Μια «Κρητικιά» θέλει να κατακτήσει την Καλιφόρνια!
Η Ελένη Κουναλάκη, σύζυγος του Κρητικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάρκου Κουναλάκη, κατέρχεται στις εκλογές για την Καλιφόρνια ως αντικυβερνήτης, Lieutenant Governor of California, όπως είναι ο όρος στα αγγλικά.
Μάλιστα οι αφίσες έχουν ένα σύνθημα: “ΕLENI!”.
Η Ελένη Τσακοπούλου-Κουναλάκη, γνωστή επιχειρηματίας στην Αμερική και κόρη της οικογένειας Τσακόπουλου, υπήρξε πρώην πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ουγγαρία όπου αφησε τις καλύτερες εντπώσεις.
Μαζί με τον σύζυγό της δημιούργησαν 2 έδρες στην Πολιτική και Δημοκρατία στα Πανεπιστήμια Georgetown και Stanford.
Η οικογένεια Τσακοπούλου δώρισε 2 εκατομμύρια δολάρια προς τιμήν του Κων. Μητσοτάκη για να δημιουργηθούν οι δύο αυτές πανεπιστημιακές έδρες και να προωθηθούν οι ελληνικές ιδέες στην σύγχρονη κοινωνία.
Η Ελένη Κουναλάκη κάνει μια μεγάλη καμπάνια, δεν κρύβει την ελληνική καταγωγή και φυσικά έχει τη στήριξη όλης της ομογένειας κυρίως από το κόμμα των Δημοκρατικών, για τις εκλογές της 5ης Ιουνίου.
Στο πλευρό της
Στο πλευρό της πάντα ο συζυγός της, ο κρητικής καταγωγής Μάρκος Κουναλάκης, ο οποίος είναι Ελληνο-αμερικάνος δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διατελεί επίτιμος πρόεδρος και εκδότης της Washington Monthly και εκτελεστικός αντιπρόεδρος της εταιρείας AKT Development Corp. ιδιοκτησίας του πεθερού του Άγγελου Τσακόπουλου.
Γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο. Οι γονείς τους μετανάστευσαν στην Αμερική για ένα καλύτερο μέλλον. Μάλιστα ο πατέρας του, Αντώνης, ήταν αντάρτης, ανάμεσα σε αυτούς που πολέμησαν κατά των Γερμανών στην Κρήτη κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην Αμερική ο πατέρας τους αρχικά δούλεψε ως μηχανικός, ως οδηγός ταξί μέχρι που αγόρασε ένα δικό του φορτηγό και ασχολήθηκε με τις οικοδομές. Αυτό τον δρόμο ακολούθησε για ένα διάστημα και ο Μάρκος, μετά τις σπουδές του.
Μάλιστα, έχει ακόμα το δίπλωμα οδήγησης φορτηγού στο πορτοφόλι του.
«Κάθε βράδυ στο δείπνο ο πατέρας μου επέμενε να βλέπουμε τις ειδήσεις.
Τρώγαμε και παρακολουθούσαμε τις διεθνείς ειδήσεις και φυσικά ο πατέρας μου σχολίαζε τα πάντα κατά τη διάρκεια.
Κάπως έτσι μεγάλωσα» δήλωνει ο κ. Κουναλάκης.
Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Berkeley, από όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1978. Συνέχισε τις σπουδές του στην δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Columbia και έκτοτε συνεχώς θέλει να μορφώνεται και να βελτιώνεται.
Ήταν ρεπόρτερ για το Newsweek την περίοδο του τέλους του Ψυχρού Πολέμου καλύπτοντας την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ανατολική Γερμανία. Για το ίδιο περιοδικό κάλυψε και τον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.
Ενώ βρέθηκε και στο Αφγανιστάν για να καλύψει τον «Ιερό πόλεμο χωρίς τέλος» για το Los Angeles Times Magazine.
Έχει δουλέψει ως ανταποκριτής για το ραδιόφωνο του NBC στη Μόσχα από το 1991 έως το 1992. Στη Μόσχα δέχθηκε επίθεση που τον έστειλε στο νοσοκομείο και σταμάτησε την καριέρα του ως ρεπόρτερ.
