Στις 3 Ιανουαρίου 1950, στη σοβιετική Μόσχα, γεννήθηκαν οι σιαμαίες αδελφές Masha και Dasha Krivoshlyapova. Η γέννησή τους ήταν ήδη μια ανωμαλία – σε παγκόσμιο επίπεδο, τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν μία φορά σε κάθε 50.000 έως 200.000 γεννήσεις. Αλλά η ιστορία τους θα έπαιρνε μια εφιαλτική τροπή σχεδόν αμέσως.
Αντί να τοποθετηθούν στην αγκαλιά της μητέρας τους, τα νεογέννητα κατασχέθηκαν από Σοβιετικούς επιστήμονες, οι οποίοι τα είδαν όχι ως παιδιά, αλλά ως ζωντανά πειραματόζωα. Είπαν στη μητέρα τους ότι είχαν πεθάνει.
Καθώς θρηνούσε, οι κόρες της κλειδώθηκαν σε νοσοκομείο της Μόσχας, όπου θα υπέμεναν έξι χρόνια αμείλικτων, απάνθρωπων πειραματισμών.
Ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια στο όνομα της επιστήμης
Το σοβιετικό καθεστώς θεωρούσε τη Μάσα και την Ντάσα βιολογικό χρυσωρυχείο.
Μοιράζονταν το ίδιο σύστημα αίματος, αλλά είχαν ξεχωριστό νευρικό σύστημα, καθιστώντας τα ιδανικά για τον έλεγχο του τρόπου με τον οποίο το ανθρώπινο σώμα ανταποκρίνεται σε ακραίες συνθήκες. Οι επιστήμονες ήθελαν να εξερευνήσουν τα όρια του πόνου, της αντοχής και της επιβίωσης – και οι αδελφές πλήρωσαν το τίμημα.
Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Juliet Butler, η οποία αργότερα έγινε φίλη με τις αδελφές και έγραψε γι ‘αυτές στο “The Less You Know the Sounder You Sleep”, η παιδική τους ηλικία ήταν ένα εργαστήριο φρίκης.
Τους έγινε ένεση με ραδιενεργό ιώδιο, όχι για θεραπεία ή για οποιονδήποτε θεραπευτικό σκοπό, αλλά απλώς για να παρατηρήσουν πώς η έκθεση του ενός διδύμου θα επηρέαζε το άλλο. Τα πειράματα επεκτάθηκαν σε διαδικασίες ηλεκτροσόκ, όπου σκόπιμα υπέστησαν ηλεκτροπληξία για να μελετήσουν τις νευρικές αντιδράσεις.
Σαν να μην έφτανε αυτό, υπέμειναν ακραίες σωματικές δοκιμασίες, συμπεριλαμβανομένης της καύσης και της κατάψυξης για να δοκιμάσουν την ανθρώπινη αντοχή σε ακραίες θερμοκρασίες. Η σκληρότητα δεν σταμάτησε εκεί. Τα δίδυμα λιμοκτονούσαν και στερούνταν ύπνου, το σώμα και το μυαλό τους ήταν συστηματικά σπασμένα, ενώ οι γιατροί κρατούσαν σχολαστικές σημειώσεις για τον πόνο τους. «Θεωρούνταν ως τα τέλεια ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια», αποκάλυψε αργότερα η Butler.
Μια κλεμμένη παιδική ηλικία, μια κλεμμένη ζωή
Μετά από έξι χρόνια μαρτυρίου, τα πειράματα τελείωσαν το 1956, τρία χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν. Τα δίδυμα, τώρα αρκετά μεγάλα για να περπατήσουν και να μιλήσουν, μεταφέρθηκαν σε ένα οικοτροφείο, κρυμμένα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Θα χρειάζονταν δεκαετίες πριν τους επιτραπεί έστω και μια ματιά στον έξω κόσμο.
Στη δεκαετία του 1980, κανονίστηκε μια σύντομη επανένωση με τη μητέρα τους, αλλά η Μάσα – κυρίαρχη και ελεγκτική – επέλεξε να διακόψει τους δεσμούς. Η Ντάσα, που περιγράφεται ως ευγενική, ακολούθησε το παράδειγμα της αδελφής της. Ο δεσμός τους ήταν άθραυστος, αλλά η σχέση τους ήταν γεμάτη ανισορροπία.
Η Juliet Butler, που τους γνώρισε το 1988, τις περιέγραψε ως αντίθετες:
Μάσα: Χαρισματική αλλά εγωίστρια και σχεδόν αλκοολική.
Ντάσα: Ήσυχη, ευγενική και για πάντα παγιδευμένη στη σκιά της αδελφής της.
Τα τελευταία τους χρόνια ήταν γεμάτα αγώνα. Παρά τη φήμη τους ως τα γηραιότερα εν ζωή ενωμένα δίδυμα, ζούσαν σε κακές συνθήκες και έπρεπε να παρακαλέσουν δημόσια για καλύτερη μεταχείριση στη σοβιετική τηλεόραση.
Ένα τραγικό τέλος
Το 2003, η Μάσα υπέστη θανατηφόρο καρδιακή προσβολή. Αλλά για την Ντάσα, ο εφιάλτης δεν είχε τελειώσει. Ανίκανη να χωριστεί, αναγκάστηκε να υπομείνει 17 αγωνιώδεις ώρες, καθώς οι τοξίνες από το αποσυντιθέμενο σώμα της Μάσα δηλητηρίασαν τον οργανισμό της. Χωρίς διέξοδο, κατέληξε.
Έτσι τελείωσε η ζωή δύο αδελφών στις οποίες δεν είχε δοθεί ποτέ επιλογή – από τη στιγμή που γεννήθηκαν μέχρι τη στιγμή που πέθαναν.