Σε μια ιστορική συμφωνία κατέληξαν Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ρωσία και Γαλλία αναφορικά με την κλιμάκωση της έντασης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, με τους τρεις ηγέτες των ισχυρών χωρών να καλούν τις αντιμαχόμενες πλευρές για επιστροφή στο τραπέζι των συνομιλιών.
«Καλούμε τους ηγέτες της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν να δεσμευτούν άμεσα και ευθέως, χωρίς προϋποθέσεις, να αρχίσουν τις συνομιλίες επί της ουσίας της διευθέτησης, με τη συνδρομή των συμπροέδρων της ομάδας του Μινσκ του ΟΑΣΕ», αναφέρεται στην κοινή δήλωση που υπογράφουν Ντόναλντ Τραμπ, Βλαντιμίρ Πούτιν και Εμμανουέλ Μακρόν.
Υπενθυμίζεται ότι τα προβλήματα που υπάρχουν στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, είναι πολλά και χρονίζοντα, ενώ αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται αποκλιμάκωση στην περιοχή. Η δυσκολία της συγκεκριμένης σύρραξης ωστόσο έγκειται στο γεγονός πως Τουρκία και Ρωσία, βρίσκονταν σε πολύ δύσκολη θέση, λόγω των διαφορετικών συμφερόντων που υποστήριζαν, τα οποία και ανήγαγαν μια θεωρητικά απλή σύγκρουση, σε φλέγον παγκόσμιο ζήτημα.
Κι αυτό γιατί, από την μία πλευρά οι Τούρκοι στέκονται διαχρονικά κατά των Αρμενίων υποστηρίζοντας του Μουσουλμάνους του Αζερμπαϊτζάν. Η Ρωσία όμως από την άλλη πλευρά έχει επίσημη αμυντική συνθήκη και ουσιαστικές σχέσεις με την Αρμενία.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το να ταχθεί ανοικτά η Ρωσία υπέρ των Αρμενίων, θα είχε ολέθριες συνέπειες και θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου. Την ίδια στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν να αντιμετωπίσουν το «αγκάθι» των κρίσιμων εκλογών που δημιουργούν πολλά προβλήματα στον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά κι ένα μέτωπο, το οποίο δεν επιθυμούν να παραχωρήσουν σε καμία άλλη δύναμη, τουλάχιστον όχι αμαχητί. Στο όλο παιχνίδι, η Γαλλία επιδιώκει να ισχυροποιήσει το ρόλο της ευρύτερα στη Μέση Ανατολή, όχι όμως ως επιθετικός παίκτης, αλλά ως ρυθμιστής κι εξισορροπητικός παράγοντας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες λοιπόν, οι τρεις μεγάλες δυνάμεις, επιλέγουν τη συνεργασία και την τοποθέτηση περί παύσης των εχθροπραξιών, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η συγκεκριμένη επιλογή έχει πολύ περισσότερα να τους προσφέρει, από αυτά που ενδεχομένως να τους στερήσει κάποια άλλη στρατηγική κίνηση. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που καμία από τις δυνάμεις δεν παρείχε αρχικά στήριξη, έστω και προφορική, ενώ όλες τηρούσαν μια στάση αναμονής σε σχέση με την εξέλιξη των πραγμάτων.
Διαπιστώνοντας ωστόσο πως οι εξελίξεις οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια, κι έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η περιοχή των εχθροπραξιών γειτνιάζει με «καυτές» περιπτώσεις χωρών όπως η Γεωργία, το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν, επέλεξαν την «ασφαλή» λύση της διαμεσολάβησης, προχωρώντας στη συγκεκριμένη ιστορική πράξη ευθύνης.