Ήταν 5 Ιουλίου του 1930 όταν ο κρητικός Γιώργος Α. Σταθάκης που ζούσε στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης και δούλευε σαν σεφ πήρε μια παράξενη και γενναία απόφαση. Ήθελε να πάρει μέρος στις πτώσεις που γίνονταν εκείνα τα χρόνια, γνωστοί σαν Horseshoe Falls από τους καταρράκτες του Νιαγάρα κλεισμένος μέσα σε ένα βαρέλι. Πίστευε πως με τα έσοδα που θα του αποκόμιζε μια τέτοια πτώση θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για να εκδώσει ένα βιβλίο σχετικό με μεταφυσικές εμπειρίες, το «μυστικό της ζωής».
Ήταν 46 χρονών τότε , αρκετά εκκεντρικός για την εποχή του και στο εγχείρημά του πήρε μαζί του την αγαπημένη του χελώνα, την «Sonny Boy» που ισχυριζόταν πως ήταν 150 χρόνων. Έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του ενός τόνου περίπου βαρελιού, με τη βοήθεια των φίλων του, που είχε μήκος περίπου 10 μέτρα και διάμετρο 5 πόδια. Επίσης για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ξύλο από δρυ, δύο στρώσεις σανίδων, κλιμακωτά με χάλυβα και επένδυση από ένα στρώμα από φελλό. Ήταν εξοπλισμένο στα δύο άκρα με «χάλυβα buffers», στερεωμένα με κοχλίες . Στο ιδιαίτερα ανθεκτικό βαρέλι, ο ίδιος θα δένονταν πάνω σε ένα ειδικό στρώμα ελατηρίων προς αποφυγή κραδασμών. Το θέμα που δεν σκέφτηκαν και δεν σχεδίασαν καλά ήταν πως μέσα στο βαρέλι ο ίδιος ο Σταθάκης επέλεξε να έχει μόνο μια δεξαμενή οξυγόνου.
Στις 14.30 του Σαββάτου της 5ης Ιουλίου του 1930, το βαρέλι έπεσε στα ορμητικά νερά του Νιαγάρα. Κόσμος παρακολουθούσε αυτήν την κατάδυση, αγωνιώντας και αναμένοντας την επανεμφάνιση του Σταθάκη μετά την πτώση. Μέχρι και οι New York Times ήταν εκεί.
O βετεράνος Riverman William “Red” Hill, τον οποίο ο Σταθάκης είχε προσλάβει για να ανακτήσει το βαρέλι και να το οδηγήσει στην ακτή, περίμενε μάταια.
Είχε ήδη σουρουπώσει και το βαρέλι δεν φαινόταν πουθενά. Την αυγή, το επόμενο πρωί, εθεάθη κοντά στο Falls View Bridge. Χρειάστηκαν τέσσερις ώρες για τον Hill για να μαζέψει το βαρέλι, να το τραβήξει στην ακτή και να ανοίξει την καταπακτή του.
Στο εσωτερικό, ο Σταθάκης ήταν νεκρός από ασφυξία. Η χελώνα του όμως παρέμενε ζωντανή και όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής “… σύρθηκε αδύναμα έξω στον αέρα…”.
Μία από τις βίδες της καταπακτής είχε χαλαρώσει, νερό είχε μπει στο βαρέλι αλλά ο Σταθάκης είχε ήδη πνιγεί από την έλλειψη οξυγόνου και την παραμονή του τόσες ώρες μέσα σε αυτό. Ο ίδιος είχε επιζήσει της πτώσης, ωστόσο δεν μπόρεσε ποτέ να ανοίξει την πόρτα για να βγει έξω, με το βαρέλι να είναι εγκλωβισμένο πίσω από τους καταρράκτες, σε σημείο μη προσεγγίσιμο για τους διασώστες του.
Ένας εργαζόμενος στην βαρελοποιία “Buffalo”, που είχε κατασκευάσει το βαρέλι είπε αργότερα στους δημοσιογράφους: “…προσπαθήσαμε να τον πείσουμε να πάρει περισσότερο από μια δεξαμενή οξυγόνου αλλά ο ίδιος είπε πως αρκούσε μόλις μία για 3 ώρες. Υπήρχε χώρος για 10, αλλά δεν ήθελε. Θεωρούσε ήδη τις τρεις ώρες μεγάλο διάστημα…” και λίγο πριν μπει στο βαρέλι έκανε μία ακόμα τελευταία δήλωση: “…Εάν δεν βγω σε τρεις ώρες τότε δεν θα υπάρχει λόγος να συνεχίσω να ζω έτσι κι αλλιώς”.
Αφού πια το βαρέλι είχε ανακτηθεί, στήθηκε μια σκηνή μπροστά σχεδόν από το μέρος που είχε βρεθεί, με σκοπό την έκθεσή του. Όσοι ήθελαν να δουν θα έπρεπε να πληρώνουν 10 σεντ, ενώ οι άνθρωποι που το ανέσυραν μοιράζονταν τα χρήματα, λέγοντας την ιστορία του Σταθάκη.
ΠΗΓΕΣ :
Wikipedia.org/
imaxniagara.com