Ο άνθρωπος που διάβασε την Γραμμική Β γραφή!

Ο Μάικλ Βέντρις (Michael Ventris, 12 Ιουλίου 1922 – 6 Σεπτεμβρίου 1956) ήταν Άγγλος ερασιτέχνης γλωσσολόγος, επαγγελματίας αρχιτέκτονας και ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β γραφή. Γιος ενός συνταγματάρχη του βρετανικού στρατού και της πολωνοβρετανίδας Άννα Ντοροθέα Γιάνας, γεννήθηκε στην Αγγλία και πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε οικοτροφεία της Ελβετίας, όπου φάνηκε η κλίση του στην εκμάθηση γλωσσών και στο σκι. Μέχρι να γίνει εννέα χρονών είχε μάθει γαλλικά, γερμανικά, ελβετογερμανικά, αρχαία Ελληνικά και Λατινικά. Στην Αγγλία εισήχθη για τις γυμνασιακές του σπουδές στην Σχολή Στόου, όπου κέρδισε μια υποτροφία (1935-1939). Το 1936, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, έτυχε να ξεναγηθεί από τον Άρθουρ Έβανς σε μια έκθεση ελληνικής και μινωικής τέχνης. Εκεί κεντρίστηκε το ενδιαφέρον του από το γεγονός ότι η Γραμμική Β γραφή δεν είχε αποκρυπτογραφηθεί. Έτσι ξεκίνησε να διαβάζει γι’ αυτή. ..

Όπως γράφει ο Νίκος Κούτρας «ΒΗΜΑ» της 15ης Αυγούστου 2004, «H αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής B θεωρείται δικαίως από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον χώρο της αρχαιογνωσίας και της τέχνης της αποκρυπτογράφησης κατά τον 20ό αιώνα.

»Για να εκτιμήσουμε όμως τον πνευματικό άθλο του Βέντρις πρέπει να έχουμε υπόψη μας ορισμένα στοιχεία ακόμη. Αντίθετα με τον Σαμπολιόν που διάβασε τα ιερογλυφικά της Αιγύπτου, ο Βέντρις δεν διέθετε τίποτε ανάλογο της στήλης της Ροζέτας – δεν υπάρχει κάποιο εύρημα που να περιέχει κείμενο στη Γραμμική B και σε κάποια άλλη γνωστή γλώσσα».

Πνευματικός άθλος

»Ο Βέντρις, αν και ως μαθητής είχε διδαχθεί αρχαία ελληνικά και λατινικά, δεν ήταν καν κλασικός φιλόλογος, δεν είχε φοιτήσει στο πανεπιστήμιο και εργαζόταν ως αρχιτέκτονας – η ενασχόληση με τη Γραμμική B υπήρξε γι’ αυτόν ένα πάρεργο, στο οποίο ωστόσο αφιέρωνε κατά καιρούς σημαντικό χρόνο.

(…)

» Η αρχιτεκτονική εκπαίδευση του Βέντρις τον βοήθησε στην αποκρυπτογράφηση. H επιστημονική ακεραιότητα, η ταπεινότητα και η πραγματική αφοσίωση στον στόχο του υπήρξαν συγκινητικές όσο και σπάνιες: ο Βέντρις φαίνεται ότι ήταν εντελώς αδιάφορος για τη δόξα της πρωτιάς.

»Μοιραζόταν όλες τις ιδέες του με άλλους επιστήμονες που δούλευαν στον ίδιο τομέα και ενθάρρυνε άλλους να κάνουν το ίδιο. (…)

»Οπως σε όλες τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις το αποτέλεσμα είναι συνδυασμός αυστηρής επαγωγικής σκέψης, πλήρους αξιοποίησης της εργασίας που έχει συντελεστεί από άλλους επιστήμονες και φυσικά ενστίκτου.

»Ακόμη και εδώ πρέπει να παραδεχθούμε τον Βέντρις: έφθασε στο συμπέρασμα ότι η γραφή που είχε μπροστά του αντιπροσώπευε κάποια μορφή ελληνικών, ξεπερνώντας την αρχική θεωρία του ότι πρόκειται για μια μορφή της ετρουσκικής».

