Τον Φεβρουάριο του 2010, ο Ανωγειανός Βασίλης Σπαχής που ήταν το νεότερο μέλος (17χρονος) της Ανταρτικής Ομάδας του Καπετάν Πετρακογιώργη τα χρόνια του αντιφασιστικού αγώνα 1941-1945, διηγείται σε μαγνητοταινία τη Μάχη της Μαδαρής. Η μάχη δόθηκε μεταξύ των ανδρών του Πετρακογιώργη και γερμανικής διλοχίας διακοσίων (200) αντρών στην τοποθεσία Μαδαρή του Ψηλορείτη, στις 13 Αυγούστου 1944.
Ο Βασίλης Σπαχής που πήρε μέρος στη μάχη, παραδίδει την κασέτα στον Κωνσταντίνο Καργάκη, γιο του Γιώργη Καργάκη ή Ψαρογιώργη Υπαρχηγού της Ομάδας Πετρακογιώργη. Ο Κωνσταντίνος Καργάκης μας παραχώρησε αντίγραφο της μαγνητοταινίας, κάναμε την απομαγνητοφώνησή της και με σεβασμό παρουσιάζουμε την αφήγηση του αείμνηστου Βασίλη Σπαχή με τα γεγονότα της μάχης:
«Είμαι ο Βασίλης Σπαχής από τ’Ανώγεια. Σε ηλικία 83 ετών θέλω να γράψω ένα ιστορικό γεγονός και να το δώσω σε ένα εκλεκτό φίλο μου εκπαιδευτικό. Λόγω ενός προβλήματος που έχω, ένα ιδιοπαθές τρέμουλο, αδυνατώ να γράψω γραπτό κείμενο και κάνω αυτήν την ηχογράφηση σε μαγνητοταινία για να τη στείλω στο γιο ενός εξαιρετικού παλικαριού από το χωριό Βορίζα, το γιο του Γιώργη Καργάκη ή Ψαρογιώργη.
Αφορά η εξιστόρισή μου γεγονότα της κατοχής, όταν τα ανθρωπόμορφα τέρατα της «αρίας» φυλής μολύναν με τη φασιστική μπότα τους την κοιτίδα του Μινωικού πολιτισμού, την ωραία Κρήτη μας.
Είχα κι εγώ το προνόμιο, νεαρό παιδί δεκαεφτά χρονών, να βρεθώ κοντά σε μια δράκα παλικαριών, διαλεχτών, από τους δυο νομούς Ρεθύμνης και Ηρακλείου υπό την αρχηγία του σπουδαίου αρχηγού Γεωργίου Πετρακογιώργη. Της μεγαλύτερης κατά την άποψή μου φυσιογνωμίας που ανέδειξε η Αντίσταση Κρήτης.
Εκεί λοιπόν είχα τη χαρά και την τιμή να ζήσω όλα τα γεγονότα, κι αυτά που θα ιστορήσω εδώ, περισσότερο είναι για να καταγράψω ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα που συνετελέστη στην Κρήτη τα χρόνια της κατοχής. Αφορά τη μάχη της Μαδαρής η οποία έγινε ακριβώς σ’ ένα χρόνο από την άλλη θρυλική μάχη του Τραχηλιού.
Στο δε Τραχήλι η ομάδα Πετρακογιώργη βρέθηκε κυκλωμένη πανταχόθεν κι είναι θαύμα που γλιτώσανε αυτοί που εγλιτώσανε, στη δε Μαδαρή, ακριβώς ένα χρόνο μετά, ο Πετρακογιώργης λες και ήθελε να εκδικηθεί το αίμα των συντρόφων του, έστησε ενέδρα στους Γερμανούς η οποία ήταν άκρως σημαντική επιχείρηση.
Θα πω παρακάτω τις λεπτομέρειες με απόλυτη ακρίβεια και παρακαλώ το φίλο μου τον Κώστα, αυτά που θα ακούσει στη μαγνητοταινία μου να τα λάβει υπ’όψιν του ως πολύτιμα και απόλυτα ντοκουμέντα και να τα διαφυλάξει. Τον εμπιστεύομαι απολύτως γιατί και υψηλές κεραίες πατριωτισμού έχει και καλλιεργημένος άνθρωπος είναι και άνθρωπος που υπέφερε απ’αυτή την τρομερή δοκιμασία της πατρίδας μας είναι. Γιατί το παλικάρι ο Γεώργιος Καργάκης ή Ψαρογιώργης είχε το προνόμιο να είναι μεταξύ των τριανταπέντε που επεκήρυξε ο κατακτητής μόλις κατάκτησε την Κρήτη. Δηλαδή αυτός είναι ξεχωριστός τίτλος τιμής και για τον ίδιο και για την οικογένειά του.
