Για εκείνα που διαδραματίστηκαν στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον τελευταίο μήνα, νομίζω πως οι ηγέτες της δεν θα πρέπει να αισθάνονται ούτε άνετα, ούτε ευτυχείς.
Αναφέρομαι στην κατά μέτωπο επίθεση του Τούρκου Προέδρου στον Γάλλο ομόλογό του με χαρακτηρισμούς οι οποίοι ουδόλως συνάδουν και συμβαδίζουν με σοβαρό κράτος του εικοστού πρώτου αιώνα το οποίο βρίσκεται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με τον ευρωπαϊκό πυρήνα.
Τα επεισόδια είναι, λίγο πολύ, γνωστά στους αναγνώστες των εφημερίδων, καθώς και στους πολυπληθέστερους τηλεθεατές. Οι διπλωματικές κινήσεις από πλευράς της Γαλλίας με τη μορφή της ανάκλησης του Γάλλου Πρέσβη από την Τουρκία, όπως ήταν αναμενόμενο, ακολούθησαν και υπήρξαν απολύτως δικαιολογημένες.
Είναι προφανές, ότι αν τα συνδυάσουμε με όσα έγιναν πριν από ένα μήνα μεταξύ τους στον πολυπόθητο χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ότι βρισκόμαστε σε μια άκρα αντιπαράθεση των δύο χωρών, πρωτόγνωρη για τη γηραιά ήπειρο του καινούργιου αιώνα, με άγνωστες επί του παρόντος συνέπειες και προεκτάσεις.
Σε όλα αυτά, αν προσθέσουμε και την επίθεση στη Νίκαια της Γαλλίας, τότε στο εσωτερικό της Ένωσης ορισμένα θέματα δεν βαδίζουν καθόλου ομαλά.
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο Τούρκος Προέδρος μέσα στις ιδεοληψίες του περί αναβίωσης της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συμπεριφέρεται με ξεχωριστή επιθετικότητα εναντίον όλων, με αντικειμενικό σκοπό την ικανοποίηση των ασύστολων φιλοδοξιών του ως ηγετικής φυσιογνωμίας του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου.
Η Ελλάδα, ας μην τρέφουμε αυταπάτες είναι μια από τις πολλαπλές παραμέτρους του προβλήματος της επιθετικότητας και της εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν, και όσα βιώσαμε το τελευταίο εξάμηνο και συνεχίζουμε ακόμα, ήταν και φυσικά αποτελούν μια από τις πτυχές του εν λόγω πολύπλευρου φαινομένου.
Η Τουρκία εκμεταλλεύεται, προς ίδιον όφελος, με τον καλύτερο τρόπο την παρουσία εκατομμυρίων Τούρκων, αλλά και μουσουλμάνων μεταναστών, στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως βεβαίως και κάποιων άλλων προσφύγων που βρίσκονται στο εσωτερικό της και τους κρατά για να τους χρησιμοποιήσει όποτε εκείνη θελήσει και πιστέψει ότι θα την εξυπηρετήσουν στα υποχθόνια σχέδιά της. Η αντιπαράθεση με τη Γαλλία και ο εκρηκτικός λόγος του Τούρκου Προέδρου ο οποίος κινητοποίησε ακραίους μουσουλμάνους, είχαν ως αποτέλεσμα την πρόσφατη επίθεση σε ανύποπτους πολίτες στο εσωτερικό των εκκλησιών, στις πόλεις της Γαλλίας, με τα γνωστά θύματα.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, όμως. Είναι απολύτως σίγουρο, ότι τα ίδια θα συνεχιστούν αργότερα κάπου αλλού, αφού ο Ερντογάν κατάφερε και συσπείρωσε μεγάλη μερίδα μουσουλμάνων, κερδίζοντας την εύνοιά τους!
Κι αν τα όσα έγιναν στα ημέτερα εδάφη και ύδατα, είναι μια παράμετρος του δυσεπίλυτου προβλήματος, ετούτα στη Γαλλία είναι τα επόμενα, μέχρι να ακολουθήσουν κάποια άλλα!
Όμως, το ουσιαστικό πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Εντοπίζεται στην ανυπαρξία αποφασιστικής αντίδρασης όλων μαζί των Ευρωπαίων ηγετών, και όχι μεμονωμένων κάθε φορά αφήνοντας τους άλλους αδιάφορους, αφού δεν εμπλέκονται άμεσα. Είναι γνωστές οι αποφάσεις της Ε.Ε. όταν ήρθαν σε συνόδους κορυφής τα προβλήματα που δημιουργεί η συγκεκριμένη χώρα στους κόλπους της.
Αναβολές αποφάσεων, εκβιασμοί μικρότερων χωρών από την ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., μετάθεση του προβλήματος σε επόμενη σύνοδο, συστάσεις σε όλους για συγκράτηση, λεκτική και δήθεν λεκτική συμπαράσταση και απολύτως τίποτα άλλο. Οι αιτίες της συγκεκριμένης συμπεριφοράς από την πλευρά της Γερμανίας, γνωστές πια σε όλους.
Η χώρα αυτή συμπεριφέρεται ωσάν η Τουρκία να αποτελεί μέλος της Ένωσης, και όχι οι άλλες που αντιδρούν στην τουρκική επιθετικότητα στο εσωτερικό της, για το δικό της βεβαίως καθαρά συμφέρον.
Όμως ετούτη τη φορά δεν βρίσκονται απέναντί της ούτε η Ελλάδα ούτε η μικρή Κυπριακή Δημοκρατία, για να μπορεί να τους εκβιάζει και καθησυχάζει, κάτι που τα καταφέρνει ομολογουμένως πολύ καλά και αποτελεσματικά, όλα τα τελευταία χρόνια, και το οποίο ήδη τής το έχει αναγνωρίσει η επιστήμη της ιστορίας.
Τώρα βρίσκεται η Γαλλία και κάποια μεγέθη αλλάζουν δραματικά. Είναι άλλες οι ισορροπίες πλέον και η Γερμανία δεν μπορεί να κρύβεται άλλο πίσω από την απαράδεκτη και αχαρακτήριστη, έως τώρα, στάση της.
Οφείλει απέναντι στη Γαλλία, αλλά και την Ε.Ε., να πάρει ξεκάθαρη θέση και όχι συνηθισμένα ευχολόγια, μέτρα τα οποία θα πονέσουν την γείτονα επιθετική χώρα, και τα οποία φυσικά είναι γνωστά.
Η Γερμανία μπορεί να έχει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στη Τουρκία, αλλά έχει ανάγκη περισσότερο το εσωτερικό της Ε.Ε. και το νόμισμα του ευρώ για να υλοποιήσει τα φιλόδοξα σχέδιά της.
Μέχρι τώρα τα κατάφερε σχετικά ικανοποιητικά να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο, αλλά είναι αμφίβολο αν το ίδιο θα μπορέσει να κάνει στη συνέχεια! Αν και για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, προσπαθεί να περάσει τον σκόπελο των επόμενων δύο μηνών ώστε να παραδώσει την προεδρία σε κάποιους άλλους μικρότερους, ώστε να μπορεί και στη συνέχεια να εκβιάζει και εκείνους εκ του ασφαλούς, πλέον!
Οψόμεθα!