Η επιστημονική ανακοίνωση

 

Στο «ΒΗΜΑ» της 23ης Ιουνίου 2002 ο καθηγητής Γλωσσολογίας και τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Μπαμπινιώτης γράφει για τον Μάικλ Βέντρις.

«Τον Ιούνιο τού 1952, πριν από 50 ακριβώς χρόνια, ένας Αγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις (Michael Ventris), ηλικίας τότε 30 ετών, ανακοίνωσε δημόσια ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μιαν άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την κρητομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β’, στην οποία βρίσκονται γραμμένες πολλές πήλινες πινακίδες από την Κρήτη, τις Μυκήνες, την Πύλο κ.α. και, το κυριότερο, ότι η γλώσσα των πινακίδων αυτών είναι η Ελληνική.

»Η σπουδαιότητα τής ανακοίνωσης τού Βέντρις για την επιστήμη γενικότερα (που έλυνε, επιτέλους, το μυστήριο των πινακίδων τής γραμμικής γραφής Β’) αλλά ιδίως για τον ελληνικό πολιτισμό, που η γραπτή του παράδοση μεταφερόταν επτά περίπου αιώνες νωρίτερα (από τον 8ο αιώνα π.Χ. στον 15ο), ήταν ανυπολόγιστης σημασίας.

»Αλλαζαν άρδην τα δεδομένα τής ιστορίας μας, αφού αυτή εξαρτάται και προσδιορίζεται χρονικά κατά κύριο λόγο από τις γραπτές μαρτυρίες.

Πνεύμα χαρισματικό

»Ο Μ. Βέντρις (1922-1956) ήταν χαρισματικό πνεύμα. Μπορούσε να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες, είχε μια σπάνια συνδυαστική φαντασία, ήταν ικανός να ξεχωρίζει τις κανονικότητες μέσα στην ποικιλία και γενικά, όπως γράφει ο J. Chadwick, ο Μ. Βέντρις “είχε τη δύναμη να διακρίνει την τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος, το χάρισμα δηλ. που χαρακτηρίζει το έργο όλων των μεγάλων ανδρών”.

»Δεκατεσσάρων χρονών παιδί ακόμη (το 1936), ακούγοντας τον μεγάλο Αγγλο αρχαιολόγο Σερ Αρθρουρ Εβανς να εξηγεί σε μια διάλεξη στο Βρετανικό Μουσείο τα μυστήρια των αναποκρυπτογράφητων γραφών τής Κρήτης, αυτών που ο ίδιος ο Εβανς ονόμασε «μινωικές γραφές», και τη σημασία τους για τη γνώση τού μινωικού αλλά και τού μυκηναϊκού κόσμου, ο μικρός Βέντρις αποφάσισε να λύσει το μυστήριο τής ανάγνωσης των μινωικών γραφών.

»Ετσι άρχισε να ασχολείται από νωρίς με το θέμα, διαβάζοντας ό,τι σχετικό υπήρχε. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ασχολήθηκε επίσης με το «σπάσιμο» μυστικών κωδίκων, γεγονός που όξυνε την ικανότητά του στη διερεύνηση τής λειτουργίας διαφόρων κωδικών συστημάτων. Με το θέμα τής αποκρυπτογράφησης τής γραμμικής γραφής Β’ συνέχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά, η δε ενασχόλησή του αυτή εντάθηκε μετά την επαγγελματική του αποκατάσταση ως επιτυχημένου αρχιτέκτονα.

Η διαδικασία αποκρυπτογράφησης

»Ο Βέντρις χρησιμοποίησε αρχικά το περιορισμένο υλικό που είχε δημοσιεύσει ο Εβανς από την Κνωσό. Το υλικό τής έρευνάς του αυξήθηκε με τις πινακίδες γραμμικής γραφής Β’ από την Πύλο που βρήκε το 1939 ο Αμερικανός αρχαιολόγος Carl Blegen και που δημοσιεύτηκαν το 1951.