Είχε δε τη δοκιμασία, εκτός που έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις σε όλη την κατοχή, πρωτοπαλίκαρο του αρχηγού, χαρισματικός άντρας, ωραίος, γενναίος σε σημείο υπερβολής, δεινός σκοπευτής, είχε όλα τα χαρίσματα ενός παλικαριού, είχε κι αυτός το δυσάρεστο προνόμιο όπως κι εγώ που κάηκε το σπίτι μου να καεί το σπίτι του.
Είναι λοιπόν συγκλονιστικό αυτό που έχουμε σ’αυτή την απόσταση των γεγονότων όταν περνώντας από τους Κισσούς, είδα την οικογένεια του Ψαρογιώργη με τα έξι παιδιά του αν δεν κάνω λάθος και τη γυναίκα του να μαγειρεύει κάτω από μιαν ελιά. Ξεσπιτωμένη οικογένεια, ο πατέρας στο βουνό, τι πιο συγκλονιστικό.
Και μου έκανε τραπέζι η Ψαρογιώργαινα με όσπρια, δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήτανε, αλλά έφαγα κάτω από την ελιά. Το πιο σπουδαίο τραπέζι που μου έχει γίνει στη ζωή. Έχω λοιπόν εμπειρίες από το χώρο αυτό κι επειδή ο Ψαρογιώργης ήταν ένα από τα εξαιρετικά παλικάρια του Πετρακογιώργη και οι δεσμοί μου με την οικογένεια είναι πληθωρικοί, τα δε παιδιά του όλα με τιμούν με τη φιλία τους και τα αγαπώ κι εγώ σαν δικούς μου ανθρώπους.
Κάνω λοιπόν την εξιστόρηση για τη μάχη της Μαδαρής, που δεν έχει περιγράψει κανείς ακόμα λεπτομερώς, πως έγινε και γιατί έγινε.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο 1944 στις 7 Αυγούστου. Ο συνεργάτης του απαγωγέα του στρατηγού Κράιπε Στάνλεϋ Μος, όταν πήγανε το στρατηγό στη Μέση Ανατολή, το Αγγλικό κράτος απένειμε το μεγαλύτερο παράσημο που είχε η Μεγάλη Βρετανία τότε στον Πάτρικ Λη Φέρμορ. Ο Στάνλεϋ Μος πήρε μικρότερο παράσημο. Γύρισε λοιπόν πίσω και το λέω αυτό γιατί πολλές φορές αυτοί οι σύμμαχοι ναι μεν παίξανε βαρύτατο και σπουδαίο ρόλο εναντίον του κατακτητού αλλά και πολλές φορές οι προσωπικές των φιλοδοξίες στοιχίσανε πάρα πολλά θύματα στην πατρίδα μας.
Γύρισε λοιπόν πίσω με απόφαση να κάνει σαμποτάζ στις Αρχάνες και να σκοτώσει τους αξιωματικούς Γερμανούς. Η Οργάνωση Ηρακλείου Κρήτης, η Εθνική Οργάνωσις ΕΟΚ όπως λεγόταν, πληροφορήθηκε το γεγονός και αντέδρασε με αποτέλεσμα να εμποδίσει αυτό το περιστατικό και να καταφύγει ο Μος με μια ομάδα Ανωγειανών και έξι Ρώσους στο χωριό Δαμάστα και να κάνει το περίφημο σαμποτάζ της Δαμάστας.
Το λέω με κάποια συντομία λόγου διότι δεν έχω πρόθεση εδώ να περιγράψω το πώς ακριβώς έγινε και ποιοι ελάβανε μέρος. Σημασία έχει ότι κάμανε μια σημαντική φθορά, με αποτέλεσμα να εκτελέσουν οι Γερμανοί κατόπιν τριανταπέντε Δαμαστιανούς. Αυτό δηλαδή ήταν το τίμημα της φιλοδοξίας του Στάνλεϋ Μος. Επίσης τις ίδιες ημέρες, την 7η Αυγούστου, απαγάγουνε οι αριστεροί του ΕΛΑΣ Ανωγείων τον επικεφαλής του Φυλακίου του Γενή Γκαβέ με το ψευδώνυμο Σήφης και Ιταλούς τους οποίους πήραν στο βουνό και τους σκοτώσανε.
