Ο Αμερικανός Keith Richardson είχε μια βασική απαίτηση. Αναζητούσε ένα ακίνητο για τη νέα του ζωή, το οποίο δεν έπρεπε να βρίσκεται κοντά σε McDonald’s ή Starbucks, για τον ίδιο δύο σύμβολα του εμπορευματοποιημένου κόσμου από τον οποίο προσπαθούσε να ξεφύγει στις ΗΠΑ, επισημαίνει το CNN.
Aποφάσισε λοιπόν να επιλέξει την Απουλία, μια κατά βάση αγροτική περιοχή της Ιταλίας. Είδε στο διαδίκτυο ακίνητα, ένας ομογενής φίλος του τον σύστησε σε έναν Αμερικανό σύμβουλο ακινήτων που ζούσε στην περιοχή, ο οποίος τον έστρεψε προς το Νάρντο, μια ήσυχη ιταλική πόλη.
«Δεν ήθελα να βρίσκομαι κοντά σε McDonald’s ή Starbucks»
«Μου πρότεινε να συμπεριλάβω το Νάρντο, επειδή είπα ότι δεν ήθελα να βρίσκομαι κοντά σε McDonald’s ή Starbucks», είπε ο Richardson.
Και, έπειτα από κάποιες προσφορές με χαμηλές τιμές, εξασφάλισε το ακίνητο στο οποίο ελπίζει να περάσει το υπόλοιπο της συνταξιοδότησής του, με μόλις το ένα δέκατο του κόστους ενός ακινήτου σε παρόμοια τοποθεσία στην πατρίδα του, στη Νότια Καλιφόρνια.
«Το σπίτι ήταν κόστιζε 138.000 ευρώ, αλλά διαπραγματεύτηκα και πλήρωσα 100.000 ευρώ. Έβαλα άλλα 3.800 ευρώ για να το αναδιαμορφώσω στα μέτρα μου και να του δώσω μια νέα όψη», είπε στο CNN.
«Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ήμουν διατεθειμένος να πληρώσω περισσότερα, αλλά ξεκίνησα από τα 100.000 ευρώ για να δω αν οι πωλητές θα έκαναν αντιπροσφορά». Δεν το έκαναν. Το σπίτι 62 τετραγωνικών μέτρων που αγόρασε είναι ένα διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια και δύο μπάνια στο ισόγειο αυτού που αρχικά ήταν αποθήκη ή κατοικία για τους υπηρέτες που εργάζονταν στο Palazzo Tafuri, ένα από τα ορόσημα του Νάρντο.
Η κατοικία είναι κατασκευασμένη με τους τυπικούς ροζ-χρυσούς πέτρινους τοίχους της Απουλίας. Διαθέτει τζάκι, οροφές τριών αστέρων, ασβεστολιθικούς τοίχους και είχε ανακαινιστεί πλήρως από τους αρχικούς ιδιοκτήτες. Η μόνη σημαντική προσθήκη του Richardson ήταν μια μόνιμη στέγη πάνω από το αίθριο και ισχυρά, μακράς διάρκειας προστατευτικά από μπαμπού. Ένα πολύ μικρό τίμημα, λέει, αν αναλογιστεί κανείς την αξία που αντιπροσωπεύει το σπίτι. «Τα σπίτια στη Νότια Καλιφόρνια σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από την ακτή, σε μια τόσο επιθυμητή περιοχή, θα κόστιζαν από 700.000 έως 1,4 εκατομμύρια δολάρια», εξήγησε.
Dolce vita στην Ιταλία
Ο Richardson δήλωσε ότι το Νάρντο ότι είναι το τέλειο σημείο για να απολαύσει κάποιος την παραθαλάσσια ατμόσφαιρα, κάνοντας μια λιγότερο ταραχώδη, ανέμελη ζωή.
«Η Απουλία είναι σίγουρα το μέρος για να ζήσετε και να επενδύσετε, αν ψάχνετε αυτόν τον παράκτιο τρόπο ζωής ”dolce vita”. Άλλα θετικά σημεία ήταν η προσιτή τιμή και το χαμηλότερο κόστος ζωής σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, τα φρέσκα προϊόντα χωρίς χημικά που πωλούνται στα τοπικά καταστήματα και οι πανέμορφες ακτές και οι ελαιώνες. «Θυμίζει τη Νότια Καλιφόρνια της δεκαετίας του 1960», προσθέτει ο Richardson. «Θυμάμαι ως παιδί να περνάω μέσα από πορτοκαλεώνες για να πάω στη Ντίσνεϊλαντ, στο Ρίβερσαϊντ, στη Σάντα Μπάρμπαρα».
Eίπε ότι η αγάπη του για την Ιταλία προήλθε αρχικά από το πάθος του για την εκμάθηση γλωσσών – δίδαξε ισπανικά για αρκετά χρόνια στο πανεπιστήμιο πριν εργαστεί στη διοίκηση.
Ο Αμερικανός συνταξιοδοτήθηκε ως διευθυντής έρευνας και προγράμματος σπουδών για μια σχολική περιφέρεια στα προάστια του Λος Άντζελες το 2015 και αργότερα άρχισε να ταξιδεύει στην Ιταλία δύο φορές τον χρόνο, εξερευνώντας με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα με φίλους και ερωτευμένος με τον τρόπο ζωής της χώρας και την «ειλικρίνεια», όπως την αποκαλεί, των ντόπιων. Μέχρι το 2023, έψαχνε σπίτι και περιόρισε την αναζήτησή του στην Απουλία, επιλέγοντας τελικά το Νάρντο για τη μη τουριστική του ελκυστικότητα και την απουσία αμερικανικών αλυσίδων fast food.