»Η μελέτη τού διευρυμένου υλικού ενίσχυσε την υπόθεση τού Βέντρις ότι η γλώσσα των πινακίδων τής γραμμικής γραφής Β’ είναι η Ελληνική αντίθετα προς την άποψη που είχε μέχρι τότε επιβάλει με το κύρος του ο Εβανς, ότι οι μινωικές γραφές (τόσο η γραμμική Α’ – που δεν έχει μέχρι σήμερα αποκρυπτογραφηθεί – όσο και η γραμμική Β’) περιείχαν μια μινωική, μη ελληνική γλώσσα, αφού ο Εβανς πίστευε στη δύναμη τού μινωικού κόσμου και στην κυριαρχία των Μινωιτών και στον χώρο τής ηπειρωτικής Ελλάδας (Μυκήνες κ.α.).

»Ο Βέντρις βοηθήθηκε αρχικά στην αποκρυπτογράφηση συγκρίνοντας τα γράμματα τής γραμμικής Β’ με υλικό από τις πινακίδες τής επίσης γραμμικής κυπριακής συλλαβικής γραφής («κυπριακό συλλαβάριο»). Τον βοήθησε ακόμη και το υλικό από τις έρευνες που είχαν πραγματοποιήσει άλλοι ερευνητές (Alice Kober, Emmett Bennett κ.ά.).

»Ετσι δοκίμασε δειλά και τελείως υποθετικά την ανάγνωση των πινακίδων τής γραμμικής Β’ με βάση την ελληνική γλώσσα. Ο Chadwick αναφέρει: “Ο Ventris ξεκίνησε να δοκιμάσει την υπόθεση ότι η γλώσσα ήταν ελληνική, χωρίς να προσδοκά ότι θα οδηγούσε πουθενά. Αλλά καθώς εφάρμοζε τις αξίες του σε περισσότερες και περισσότερες λέξεις, συνέχιζαν να εμφανίζονται ελληνικές λέξεις”.

Ο πολύτιμος συνεργάτης

»Ο Βέντρις δεν ήταν φιλόλογος και δεν μπορούσε να συνεχίσει την ανακάλυψή του χωρίς την επικουρία ενός κλασικού φιλολόγου που θα μπορούσε να τον βοηθήσει να ταυτίσει τις αναγνώσεις του με αρχαιοελληνικές λέξεις και μάλιστα αρχαιότατες, ενίοτε και μη παραδεδομένες στη μετέπειτα Ελληνική.

»Αυτό επετεύχθη στο πρόσωπο τού Τζων Τσάντγουικ (John Chadwick), υφηγητή των κλασικών γραμμάτων στο Πανεπιστήμιο τού Καίμπριτζ. Μαζί επεξεργάστηκαν την επίσημη παρουσίαση τής αποκρυπτογράφησης τής γραμμικής γραφής Β’, σε άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό “Journal of Hellenic Studies” το 1953 με τίτλο “Μαρτυρίες για ελληνική διάλεκτο στα μυκηναϊκά αρχεία” (Evidence for Greek Dialect in Mycenaean Archives).

»Αντίγραφο τού άρθρου αυτού, προτού δημοσιευθεί, δόθηκε στον αρχαιολόγο Carl Blegen, ο οποίος μπόρεσε να διαβάσει την περίφημη “οιονεί δίγλωσση” πινακίδα τής Πύλου, την “πινακίδα των τριπόδων”, εφαρμόζοντας τις αξίες των συλλαβογραμμάτων που είχαν επισημάνει οι Βέντρις – Τσάντγουικ. Αυτό έπεισε τους περισσότερους επιστήμονες να δεχθούν ότι η ανάγνωση ήταν ορθή και ότι έχρηζε περαιτέρω βελτιώσεων.

Μία διάκριση που δεν ήρθε

»Ως προς την υφή τής γραμμικής γραφής Β’, πρόκειται για “συλλαβογραφική γραφή”, κάθε σημείο (γράμμα) δηλαδή δηλώνει συλλαβή και όχι μεμονωμένο φθόγγο. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι ο αριθμός των συλλαβών σε μια γλώσσα είναι τεράστιος, καταλαβαίνει ότι μια συλλαβογραφική γραφή – για λόγους οικονομίας – χρησιμοποιεί έναν μικρό μόνο αριθμό συλλαβογραμμάτων (γύρω στα 90), για να δηλώσει όλες τις συλλαβές.

