Ήταν μόλις πέντε ετών όταν η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στη Γάζα της Παλαιστίνης. Ο πατέρας του ήταν ιερέας στον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Πορφυρίου, που πρόσφατα έγινε στόχος βομβαρδισμού, για περισσότερα από 30 χρόνια, από το 1978 έως και το 2010. Σχεδόν 30 χρόνια βρίσκεται και εκείνος στην Ελλάδα, τα περισσότερα στην Κρήτη αφού είναι ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σωτήρος Χριστού, στην Χαλέπα Μυλοποτάμου, που με την αγάπη του, την επιμονή και την αφοσίωση του, της έδωσε νέα πνοή.
Ο παλαιστινιακής καταγωγής αρχιμανδρίτης Πορφύριος Αουάντ προσεύχεται με όλη του την πίστη να βοηθήσει ο Θεός ώστε να επέλθει ειρήνη στον τόπο του που τόσο πολύ έχει βασανιστεί. Ελπίζει σε ένα μέλλον όπου οι δύο λαοί θα μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά και πολιτισμένα. Η οικογένεια του, οι γονείς και τα αδέρφια του ζουν τώρα πια στη Δυτική Όχθη, κοντά στη Βηθλεέμ και τη Ραμάλα. Όμως παλιοί κι αγαπημένοι φίλοι του από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, Μουσουλμάνοι και Ορθόδοξοι, παραμένουν στον πυρήνα του πολέμου και παλεύουν να επιζήσουν στην αιματοβαμμένη Γάζα.
Πριν ξεκινήσει το ανελέητο σφυροκόπημα, άνθρωποι που τον ήξεραν από μικρό παιδί, του τηλεφώνησαν και με σπαρακτική αγωνία στη φωνή τους, τον παρακάλεσαν, προσφωνώντας τον με το λαϊκό του όνομα, όπως δηλαδή τον είχαν βαπτίσει, να προσευχηθεί για εκείνους: «Σωτήριε, προσευχήσου για μας. Δεν ξέρουμε αν θα ξημερωθούμε».
Ο αρχιμανδρίτης Πορφύριος ήρθε στην Ελλάδα αφ’ ότου τελείωσε το Λύκειο. Ζήτησε εκείνος να ονομαστεί Πορφύριος γιατί ήταν ο Άγιος του στη Γάζα. Με τη μορφή και την ευλογία του μεγάλωσε.
Όπως λέει, «η εικόνα του πολέμου στη Γάζα είναι δέκα φορές πιο φρικτή από αυτά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Είναι τόσο βαρύ ψυχολογικά να μην ξέρεις αν θα ζεις την επόμενη στιγμή, να μην ξέρεις αν θα ξημερωθείς. Το ξέρω διότι έχω κι εγώ τέτοια βιώματα».
«Έκανα την κηδεία μου 15 ετών»
Ο αγαπητός πατέρας αποκαλύπτει στην «Π» ότι σε ηλικία 15 ετών τον άρπαξαν οι Ισραηλινοί και έμεινε στη φυλακή για 10 μήνες. «Με είχαν ξαπλώσει δεμένο χειροπόδαρα, με τα μάτια καλυμμένα και δεν έβλεπα τι γίνεται τριγύρω μου. Άκουγα μόνο ήχους από σκάψιμο και νόμιζα ότι σκάβουν το δικό μου λάκκο και έλεγα μέσα μου ό,τι λόγια ήξερα από τον πατέρα μου για την κηδεία μου. Μου έκανα την κηδεία μου. Έλεγα ούτε θα βρουν να θάψουν, ούτε να κλάψουν οι γονείς μου».
Τελευταία φορά που επισκέφθηκε τη Γάζα ήταν γύρω στο 2008. Στην Παλαιστίνη ταξίδεψε και το 2019 μέσω του Τελ-Αβίβ καθώς έχει ελληνικό διαβατήριο πια, όμως ο πατέρας του τον απέτρεψε να πάει στη Γάζα, παρά την σφοδρή επιθυμία του ίδιου να επισκεφθεί τον Άγιό του. Τον απέτρεψε επειδή φοβήθηκε το κλίμα.
Ο πατέρας Πορφύριος έχει, όπως λέει, μεγάλη νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασε στη Γάζα. Σαφώς και ήταν δύσκολα, όμως, όπως λέει, η ομορφιά αυτού του τόπου βρίσκεται στους ίδιους τους ανθρώπους που τον κατοικούν. «Έχω μεγάλη νοσταλγία για τους ανθρώπους. Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, ήμασταν μαζί ενωμένοι, στα καλά και στα κακά. Θυμάμαι τη φιλία, την ειλικρινή φιλία, ακόμα και τη θυσιαστική σε ορισμένες περιπτώσεις. Ο άλλος νοιαζόταν για σένα, παρά το γεγονός ότι δεν είχε τις δυνάμεις, θα έκανε το παν για να σε βοηθήσει είτε Μουσουλμάνος ήσουν είτε Χριστιανός. Κι αν είχαμε ειρήνη, θα το έκαναν αν ήσουν ακόμα και Εβραίος».
![Προσεύχεται για την
ειρήνη ο Αρχιμανδρίτης Πορφύριος]()
Τα κόλλυβα ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας και οι γιορτές των Χριστουγέννων
Ο Ηγούμενος της Μονής Σωτήρος Χριστού θυμάται ότι όσο ζούσε στη Γάζα, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί σέβονταν αμοιβαίως τα έθιμα και τις γιορτές ο ένας του άλλου. «Θυμάμαι, για παράδειγμα, της Αγίας Βαρβάρας κάναμε κόλλυβα και τα προσφέραμε σε μουσουλμάνους… Ξέρετε πόσα πιάτα με κόλλυβα έχω πάει στις γειτονιές σε Μουσουλμάνους; Το ήθελαν. Και τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, έρχονταν στο σπίτι, κάναμε παρέες».
Όπως λέει, τον ιερέα πατέρα του τον αγαπούσαν πολύ όλοι. Τον σέβονταν, ζητούσαν τη γνώμη του και αρκετές φορές είχε κληθεί να διαδραματίσει ρόλο ειρηνοποιού.
«Η ευχή μας είναι η ειρήνη»
Ως μοναχός ο ρόλος μου είναι η προσευχή. Η προσευχή και να δίνω κουράγιο σε εκείνους τους ανθρώπους που βασανίζονται και ζητούν από μένα να τους δώσω δύναμη σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Και το κάνω συνέχεια, με την καρδιά μου. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.
«Αύριο το πρωί αν έρθουν οι Ισραηλινοί εδώ στο μοναστήρι, εγώ θα τους καλοδεχθώ και θα τους φιλοξενήσω σαν να είναι δικοί μου άνθρωποι… Μακάρι ο Θεός να ακούσει τις προσευχές όλων μας να έρθει ειρήνη σε αυτόν τον τόπο. Να ζουν ειρηνικά και οι δύο λαοί διότι υποφέρει και ο Ισραηλινός λαός… Ζει στον φόβο και στην ανασφάλεια και αυτόν τον φόβο τον κληρονομούν γενιές και γενιές… Η ανασφάλεια είναι μαρτύριο και γι’ αυτούς. Μακάρι ο Χριστός και η Παναγία να ακούσει τις φωνές όλων, να έρθει η ειρήνη και να ζουν με ηρεμία και οι δύο λαοί».