Οι έχοντες λοιπόν την ευθύνη τότε των επιχειρήσεων στην Κρήτη, παρά το ότι εμείς οι Έλληνες παίζαμε σημαντικότατο ρόλο, την κατεύθυνση τη δίδανε αυτοί γιατί κυρίαρχη δύναμη τότε στο συμμαχικό χώρο ήταν η Αγγλία. Επικεφαλής εδώ της Φορς 133 ήταν ένας αντισυνταγματάρχης ο Τομ Ταμπάμπιν.
Έρχεται λοιπόν στον Πετρακογιώργη και του δίδει εντολή για να θεωρηθεί ότι το σαμποτάζ της Δαμάστας και των Ανωγείων ήταν γενική κινητοποίηση των ανταρτών, να κάμει διάφορες δολιοφθορές, σαμποτάζ η ομάδα Πετρακογιώργη στη Μεσαριά.
Πράγματι ο αρχηγός υιοθετεί την εντολή τη συμμαχική γιατί συνεργαζόταν με το αρχηγείο το δικό μας στη Μέση Ανατολή και με την κυβέρνηση, συνεπώς οι διαταγές που δίδανε ήτανε σχεδόν υποχρεωτικές. Κάνει λοιπόν η ομάδα μας το σαμποτάζ της Γέργερης, στο Ζαρό, στους Εφτά Πόρους, έξε άντρες πάνε κι ανατινάζουν και σκοτώνουνε όλη τη δύναμη του Φυλακίου, βάζουν νάρκες μια άλλη μικρή ομάδα στο δρόμο Ηρακλείου – Τυμπακίου κι ανατινάζουν ένα ατοκίνητο, μια άλλη μικρότερη ομάδα ανατινάζει μια γέφυρα μεταξύ Γρηγοριάς και Καλοχωραφίτη για να εμποδιστεί η άνοδος των Γερμανών προς τα πάνω.
Το δε μεγαλύτερο τμήμα της ομάδος επήγε για να κάνει το περίφημο σαμποτάζ στη Φανερωμένη. Την ομάδα ακολούθησα κι εγώ κι ήμουν προμηθευτής στο πολυβόλο του Γρηγόρη Χρυσού από τα Λιβάδια. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πόσοι άντρες ήτανε στην ομάδα. Σημασία έχει ότι ένα μεγάλο τμήμα της ομάδας μας έκανε αυτήν την επιχείρηση και όταν έληξε η επιχείρηση, συμπτυχθήκαμε προς το βουνό.
Τρία άτομα από την ομάδα αυτή, ο Μανόλης Παπαδομανωλάκης από το Μαγαρικάρι, ο Γιώργης Αναγνωστάκης από την Κυργιάννα Ρεθύμνης και ο Αντώνης Χουστουλάκης από τους Κισσούς έμειναν παραπίσω κι επειδή ο Αντώνης ήτανε από τους Κισσούς, εκάτσανε για να τους ψήσει η μάνα του έναν κόκορα να τόνε φάνε. Κάνω κι αυτήν την παρένθεση για να πω πως έγινε το δράμα των Σκουρβουλιανών εκτελέσεων. Μάθανε οι Σκουρβουλιανοί ότι έγινε το σαμποτάζ, ακούσαν τους πυροβολισμούς, να σημειώσω δε ότι στη Φανερωμένη δεν είχαμε κανένα θύμα πλην τον τραυματισμό του Σπύρου Νταμπάκη.
Ξεθαρρεύονται λοιπόν οι Σκουρβουλιανοί με το να βλέπουνε να χτυπιούνται σε διάφορα σημεία οι Γερμανοί, φαίνεται νομίσανε ότι κάτι επίκειται, δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη σκέψη τους, μαθαίνουν ότι είναι αντάρτες στους Κισσούς πηγαίνουν και ζητούνε να πάνε να σκοτώσουνε δυο Γερμανούς που ερχόταν στα Σκούρβουλα και παίρνανε αγγαρεία.