Λέει ότι ήθελε ένα μέρος όπου τα πάντα ήταν αυθεντικά και «τοπικά», χωρίς τίποτα να συνδέεται με τον μαζικό τουρισμό ή τις μεγάλες μάρκες. Η Απουλία ήταν η προφανής απάντηση: «Όμορφες παραλίες και ακτές, γραφικές πόλεις και κωμοπόλεις, υπέροχος καιρός (ακόμη και το χειμώνα), και όχι γεμάτη από τους τουρίστες που υπάρχουν σε όλη την Τοσκάνη, τη Βενετία, το Μιλάνο και τη Ρώμη. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι τουρίστες έτειναν να είναι Ιταλοί ή άλλοι Ευρωπαίοι. Η Dolce Vita ήταν γνήσια».
Μετά από σχεδόν ένα χρόνο αναζήτησης, τον Μάρτιο του 2024 αγόρασε το σπίτι των ονείρων του στο ιστορικό κέντρο του της ιταλικής πόλης, περιτριγυρισμένο από μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και πλούσια διακοσμημένα παλάτια.
Ένας διαφορετικός τρόπος ζωής
Μέρος της έλξης του ακινήτου ήταν η εγγύτητά του στην κεντρική Piazza Salandra, που είναι γεμάτη από βεράντες με καφέ. Ένα άλλο πλεονέκτημα ήταν ότι βρισκόταν στο ισόγειο με αίθριο, χωρίς σκάλες – τα παλαιότερα ακίνητα στα ιστορικά κέντρα της Ιταλίας είναι συχνά κατανεμημένα σε πολλούς ορόφους, με απότομες, στενές σκάλες που είναι δύσκολο να περιηγηθείτε με ψώνια ή άλλα αντικείμενα. Ο Richardson πηγαινοέρχεται επί του παρόντος μεταξύ της Νότιας Καλιφόρνιας και του Νάρντο, αλλά σχεδιάζει, μόλις πάρει τη βίζα του, να περάσει περισσότερο χρόνο στην Ιταλία, αν και όχι σε μόνιμη βάση στην αρχή. “Οι γονείς μου ζουν προς το παρόν ακόμη και θέλω τόσο πολύ να περνάω αρκετούς μήνες τον χρόνο κοντά τους» στις ΗΠΑ,πρόσθεσε.
Σχεδιάζει να υποβάλει αίτηση για θεώρηση διαμονής κατ’ επιλογήν τον Μάιο του 2025, η οποία βασίζεται σε μια απαίτηση ελάχιστου συνταξιοδοτικού εισοδήματος. Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να «παραδώσει» το διαβατήριό του στο ιταλικό προξενείο στο Λος Άντζελες για τρεις μήνες για την επεξεργασία και την έγκριση της βίζας.
Δήλωσε επίσης ότι του πήρε λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί στις τοπικές ώρες κλεισίματος – με τα καταστήματα να κλείνουν στη μέση της ημέρας. «Ακόμα δεν έχω συνηθίσει τα καταστήματα να κλείνουν και να ανοίγουν όταν ο ιδιοκτήτης αισθάνεται “έτοιμος”. Τώρα πια απλά το αποδέχομαι, πηγαίνω για έναν καφέ και χαλαρώνω. Είναι μέρος της dolce vita». Η πορεία του Richardson προς μια νέα ζωή στη νότια Ιταλία φαίνεται επίσης να έχει αποφύγει πολλές από τις γραφειοκρατικές παγίδες για τις οποίες κάποιοι παραπονιούνται όταν μετακομίζουν στη χώρα. Η διαδικασία αγοράς σπιτιού ήταν «παιχνιδάκι», είπε. «Πριν από την αγορά, ο σύμβουλος και οι φίλοι μου με ενημέρωσαν για την ανάγκη ενός codice fiscale (αριθμού φορολογικού μητρώου). Όταν έφτασα στην Ιταλία, μου είπαν πού να πάω για να αποκτήσω έναν ιταλικό αριθμό, ο οποίος είναι επίσης υποχρεωτικός», πρόσθεσε.
Το πρακτορείο του βρήκε επίσης μια οικονόμο που έρχεται τακτικά για να καθαρίζει το σπίτι του και διατηρεί επαφή μαζί του. Ο φίλος της, ο οποίος εργάζεται στις κατασκευές, έχει γίνει ο τεχνίτης του, ο οποίος επιδιορθώνει κάθε πρόβλημα που προκύπτει στο σπίτι όσο ο Richardson λείπει. Ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Richardson ήταν το γεγονός ότι δεν του επιτρέπεται να αγοράσει αυτοκίνητο στην Ιταλία πριν αποκτήσει κάρτα παραμονής. «Πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω αυτό το μέρος της ιταλικής νομοθεσίας», επισημαίνει. Εν τω μεταξύ, αγόρασε ένα ηλεκτρονικό ποδήλατο και χρησιμοποιεί ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα. Μόλις μετακομίσει με πλήρη απασχόληση στην Απουλία, ο Richardson λέει ότι θα νοικιάσει το σπίτι του στη Νότια Καλιφόρνια στον δίδυμο αδελφό του, ώστε να έχει πάντα κάπου να μείνει όταν επισκέπτεται τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πηγή: iefimerida.gr