»Ετσι λ.χ. το συλλαβόγραμμα πε δηλώνει επίσης και το βε και το φε. Δηλώνει ακόμη τις μακρόφωνες συλλαβές: πη, βη, φη. Και δηλώνει και τις συλλαβές με ­ει και ­ηι: πει-πηι, βει-βηι, φει-φηι. Το ίδιο συλλαβόγραμμα δηλαδή έχει 12 δυνατές αναγνώσεις!

»Πρόκειται δηλαδή για ένα ατελές σύστημα γραφής, το οποίο οι Ελληνες αντικατέστησαν με μια καθαρώς αλφαβητική γραφή, το γνωστό και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμενο ελληνικό αλφάβητο, το οποίο οι ίδιοι οι Ελληνες εδημιούργησαν, επινοήσαντες χωριστά γράμματα να δηλώνουν τα φωνήεντα και χωριστά γράμματα να δηλώνουν τα σύμφωνα.

»Οπωσδήποτε, οφείλουμε στη μεγαλοφυΐα τού Βέντρις το γεγονός ότι η ιστορία τής ελληνικής γλώσσας δεν αρχίζει πλέον όπως γνωρίζαμε μέχρι το 1952 τον 8ο αιώνα με την αλφαβητική γραφή τής οινοχόης τού Διπύλου (ή, κατ’ άλλους, τού “ποτηρίου τού Νέστορος” που ανήκει στην ίδια περίοδο) αλλά από τα μέσα τού 15ου αιώνα με την ανάγνωση των πινακίδων τής γραμμικής γραφής Β’ (Κνωσός, Φαιστός, Πύλος, Μυκήνες, Θήβα)».

H μεγάλη συμβολή της Κόμπερ

Το 2013 βγήκαν στο φως της δημοσιότητας στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, μια Αμερικανίδα αρχαιολόγος, η Άλις Κόμπερ (1906 – 1950), ήταν υπεύθυνη για την προεργασία ενός τεράστιου όγκου μελετών και σημειώσεων, τον οποίο μετέπειτα αξιοποίησε λαμπρά ο ευφυέστατος Βέντρις για να ερμηνεύσει την πολύπλοκη αυτή γραφή.

Όπως γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» τον Ιούνιο του 2013: «Η ιστορία της αδικημένης αρχαιολόγου περιλαμβάνεται στο καινούργιο βιβλίου της δημοσιογράφου των New York Times Μάργκαλιτ Φοξ «The Riddle of the Labyrinth» ( «Ο γρίφος του Λαβύρινθου» ), που μόλις κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ.

»Παρά την αποδεδειγμένη αντιπάθεια που έτρεφαν ο ένας για το πρόσωπο του άλλου, ο Βέντρις σε μία διάλεξή του είχε αποδώσει εύσημα στην Κόμπερ για την εργασία της, αλλά εκείνη η θετική αναφορά του δεν είναι ιδαίτερα γνωστή.

»Οι δυό τους συναντήθηκαν μόνο μία φορά, στην Οξφόρδη, το 1947, τρία χρόνια πριν πεθάνει η Κόμπερ και πέντε χρόνια πριν δημοσιεύσει ο Βέντρις τα αποτελέσματα της εργασίας του. Είναι βέβαιο ότι υποτιμούσε ο ένας το έργο του άλλου. Η μεν Αμερικανίδα διότι θεωρούσε τον Βρετανό ανεπαρκή ερασιτέχνη, ο δε Βρετανός διότι θεωρούσε, σεξιστικά, ότι «μία γυναίκα δεν μπορεί» να καταφέρει να ξεκλειδώσει την περίφημη γραφή.

»Ωστόσο, μόνο τώρα, 63 χρόνια μετά το θάνατό της από καρκίνο, αποδεικνύεται ότι ο ρόλος της Κόμπερ ήταν κάτι παραπάνω από συνδρομητικός στη δουλειά του αρχιτέκτονα και ερασιτέχνη γλωσσολόγου, ο οποίος επίσης πέθανε ξαφνικά και νεότατος, από τροχαίο δυστύχημα σε ηλικία μόλις 34 ετών».

 

ΠΗΓΕΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΠΑΤΡΙΣ

in.gr