Το προτελευταίο Σάββατο πριν το Πάσχα και η Εκκλησία τιμά ένα από τα πιο συγκλονιστικά θαύματα του Χριστού — την Ανάσταση του Λαζάρου. Ένα γεγονός, που συμβολίζει τη λύπη με τη χαρά, τον θάνατο με τη ζωή.
Ο Λάζαρος, ο Δίκαιος ή αλλιώς Τετραήμερος, δεν ήταν απλώς ένας πιστός. Ήταν φίλος του Ιησού. Όταν πέθανε στα τριάντα του, οι αδελφές του, η Μάρθα και η Μαρία, έστειλαν να ειδοποιήσουν τον Χριστό. Εκείνος όμως καθυστέρησε. Και όταν έφτασε στη Βηθανία, ο Λάζαρος ήταν ήδη τέσσερις μέρες στον τάφο. Κι όμως, μπροστά στον θρήνο και την οδύνη, ο Ιησούς δάκρυσε. Ζήτησε να ανοίξουν τον τάφο, παρά την έντονη δυσωδία, και φώναξε με δύναμη: «Λάζαρε, δεύρο έξω!» — και ο νεκρός αναστήθηκε.
Ο Λάζαρος που δεν ξανά γέλασε
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, λέγεται πως ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ. Η παράδοση τον θέλει σοβαρό και μελαγχολικό. Κάποιοι λένε ότι είδε πράγματα στον Άδη που δεν λέγονται. Το μόνο του γέλιο καταγράφηκε όταν είδε έναν άνθρωπο να κλέβει ένα πήλινο δοχείο και είπε: «Το ένα χώμα κλέβει το άλλο». Μια φράση-σύμβολο της ματαιότητας.
Μετά την ανάστασή του, ο Λάζαρος έζησε άλλα 30 χρόνια. Πήγε στην Κύπρο, όπου έγινε επίσκοπος Κιτίου και τελικά πέθανε σε ηλικία 60 ετών. Το 890 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ’ μετέφερε τα λείψανά του στην Κωνσταντινούπολη. Η ανακομιδή τους εορτάζεται στις 17 Οκτωβρίου.
Ήθη και Έθιμα της Ελλάδας
Στην Ελλάδα, το Σάββατο αυτό ονομάζεται Λαζαροσάββατο και το συνοδεύουν μοναδικά έθιμα:
Οι νοικοκυρές φτιάχνουν τα “λαζαράκια”, μικρά ψωμάκια σε σχήμα σαβανωμένου ανθρώπου, με σταφίδες για μάτια.
Τα παιδιά, κυρίως τα κορίτσια, τραγουδούν λαζαρικά κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, φέρνοντας χαρά και προαναγγέλλοντας το Πάσχα.
Στην Κοζάνη, οι “Λαζαρίνες”, ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές, χορεύουν το αρχαίο «Τσιντσιρό».
Στην Κέρκυρα, τα κάλαντα ξεκινούν το σούρουπο και κρατούν μέχρι το ξημέρωμα. Οι γειτονιές γεμίζουν τραγούδια, ευχές και τοπικούς μεζέδες.
Στη Ρόδο, οι αγρότες απέχουν από τη δουλειά στα χωράφια, σεβόμενοι τη μέρα που νίκησε ο θάνατος.
Το όνομά του έγινε σύμβολο:
«Σαν τον Λάζαρο» λέμε όταν κάποιος γλιτώνει από βέβαιο θάνατο.
«Κέρινος σαν τον Λάζαρο» περιγράφει κάποιον χλωμό και εξαντλημένο.
«Με τη φωνή και ο Λάζαρος» – για να δείξει τη δύναμη του λόγου ή της προσευχής.