Επέστρεψε στην Αμερική και άρχισε να γράφει. Το 1993 έρχεται το πρώτο βιβλίο με τίτλο “Defying Gravity: The Making of Newton” και το 1999 το δεύτερο με τίτλο “Beyond Spin: The Power of Strategic Corporate Journalism”.
Το 2008 τελειώνει το τρίτο του βιβλίο “Hope is a Tattered Flag: Voices of Reason and Change for the Post-Bush Era”. Το 2012 εκδίδει το τέταρτο βιβλίο του “Reflections 1980-82: Markos Kounalakis”. Επίσης έκανε μία σκηνοθετική απόπειρα με τη μικρού μήκους ταινία “The War Prayer”.
Οι New York Times το 2002 τον αποκάλεσαν «White Knight», ο «Λευκός Ιππότης» δηλαδή, επειδή έσωσε το περιοδικό Washington Monthly. Έκτοτε αναζωογόνησε το περιοδικό, το οποίο απέκτησε πάλι την παλιά του αίγλη και επιρροή.
Ο Αντώνιος Κουναλάκης υπήρξε ένας μεγάλος πατριώτης
O Αντώνιος Κουναλάκης ήταν μια ξεχωριστή μορφή για την ομογένεια της Αμερικής. Πέθανε πριν 4 μήνες, στις 22 Ιανουαρίου 2018, ένα χρόνο μετά την απώλεια της πολυαγαπημένης του συζύγου, Βάσως, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 19 Ιανουαρίου του 2017.
Ο Αντώνιος Κουναλάκης είχε γεννηθεί στις 20 Μαρτίου 1923 και όπως έγραψε η «San Francisco Chronicle», «ήταν ένας άντρας τίμιος και χωρίς φόβο.
Πρώτος από 4 αδέρφια, όχι μόνο σήκωσε το βάρος της οικογένειάς του, αλλά μπορούσε να ανυψώσει το ηθικό όλων.
Εφερε τη δύναμή του, τη διαύγεια και την αγάπη του στη δεύτερη πατρίδα του, τις ΗΠΑ, και άφησε αυτόν τον Κόσμο ως Αμερικανός πατριώτης».
Γεννήθηκε στις Βρύσσες Αποκορώνου.
Είχε «επιδέξια χέρια, εύστροφο μυαλό και άσβεστη δίψα για ελευθερία», επίσης «αποστρεφόταν τους δικτάτορες και τους δημαγωγούς» επεσήμανε η αμερικανική εφημερίδα.
Ο Κουναλάκης και ο Ben Gilman τιμήθηκαν με το «Greatest Generation Award» το 2012 στο National WWII Memorial της Ουάσιγκτον από το «Oxi Day Foundation».
Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησε μία βαθιά φιλία με τον αείμνηστο πρώην πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο γιος του Αντώνιου Κουναλάκη, Μάρκος, και η νύφη του, Ελένη Κουναλάκη, προς τιμήν του, ονόμασαν την έδρα Ελληνικών Σπουδών και Αμερικανικής Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης» του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ το 2005.
Αφού πολέμησε και στον Εμφύλιο πόλεμο με τον Ελληνικό Στρατό και συνεργάστηκε με τις βρετανικές δυνάμεις στη Βόρεια Ελλάδα, επέστρεψε στα Χανιά. Εφτιαξε ένα λεωφορείο, εμπορικό, από κομμάτια που βρήκε και υπολείμματα από καμένα στρατιωτικά οχήματα.
Η μεταπολεμική Κρήτη ήταν σκληρό μέρος για να ζήσει κανείς. Ετσι, ο Αντώνιος Κουναλάκης και η σύζυγός του, Βάσω, μετανάστευσαν στην Αμερική ως πρόσφυγες με το World Council of Churches.
