρεσαν οι πατάτες παρασκευασμένες με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και βραστές ή ψητές στη χόβολη.
Ο Louis Antoine Fauvelet de Bourrienne, γραμματέας του Ναπολέοντα από το 1798 έως το 1802, έγραψε: «Έτρωγε σχεδόν κάθε πρωί λίγο κοτόπουλο μαγειρεμένο με λάδι και κρεμμύδια. Μετά το πρωινό, καθώς και μετά το δείπνο, έπινε ένα φλιτζάνι δυνατό καφέ.
Ποτέ δεν τον είδα να τρώει μεταξύ των γευμάτων του και δεν του άρεσε ιδιαίτερα ο καφές. Όταν δούλευε μέχρι πολύ αργά τη νύχτα δεν ζητούσε ποτέ καφέ, αλλά ένα φλιτζάνι σοκολάτα».
Ο Ναπολέων δεν ήταν πότης. Με τα γεύματά του έπινε κρασί αραιωμένο με νερό. Ο Βοναπάρτης έπινε λίγο κρασί, πάντα Μπορντό η Βουργουνδίας.
Το κοτόπουλο Μαρένγκο και ο μύθος
Όσο για την δημοφιλή ιστορία ότι το κοτόπουλο Μαρένγκο δημιουργήθηκε από τον σεφ του Ναπολέοντα Dunand μετά τη μάχη του Marengo στην Ιταλία τον Ιούνιο του 1800, είναι ένας μύθος.
Το πιάτο πιθανότατα δημιουργήθηκε από έναν σεφ εστιατορίου, προς τιμήν της νίκης του Ναπολέοντα.
Σύμφωνα με μια ιστορία, όταν ο Μέγας Ναπολέων επικράτησε των Αυστριακών (αρχηγός τους ήταν ο Αυστριακός στρατηγός, ελληνικής καταγωγής, Κ. Μελάς) στη μάχη του Μαρένγκο (14 Ιουνίου 1800) πεινούσε πολύ. Έτσι, παρήγγειλε στον αρχιμάγειρα του στρατεύματος ένα δείπνο που να περιλαμβάνει τα πάντα! Το πρόσταγμά του αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπούνε στη μαρμίτα κοτόπουλα, ντομάτες, κρεμμύδια, σκόρδα, οστρακοειδή και αβγά, όλα μαζί.
Ο Γάλλος στρατηγός και αυτοκράτορας ευχαριστήθηκε αυτό το φαγητό τόσο πολύ, ώστε από εκείνη τη μέρα και μετά, έπειτα από κάθε νικηφόρα μάχη, ζητούσε από τον αρχιμάγειρα το ίδιο ακριβώς πιάτο: κοτόπουλο Μαρένγκο. Οι μεταγενέστερες εκδοχές της συνταγής εκείνης δεν περιλαμβάνουν οστρακοειδή ούτε αβγά, αλλά μανιτάρια, κρασί ή και ελιές, ωστόσο η ονομασία του πιάτου παραμένει, μαζί με τον μύθο που το συνοδεύει.