Σε πρώτη φάση οι τρεις αντάρτες που ανέφερα αντιστάθηκαν. Εμείς δεν έχομε τέτοια εντολή από τον αρχηγό και δεν μπορούμε να το κάνομε. Αν δε’ ρθείτε, δώστε μας τα τουφέκια σας κι εμείς θα τους σκοτώσομε. Από την επιμονή λοιπόν των Σκουρβουλιανών, δεν ξέρω πόσοι ακριβώς ήτανε, επήγανε και σκοτώσαν τους Γερμανούς. Εδώ λοιπόν έγινε ένα πολύ μεγάλο λάθος εκ μέρους των κατοίκων των Σκουρβούλων, το αναφέρω επακριβώς όπως τότε μαθεύτηκε, δεν πήγανε να βρεθούνε δυο σοβαροί άνθρωποι να χώσουνε τους σκοτωμένους.
Eπήγαν οι Γερμανοί το πρωί και βρίσκουνε το αίσχος αυτό και λένε – αυτό μας μεταφέρθηκε και πρέπει να είναι γεγονός – ότι οι σφαίρες αυτές πρέπει να είναι «Ίγγλις κομάντος» αλλά αυτά τα πράγματα δεν τα κάνουνε οι κομάντος. Και πιάνουν λοιπόν και εκτελούνε αν δεν κάνω λάθος τριάντα πέντε γυναίκες και άντρες, οι περισσότερες γυναίκες που εκτελεστήκανε στην Κρήτη. Έρχονται λοιπόν στη Νίδα που είμαστε και κρατούνε τα όπλα.
Ο υπεύθυνος άνθρωπος ο Πετρακογιώργης ξέρει ότι αυτό το πράγμα θα έχει κόστος. Κάνει δριμύτατη κατσάδα στους πρωταγωνιστές. Αφού δεν είχατε εντολή γιατί το κάμετε, θα δείτε τι αντίποινα θα γίνουνε. Και πράγματι γίνανε. Τα λέω αυτά τα γεγονότα για να δείξω για ποιο λόγο τελικά αποφασίζουν οι Γερμανοί με μια δύναμη της τάξεως των διακοσίων ανδρών να βγούνε προς το βουνό να χτυπήσουν τους αντάρτες.
Βγαίνουνε λοιπόν κι έρχουνται και στρατοπεδεύουν στο χωριό Καμάρες. Ο Πετρακογιώργης αντιλαμβάνεται τις προθέσεις και λέει θα τους χτυπήσομε. Είχαμε μια δύναμη ογδόντα τρεις περίπου άντρες. Παράλληλα εις τα Ανώγεια δίδει κι εκεί εντολή ο Τομ Ταμπάμπιν να χτυπηθούν οι Γερμανοί.
Έρχονται τρία άτομα Ανωγειανοί να τόσε δώσομε εμείς όπλα που είχαμε περίσσα. Δώσαμε λοιπόν δώδεκα μακρύκανα αμερικάνικα όπλα που είχαμε από μια πρόσφατη ρίψη που μας είχαν κάνει οι Αμερικάνοι στα «Κόλλητα». Τα άτομα αυτά ήτανε ένας Αεράκης Γιώργης ή Πολωγιώργης, ένας Δυσσέας Καλομοίρης και ένας Νικόλαος Δραμουντάνης ή Σπαλάτζης. Παίρνουν λοιπόν τα όπλα με τη βεβαιότητα ότι κι αυτοί θα χτυπήσουν τους Γερμανούς που ήταν σίγουρο ότι θα κατευθύνονταν προς το βουνό.
Οι Γερμανοί όμως κάνουν ένα τέχνασμα και προτού κινηθούν προς το βουνό κυκλώνουν το χωριό και πιάνουν χίλια πεντακόσια γυναικόπαιδα – γιατί οι άντρες είχαν φύγει – και γίνεται σύσκεψη στα Πετροδολάκια και αποφασίζουν οι Ανωγειανοί να μη χτυπήσουν γιατί υπολογίσανε ότι θα σκοτώσουν τα γυναικόπαιδα.
Απόφαση κατά την άποψή μου σωστή αλλιώς θα είχαμε θρηνήσει πάρα πολλά γυναικόπαιδα. Όταν λοιπόν ελήφθη αυτή η απόφαση μας ειδοποιούνε τα μεσάνυχτα, τον Πετρακογιώργη, έχομε λημέρι στις «Κουτσουνάρες» και το σχέδιο του Αρχηγού είναι να χτυπήσομε. Κάτω από τσι Κουτσουνάρες είναι μια χαράδρα, νομίζω λέγεται «τ’Αμιρά».
