Από το Ηράκλειο στην Αφρική μέσω του ΟΗΕ
Αν αυτό που ζούμε μας τρομάζει, μας αγχώνει, μας γεμίζει ανασφάλειες και πανικό για το τι μας ξημερώνει, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας αναλογιστούμε ότι κάπου αλλού στον πλανήτη τα πράγματα είναι, δυστυχώς, πολύ χειρότερα. Σε χώρες όπου η ανθρώπινη ζωή, η ελευθερία και το αίσθημα της ασφάλειας δεν αποτελούν ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι δεδομένα.
Εκεί, όπου βρίσκεται για παράδειγμα ο πρώην αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας Γιάννης Σταθόπουλος, μόνιμος κάτοικος Ηρακλείου και υπάλληλος τα τελευταία χρόνια του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σε ειρηνευτικές αποστολές.
Στο Μάλι, της Δυτικής Αφρικής, όπου η επιβίωση δεν έχει να κάνει με μάσκες και γάντια για την προστασία από τον κοροναϊό, αλλά με το εάν ο κάτοικος αυτής της χώρας θα βρει να φάει ή θα επιβιώσει από μια επίθεση της αντίπαλης φυλής ή των τζιχαντιστών που θέλουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες.
Ο κ. Σταθόπουλος στέλνει μέσα από την «Π» το δικό του μήνυμα, έχοντας ο ίδιος ζήσει σκληρές καταστάσεις με συνανθρώπους μας στη “μαύρη ήπειρο” να πεθαίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη, να χάνουν την ελευθερία τους, αλλά όχι την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. «Αυτή την ελπίδα πρέπει να κρατήσουμε και να εκτιμήσουμε έννοιες όπως η ελευθερία, η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, η ασφάλεια.
Έννοιες που τώρα καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν. Τώρα που ο ιός αυτός μας επιτίθεται και θέλει να μας τις στερήσει» λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά από τον καταυλισμό του ΟΗΕ όπου βρίσκεται, 800 χλμ από την πρωτεύουσα της χώρας, το Μπαμάκο. «Πιστεύω και εύχομαι ότι δε θα βγούμε ως Έλληνες μόνο νικητές από αυτή τη δοκιμασία, αλλά και πιο ώριμοι ώστε να καταλάβουμε τι πραγματικά έχει αξία για τον άνθρωπο».
Μοιραία η συζήτηση στρέφεται για το πώς οι κάτοικοι της φτωχής και ταλαιπωρημένης από πολέμους αυτής χώρας ζουν τη σημερινή κατάσταση που έχει επιβάλει ο covid 19. «Εδώ οι άνθρωποι δεν ξέρουν εάν θα ζουν αύριο από μια επίθεση στα χωριά τους από τα μέλη της αντίπαλης φυλής.
Εάν θα έχουν να φάνε. Φυσικά και γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας ακόμη θανατηφόρος ιός που τους απειλεί. Έχουν όμως ζήσει με αντίστοιχους θανατηφόρους ιούς και δεν είναι αυτό που τους απασχολεί πρωτίστως.
Ζήσαν και ζουν με την απειλή του έμπολα κι άλλων ασθενειών και απλώς προσπαθούν να συνεχίσουν τον αγώνα τους για ζωή. Χωρίς τα μέσα αυτοπροστασίας που υπάρχουν για τον υπόλοιπο κόσμο, όπως μάσκες και γάντια».
Η καθημερινότητα εκεί έχει αλλάξει, όχι όμως όπως στις άλλες ηπείρους. «Φυσικά και υπάρχει ανησυχία. Τα κρούσματα βέβαια είναι περιορισμένα και αυτό είναι κάτι το θετικό. Υπάρχει lockdown, δεν γίνονται πτήσεις από και προς άλλες χώρες. Δε θα δει όμως κανείς εδώ κλειστά καταστήματα.
Άλλωστε η επιχειρηματικότητα της χώρας δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Κάποια καταστήματα μικρά υπάρχουν που δεν είναι κλειστά, κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει άλλωστε. Υπάρχει μια απαγόρευση της κυκλοφορίας» τονίζει. Οι πτήσεις που πραγματοποιούνται έχουν να κάνουν με τον εφοδιασμό των μελών της ειρηνευτικής αποστολής με τρόφιμα ή για έκτακτες ανάγκες, όμως είναι κι αυτές πολύ περιορισμένες πλέον.
Στις συζητήσεις με τους ντόπιους που γίνονται καταλαβαίνει κανείς ότι οι άνθρωποι εκεί έχουν πιο σημαντικά προβλήματα να επιλύσουν. «Γι αυτούς δεν είναι πρωτόγνωρο να έχουν έναν ακόμα θανατηφόρο ιό να αντιμετωπίσουν. Το συζητούν, όμως η επιβίωση την επόμενη ημέρα είναι κάτι που για τους ίδιους είναι πιο σημαντικό» επαναλαμβάνει.
Η ζωή στον καταυλισμό του ΟΗΕ
Οι κίνδυνοι για τους διεθνείς υπάλληλους είναι πολλοί. Επιθέσεις στα κομβόι που διασχίζουν τη χώρα για να προστατεύσουν τα χωριά τα οποία δέχονται επιθέσεις. «Εκτός από τις επιθέσεις αυτές που δεχόμαστε, πρέπει πλέον να προστατεύσουμε και τους εαυτούς μας, για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τις περιοχές που μας έχουν ανάγκη. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για μια εμπόλεμη περιοχή που οι συγκρούσεις είναι συχνές».
Ο καταυλισμός στον οποίο βρίσκεται δέχτηκε την επίθεση του κοροναϊού το προηγούμενο διάστημα. «Υπάλληλος της αποστολής βρέθηκε θετικός στον ιό. Είμαστε ένας καταυλισμός με περίπου 500 άτομα. Αμέσως λήφθηκαν μέτρα για την προστασία μας. Είμαστε κι εμείς σε υποχρεωτική καραντίνα δύο εβδομάδων και ακολουθούμε όλες τις οδηγίες.
Το ντόπιο προσωπικό του Οργανισμού έχει σταματήσει να έρχεται στις εγκαταστάσεις. Εμείς, είμαστε ο καθένας κλεισμένος στο δωμάτιό του και δουλεύουμε από εκεί με τους υπολογιστές. Το φαγητό μας έρχεται και με μάσκες και γάντια το παραλαμβάνουμε. Έχουμε αυστηρή καραντίνα και είμαστε σε αποστάσεις ασφαλείας» καταλήγει.