Από τη μακρινή Ταϊβάν, τη χώρα υπόδειγμα στην αντιμετώπιση του κοροναϊού- παρά το γεγονός ότι παραμένει αποκλεισμένη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας- η Ηρακλειώτισσα Ελίνα Παπαδάκη στέλνει την αγάπη της στην Ελλάδα και μας εξηγεί, μέσα από την καθημερινότητα της, πώς κατάφεραν να αντισταθούν σθεναρά στον Covid-19.
Η βιωματική εξιστόρηση της 30χρονης, η οποία εργάζεται ως δασκάλα θεάτρου σε ένα από τα μεγαλύτερα international σχολεία της Ταιβάν, επιβεβαιώνει ότι η πειθαρχία είναι ισχυρό όπλο κατά του ιού.
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι η κοινωνική αποστασιοποίηση που επιβάλλεται ως ανάχωμα εξάπλωσης του ιού ταιριάζει ταμάμ με την ιδιοσυγκρασία των Ταϊβανέζων που περιγράφονται ως ανέκφραστοι και εσωστρεφείς.
Αυτό αναμφίβολα καθιστά άθλο όσα έχουν επιτύχει οι αλέγροι Έλληνες, οι οποίοι είναι εξωστρεφείς, διαχυτικοί, αγκαλιάζονται και φιλιούνται. Η Ελίνα Παπαδάκη είναι ένα ανήσυχο και ασυμβίβαστο πνεύμα. Και στα εργασιακά της.
Η κατάσταση στην Ελλάδα την είχε απογοητεύσει. Εργασιακή εκμετάλλευση, μισθός ψίχουλα, δεν φοβήθηκε όμως να αναζητήσει την τύχη της αλλού. Και δικαιώθηκε!
Μας μιλάει για τη ζωή της στην Ταιβάν εν μέσω πανδημίας και μας παραθέτει, όπως λέει, την εμπειρία της μέσα από το δικό της πρίσμα αλήθειας.
Νιώθει ασφαλής στη χώρα που ζει και εργάζεται, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, και θεωρεί ότι η κυβέρνηση νοιάζεται για τους πολίτες της και βρίσκεται αρκετά κοντά τους. «Γι’ αυτόν τον λόγο πιστεύω και ακούγεται τόσο στα media ως η χώρα που αντιστέκεται στον ιό. Η κυβέρνηση φροντίζει και οι πολίτες την ακούνε.
Θυμάμαι το σχολείο μας έστειλε γράμμα στην πρωθυπουργό της χώρας σχετικά με ένα ζήτημα και εκείνη απάντησε εντός ολίγων ημερών σε όλες τις ερωτήσεις. Ερχόμενη από την Ελλάδα η εύκολη αυτή σχέση μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών μου φάνηκε εξωπραγματική. Μπορεί και να κάνω λάθος».
Κεφάλαιο “Lockdown”
Όπως λέει, τα σχολεία έκλεισαν μόλις για δύο εβδομάδες στις αρχές Φεβρουαρίου. «Έκτοτε όλα δουλεύουν κανονικά. Μέτρα έχουν ληφθεί πάμπολλα ώστε να μπορούν να λειτουργούν όλα».
Εξηγεί ότι η χώρα αρχικά είχε ελάχιστες περιπτώσεις νοσούντων, όμως επειδή δεν είχε κλείσει ακόμα τα σύνορα, υπήρξαν περιπτώσεις εισαγόμενων κρουσμάτων με συνέπεια να αυξηθούν τα περιστατικά και να κλείσουν τα σύνορα ως αναγκαίο μέτρο. Επιτρέπεται μόνο η είσοδος σε Ταϊβανέζους ή ξένους με βίζα εργασίας και για όλους η 14ημερη καραντίνα είναι υποχρεωτική.
Κεφάλαιο “Μάσκες”: υποχρεωτική χρήση στα μέσα μεταφοράς
Η Ελίνα Παπαδάκη εξηγεί ότι οι μάσκες αποτελούν μέρος της κουλτούρας των Ταϊβανέζων. Πριν την πανδημία του covid-19. Ίσως έπαθαν και έμαθαν λόγω …Κίνας.
«Από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην Ταϊβάν, πολύ πριν τον ιό, θυμάμαι ανθρώπους με μάσκες στο δρόμο. Πολλοί τις φορούσαν είτε από άποψη και μόδα, είτε όταν αρρώσταιναν, ώστε να μην μεταφέρουν μικρόβια σε άλλους, είτε από συνήθεια ή φόβο να μην κολλήσουν κάτι, είτε λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Μετά τον ιό, όλοι έτρεξαν να αγοράσουν μάσκες χειρουργικές. Η κυβέρνηση για να ελέγξει την κατάσταση ανακοίνωσε ένα σύστημα αγοράς.
Κάθε φαρμακείο είχε και έχει συγκεκριμένο αριθμό χειρουργικών μασκών και οι πολίτες μπορούσαν να αγοράσουν μόνο δύο την εβδομάδα και τώρα πλέον τρεις την εβδομάδα, πηγαίνοντας στο φαρμακείο με την ιατρική τους κάρτα ανάλογα με το τελευταίο ψηφίο του αριθμού της κάρτας τους (άρτιος ή περιττός)».