Με κυκλωτική κίνηση, είχαμε πάρα πολλά αυτόματα όπλα, δυο οπλοπολυβόλα και σίγουρα αυτή η επιχείρηση αν εξελισσόταν κατ’αυτόν τον τρόπο θα είχε τεράστια επιτυχία. Λέει λοιπόν ο αρχηγός εμείς θα χτυπήσομε κι ας μην μείνει ένας μας. Για θα μου πούνε οι χωριανοί μου, εδώ είναι και η γενναιότης αυτού του υπεύθυνου παλικαριού, έρχεσαι στα σπίθια μας και κάνεις τον παλικαρά και βγαίνουν οι Γερμανοί στο βουνό και χώνεσαι.
Δίδει λοιπόν εντολή να πάνε τρία άτομα με επικεφαλής τον Κωστή Σαριδάκη από τις Καμάρες να είναι πάνω από τον «Ανδρακόλακα» σε ένα επίκαιρο σημείο να παρακολουθούν την άνοδο των Γερμανών και να μας δίδουν πληροφορίες. Και στέλνει τον Κωστή Καναβάκη από το Μαγαρικάρι στη «Μαύρη Κορφή» να παρακολουθεί με τα κιάλια από τη μεριά του Ανωγειανού αοριού μήπως έρχουνται Γερμανοί να μη μασε πλευροκοπήσουνε από πάνω. Και κάνομε την κυκλωτική διάταξη στη χαράδρα των Αμιρών κάτω από τσι Κουτσουνάρες. Γύρω γύρω λοιπόν κι από την απέναντι μεριά και προς την κορφή του Βοριζανού αοριού από πέρα έχομε κυκλώσει.
Εγώ με το Γρηγόρη Χρυσό ως προμηθευτής πάντοτε, με έναν Παπαδουράκη Γιώργη από τη Γρηγοριά βγαίνομε στην «Πρινόσκαλα», το λένε ένα σημείο στο οποίο δίδει εντολή ο Πετρακογιώργης ότι δεν θα βάλετε παρά μόνον όταν περάσει όλη η φάλαγγα μέσα από τη χαράδρα. Οι Γερμανοί λοιπόν το πρωί αρχίσαν να αναπτύσσονται προς το βουνό και ο Σαριδάκης που έχομε παρατηρητή στέλνει στον αρχηγό πληροφορίες ότι βγαίνουν οι Γερμανοί, είναι τόσοι, έχουν τόσα μεταγωγικά και κάθεται σ’ένα επίκαιρο σημείο ο αρχηγός.
Κάποια στιγμή φτάνουνε στο μέσον της πλαγιάς Μαδαρής, όσοι ξέρουν τον τόπο είναι ένας δρόμος για ζώα που διακλαδίζεται, κι ο ένας δρόμος πάει «στω Τζελέκηδω» το μητάτο πάνω στη Μαδαρή και ο άλλος μπαίνει προς τη χαράδρα «των Αμιρών». Έχουνε επιτάξει έναν οδηγό από τη Γρηγοριά, δεν θυμάμαι το όνομά του, σκοτώθηκε εκεί κι αυτός, ο οποίος τώρα δεν είχε καμιά ευθύνη ούτε ήταν συνεργάτης, τον είχαν επιτάξει για να τους φέρει στο βουνό.
Βλέποντας λοιπόν εκεί τους δυο δρόμους, προφανώς στην ερμηνεία που τη δίνω τώρα εγώ εκ των υστέρων κι έτσι τη συζητούσαμε και τότε, δεν ήξερε ο οδηγός ποιος ακριβώς δρόμος πήγαινε προς τη Νίδα και σχηματίζονται δυο φάλαγγες. Μια προς τη χαράδρα «των Αμιρών» και η άλλη προς «τω Τζελέκηδω» το μητάτο. Στην κατάσταση αυτή, ο αρχηγός δίδει την εντολή να χαλάσει η διάταξη κλοιού που είχαμε και να κόψομε εγκάρσια το βουνό πάνω από το σπήλιο «της Λυγκιάς» προς το Καμαριανό αόρι να τους χτυπήσομε μετωπικά και κάθετα.
