«..Δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες το βράδυ. Πονάει σαν το διάβολο! Μια χιονοθύελλα ακούγεται μέσα από την ψυχή μου, που «κλαίει» σαν εκατό τσακάλια. Ακόμα δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα ότι επίκειται διάτρηση, αλλά ένα βαρύ προαίσθημα κρέμεται πάνω μου …Έχω να σκεφτώ τη μόνη δυνατή διέξοδο, να χειρουργήσω τον εαυτό μου … Είναι σχεδόν αδύνατο… αλλά δεν μπορώ να σταυρώσω τα χέρια μου και να παραιτηθώ…», έγραψε στο ημερολόγιό του.
Στις 29 Απριλίου του 1961, ένας νεαρός γιατρός μέλος σοβιετικής αποστολής επιστημονικών ερευνών στην Ανταρκτική, ο Λεονίντ Ρογκοζώφ 27 ετών, ένοιωσε ένα έντονο πόνο χαμηλά στην κοιλιά, αδυναμία, ναυτία, ανέβασε πυρετό και γρήγορα έκανε την διάγνωση: Οξεία σκωληκοειδίτιδα.
Αεροπλάνα δεν υπήρχαν σε κανένα από τους κοντινότερους σταθμούς άλλων αποστολών και χωρών, αλλά και να υπήρχαν διαθέσιμα οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ούτως ή άλλως, δεν θα επέτρεπαν να πετάξουν με ασφάλεια ή έστω με κάποιο ρίσκο προς τη βάση του.
Για να επιζήσει ο γιατρός έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως και η μόνη λύση για να σωθεί ήταν να χειρουργήσει ο ίδιος τον εαυτό του, αφαιρώντας την σκωληκοειδή του απόφυση. Βοηθοί του τη νύχτα της 30 Απριλίου του 1961, ήταν ο μηχανικός και ο μετεωρολόγος της βάσης που του έδιναν τα ιατρικά εργαλεία και του κρατούσαν ένα μικρό καθρέπτη για να βλέπει την κοιλιά του.
Έκανε τοπική αναισθησία με διάλυμα νοβοκαΐνης και άρχισε την επέμβαση.
Η επέμβαση γινόταν σχετικά αργά βλέποντας μέσα στον καθρέφτη ή με την βοήθεια της ψηλάφησης σε κάποια στάδια. Τριάντα λεπτά μετά την έναρξη του χειρουργείου παρουσίασε ίλιγγο και ζάλη και αναγκάστηκε να σταματήσει για λίγη ξεκούραση.
Γύρω στα μεσάνυχτα η επέμβαση μετά από δυο ώρες εξαντλητικής προσπάθειας ολοκληρώθηκε με επιτυχία.
Μετά απο λίγες ώρες, τα συμπτώματα της περιτονίτιδας άρχισαν να υποχωρούν και ο πυρετός έπεσε.
Πέντε ημέρες αργότερα ο πυρετός εξαφανίστηκε εντελώς, σε 7 ημέρες ο γιατρός αφαίρεσε τα ράμματα από το σώμα του και 2 εβδομάδες αργότερα, επέστρεψε στα καθήκοντα του.
Ο ίδιος αφηγήθηκε σε Ιατρικό περιοδικό την τρομερή ιστορία του: « Εργάστηκα χωρίς γάντια. Ήταν δύσκολο να βλέπω. Ο καθρέφτης βοηθά, αλλά εμποδίζει επίσης, γιατί δείχνει τα πράγματα ανάποδα. Δούλεψα περισσότερο με την ψηλάφηση. Η αιμορραγία είναι αρκετά μεγάλη κάποιες στιγμές, αλλά βασικά πήγαινα σιγά και τη σταματούσα. Πάνω απ’ όλα προσπαθούσα να είμαι σίγουρος για αυτό που έκανα. Ανοίγοντας το περιτόναιο, έκανα ζημιά στο τυφλό τμήμα του παχέος εντέρου και έπρεπε να το ράψω. Ξαφνικά πέρασε από το μυαλό μου η πιθανότητα μήπως υπήρχαν περισσότερες βλάβες εδώ και δεν τις ανακαλύψω… Γινόμουνα όλο και πιο αδύναμος, το κεφάλι μου περιστρεφόταν…
Κάθε 4-5 λεπτά έπρεπε να ξεκουραστώ για 20-25 δευτερόλεπτα. Στην κρισιμότερη στιγμή της αφαίρεσης της σκωληκοειδούς αποφύσης, οι χτύποι της καρδιάς μου ελαττώθηκαν αισθητά, κι ένοιωσα τα χέρια μου σαν λάστιχο.
Και τότε συνειδητοποίησα ουσιαστικά, ότι είχα σωθεί…».