Φτάνοντας στο Σαν Φρανσίσκο το νεαρό ζευγάρι είχε μόνο μία βαλίτσα. Αν και ο Κουναλάκης δεν μπορούσε να μιλήσει αγγλικά, σύντομα εργάστηκε στην Greyhound, την εταιρεία με λεωφορεία, ως μηχανικός.
Περνούσε τα Σαββατοκύριακα οδηγώντας ταξί για το Home Cab ή εργαζόμενος στο Zenith Bar στην παλιά Greek Town του Σαν Φρανσίσκο. Τις νύχτες τις περνούσε με μαθήματα αγγλικής γλώσσας και διαπαιδαγώγησης ως πολίτης στο Mission High School.
«Τελικά αγόρασε ένα φορτηγό και βρέθηκε στον τομέα των κατασκευών, ως εργάτης, ιδιοκτήτης και διευθύνων της Teamster» έγραψε η Chronicle, προσθέτοντας πως βοήθησε μέλη της οικογένειας να αγοράσουν δικά τους φορτηγά και να συμμετάσχουν στην επέκταση της επιχείρησης. Ηταν μπροστά από την εποχή του στο να παίρνει δουλειές και να διακρίνει επιχειρηματικές ευκαιρίες. Με χαρακτηριστική εργατικότητα έγινε συνιδιοκτήτης του Dewey Market στο Forest Hill και ιδιοκτήτης του Tony’s Olympic στο Bayview. Αν και εργαζόταν πολλές ώρες, ο Κουναλάκης ήταν πάντα εκεί για την οικογένειά του και τους φίλους.
Χωρίς να φοβηθεί ποτέ την εργασία ή οτιδήποτε άλλο, καθόλου, μαζί και τον θάνατο, ο Κουναλάκης έλεγε συχνά το ρητό του συμπατριώτη του Κρητικού, Νίκου Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτε, δε φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος».
Αν και έφυγε από το σχολείο σε νεαρή ηλικία, ο Κουναλάκης «είχε καλή μόρφωση στους Αρχαίους Ελληνες Κλασικούς και τη φιλοσοφία, με μία σαφή προοπτική για την εφήμερη ομορφιά της ζωής… Κατανοούσε τη σημασία της οικογένειας, της τιμής, της δημοκρατίας και της ελευθερίας».
Φερόταν σε όλους το ίδιο, ανεξάρτητα από τα πόσα χρήματα έβγαζαν και εκτιμούσε εκείνους που σέβονταν τη γνώση και καταλάβαιναν την ιστορία. Σοφός μέντορας για πολλούς στην Ομογένεια υπηρέτησε ως γενικός γραμματέας της Παγκρητικής Ενωσης τη δεκαετία του ’60 και πολλές θητείες ως πρόεδρος του Συλλόγου Επιμενίδης/Αριάδνη τις δεκαετίες ’70-’90.
«Η Αμερική τού έδωσε μία νέα ζωή, μία υγιή οικογένεια, εργασιακές ευκαιρίες και πολύτιμη ελευθερία» έγραψε η Chronicle, ενώ «υποστήριξε τα δίδακτρα του πανεπιστημίου για τα παιδιά του με μισθό οδηγού φορτηγού και πήρε ανυπολόγιστη περηφάνεια για την πρόοδο και τα εκπαιδευτικά επιτεύγματά της οικογένειάς του».
Άφησε πίσω του τον αδερφό του, Βαρδή, στην Αθήνα, τον γιο του, Μάρκο Κουναλάκη, και την κόρη του, Νταϊάν Κουναλάκη, τους συζύγους τους, Ελένη Τσακοπούλου-Κουναλάκη (Eleni Tsakopoulos Kounalakis) και Jeff Baxter αντίστοιχα.
Ηταν συνεχώς παρών, φίλος και δάσκαλος για τα 4 εγγόνια του, Antonios και Victoria Baxter, Antoneo και Evangelos Kounalakis. Συγγενείς του ζουν στο Σαν Φρανσίσκο, στο Μοντέστο, στο Σολτ Λέικ Σίτι, στο Κονέκτικατ, στη Νέα Υόρκη, τη Δανία και στη γενέτειρά του, την Κρήτη.