Δηλαδή μονά-ζυγά και στις μάσκες. Περιγράφει ότι με την σχετική ανακοίνωση, σχηματίζονταν ουρές έξω από τα φαρμακεία, πριν ακόμα ανοίξουν. Τώρα πλέον οι πολίτες μπορούν να τις προ αγοράσουν ηλεκτρονικά μέσω της ιστοσελίδας της της NHI (National Health Insurance Administration Ministry of Health and Welfare). Και πάλι μιλάμε για τρεις μάσκες. Μάλιστα, από τις 4 Απριλίου είναι υποχρεωτική η χρήση μασκών σε μετρό και λεωφορεία αλλιώς ο πολίτης «τρώει» πόρτα.
«Κατά τη γνώμη μου απαραίτητο μέτρο καθώς η Ταιβάν είναι μια χώρα με πολύ μεγάλο πληθυσμό και δυστυχώς δεν διαθέτει το καλύτερο μετρό (MRT) του κόσμου με αποτέλεσμα καθημερινά πολίτες να συνωστίζονται στα τρένα σε πολύ κοντινές αποστάσεις για να πάνε στις δουλειές τους, ιδιαίτερα σε γραμμές όπως η Brown Line που είναι και η παλαιότερη και έχει τα μικρότερα τρένα.
Δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που η Ταιβάν δεν έχει φροντίσει ακόμα και θα έπρεπε. Είμαι από τους άτυχους που παίρνουν τη γραμμή αυτή για να πάω στην δουλειά μου καθώς και χιλιάδες άλλοι πολίτες. Κάθε πρωί είναι πιθανό να χάσεις και ένα και δύο τρένα καθώς δεν χωράς να μπεις. Αντιλαμβάνεστε πόσο απαραίτητο ήταν να παρθεί το μέτρο αυτό.
Το καλό είναι ότι ακόμα και πριν, οι άνθρωποι φοράνε μάσκες και στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στο δρόμο. Είναι κάτι που υπάρχει στην κουλτούρα, στη φιλοσοφία και στην καθημερινότητα τους. Φυσικά, αντιλαμβάνεστε ότι εργαζόμαστε με μάσκες».
Θερμικές κάμερες για θερμομέτρηση…
Η Ελίνα περιγράφει ότι για να μπουν στο σχολείο όπου εργάζεται, ψεκάζονται με αντισηπτικό σπρέι και τους μετράνε τη θερμοκρασία.
«Το ίδιο συμβαίνει και πριν οι μαθητές μεταβούν στην καφετέρια του σχολείου για μεσημεριανό φαγητό. Ένας προς έναν θερμομετρείται και απολυμαίνεται. Αρχικά η μέτρηση γινόταν με γρήγορα ηλεκτρονικά θερμόμετρα, τώρα όμως με θερμική κάμερα που περνώντας από μπροστά της μετράει τη θερμοκρασία σώματος. Την εβδομάδα αυτή μάλιστα, εγκαθιστούν ultraviolet lights σε όλες τις αίθουσες τους σχολείου!».
Σε θερμομετρούν και σε ψεκάζουν παντού
Ανάλογη διαδικασία, θερμομέτρηση και… ψέκασμα, ακολουθείται σε πολλά ακόμα μέρη, εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ. «Ακόμα και στις εισόδους πολυκατοικιών για να μπεις στο σπίτι σου». Αντισηπτικά υπάρχουν!.
Ένα πακέτο χαρτί υγείας ανά άτομο
Στα σούπερ-μάρκετ της Ταιβάν δεν γίνεται πανζουρλισμός. Προς αποφυγή καταστάσεων που συνέβησαν σε άλλες χώρες, υπάρχουν πινακίδες που ενημερώνουν: χαρτί υγείας ένα πακέτο ανά άτομο.
Κεφάλαιο “άνθρωποι”
Τα αρνητικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας ενός λαού μπορούν να γίνουν θετικά υπό συγκεκριμένες συνθήκες και συγκυρίες, όπως παρατηρεί η 30χρονη δασκάλα θεάτρου.
«Γενικά οι άνθρωποι στην Ταιβάν είναι πιο ήσυχοι, πιο ανέκφραστοι, εσωστρεφείς και κολλημένοι με την τεχνολογία. Όταν πρωτοήρθα, και μάλιστα ως δασκάλα θεάτρου, αυτό με δυσκόλεψε.
Ερχόμενη από μια χώρα όπου η έκφραση είναι ευλογία και το φυσιολογικό είναι να χαμογελάμε, να εκφραζόμαστε με λόγια και με όλο μας το είναι, να χαιρετάμε με χειραψία, αγκαλιά η φίλημα/ασπασμό, δεν μπορώ να πω ότι το εκτίμησα αρχικά. Παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους γύρω μου και μέσα από την παρατήρηση αυτή σας δίνω παραδείγματα.
Στο μετρό, στις καφετέριες, στα εστιατόρια σπάνια ακούς ανθρώπους να μιλούν δυνατά όπως εμείς το έχουμε. Η πιο συνήθης εικόνα είναι να βλέπεις ανθρώπους στο μετρό ή να περπατούν στο δρόμο με το κεφάλι σκυμμένο στα κινητά τους. Όταν συναντούν κάποιο γνωστό, απλά γνέφουν με το κεφάλι χωρίς καμία είδους φυσική επαφή. Φυσικά αυτό είναι μια γενική εικόνα από την πλειοψηφία, δεν είναι έτσι όλοι οι Ταιβανοί.
Όταν όμως ξέσπασε η κρίση, η αποστασιοποίηση αυτή χρειάστηκε και μόνο θετικά αποτελέσματα έφερε». Νιώθει τυχερή που βρίσκεται στην Ταιβάν σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της πανδημίας και στέλνει την αγάπη της στην Ελλάδα που παρά τις δυσκολίες, τα έχει καταφέρει και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.