Πράγματι τα παλικάρια, που ένας κι ένας ήταν διαλεχτοί στην ομάδα μας, σε χρόνο μηδέν έχουν αλλάξει τη διάταξη και κόβουν εγκάρσια το βουνό και τοποθετούνται πάνω από το σπήλαιο της «Λυγκιάς» το ένα πολυβόλο και το άλλο πολυβόλο εκεί που είμαστε εμείς με το Γρηγόρη Χρυσό. Αλλά αγαπητέ μου φίλε Κώστα στο σημείο που είμαστε, αυτό τώρα έχει περίσσια σημασία, το πως βρέθηκα δηλαδή εγώ δίπλα στον αρχηγό.
Όταν άρχισε η ανάβαση των Γερμανών μου λέει ο Γρηγόρης που έβλεπε τους Γερμανούς να ανεβαίνουνε τη χαράδρα και χανότανε, είχανε απυρόβλητο προς εμάς, μου λέει λοιπόν ο Γρηγόρης – γιατί πάντοτε ο Πετρακογιώργης είχε κυρίαρχη γνώμη – Βασιλιό πήγαινε να πεις του αρχηγού να μας δώσει την εντολή να βγούμε στο παραπάνω πολυβολείο, είχαμε κάμει ένα άλλο πολυβολείο, γιατί απ’εδώ μόλις αρχίξει η συμπλοκή γίνεται νεκρά γωνία και δεν θα μπορέσομε να κάνομε τίποτα.
Φεύγω πραγματικά και φτάνω στον αρχηγό, είναι στη μέση της διάταξης ακριβώς και την ώρα που κουβεντιάζω το θέμα αυτό στον αρχηγό, μια εμπροσθοφυλακή με τον πολίτη οδηγό έχουν προβάλει προς το Καμαριανό αόρι και έρχουνται προς τα εδώ, υπολογίζαμε ότι πρέπει να ήταν γύρω στους τριάντα.
Έχει δώσει εντολή ο αρχηγός, δεν θα βάλετε παρά μόνον να πέσουν κοντά στις κάνες των όπλων σας. Ήθελε πράγματι αυτή η επιχείρηση να είναι άκρως αποτελεσματική όπως και πράγματι ήταν. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται οι δικοί μας ότι τους έχουν αντιληφθεί οι Γερμανοί και αρχίζουν να κροταλίζουν τα πολυβόλα και τα ταχυβόλα, μια κόλαση πυρός.
Αλλά αυτομάτως ένας παράγοντας τον οποίο εμείς δεν είχαμε υπολογίσει ήταν το γερμανικό πυροβολικό. Αρχινά λοιπόν από το Τυμπάκι καταιγισμό το πυροβολικό και για καλή μας τύχη η σκόπευση φαίνεται δεν ήταν ακριβής γιατί πέσαν αρκετές οβίδες μέσα στους Γερμανούς με αποτέλεσμα να ρίξουν κόκκινες φωτοβολίδες, που προφανώς είχαν την έννοια να γίνει επιμήκυνση της βολής, και αρχίξανε μετά να βάζουνε οβίδες που πηγαίνανε πίσω στη Νίδα.
Οι πρώτες οβίδες ήταν τόσο πυκνές απάνω στο χώρο μας που τα θραύσματα των βλημάτων και οι πέτρες ήταν κόλαση. Σ’αυτή τη φάση οι αντάρτες βλέποντας έναν παράγοντα που δεν τον είχαν υπολογίσει, σταματούν ακαριαίως τα πυρά. Η γενναία μορφή ο αρχηγός μας, άνθρωπος με περίσσια ευφυΐα, τινάζεται όρθιος κι αρχίζει να πυροβολεί για να δώσει το σύνθημα προς τους άντρες να συνεχίσουνε και λέει αυτή τη φράση, την οποία καταχωρώ αυτούσια.
-Απάνω τους ρε γαμώ τη σημαία ντως ! Όσο κοντά, τόσο μη φοβάστε τις οβίδες!
Πράγματι αυτή είναι η λογική της μάχης. Εγώ λοιπόν βλέπω το γίγαντα αυτό να πυροβολεί και του είχα απέραντο σεβασμό και του λέω αρχηγέ θα σε σκοτώσουνε και μου λέει Βασιλιό σιωπή. Έκατσε και πάλι στον πρίνο ο Πετρακογιώργης μόνον όταν άκουσε τα πυρά να γενικεύονται και να παίρνουν την πρωτοβουλία οι άντρες μας…».
* O Γιώργος Α. Καλογεράκης είναι Δρ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Θραψανού