Ο Στράτης Μυριβήλης ήταν Έλληνας πεζογράφος της Γενιάς του ’30. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ευστράτιος Σταματόπουλος.
Στις 19 Ιουλίου του 1969, πεθαίνει από βρογχοπνευμονία στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Ο Στρατής Μυριβήλης, αν και αντίθετος στους πολέμους, αναγκάστηκε να βρεθεί σε τρεις πολεμικές αναμετρήσεις. Τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο και συνδέθηκε με το κίνημα του αντικομουνισμού…
Γεννήθηκε στη Συκαμιά της Λέσβου στις 30 Ιουνίου 1892, όπου και έζησε ως το 1969. Κατά τα πρώτα του σχολικά χρόνια αδιαφορούσε για τα μαθήματα και δεν άντεχε την πειθαρχία του σχολείου. Παρόλα αυτά στο Γυμνάσιο η λογοτεχνία κίνησε έντονα το ενδιαφέρον του. Η Λέσβος εκείνη την εποχή γνώριζε μεγάλη πνευματική άνθηση (λεγόμενη – Αιολική σχολή) και ο Μυριβήλης ήρθε σε επαφή με τους πνευματικούς κύκλους του νησιού και άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά. Παράλληλα, επειδή αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, εργαζόταν ως δάσκαλος. Το 1912 μετακόμισε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Φιλοσοφική και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως συντάκτης σε διάφορες εφημερίδες. Την ίδια χρονιά κατατάχθηκε στον στρατό ως εθελοντής και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική εκστρατεία.
Είχε υπάρξει υπέρμαχος της πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατά τη δεκαετία του ’20 ο Μυριβήλης συνδέθηκε για πολύ μικρό διάστημα με το Σοσιαλιστικό κίνημα και υπήρξε ο ίδιος σοσιαλιστής. Παρόλα αυτά οι ιδεολογικές και πολιτικές του πεποιθήσεις άλλαξαν απόλυτα και στη συνέχεια υπήρξε φανατικός αντικομμουνιστής και υμνητής του φιλοφασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή επέστρεψε στη Λέσβο, όπου και παρέμεινε ως το 1932. Εκεί ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Επίσης εξέδιδε δύο εφημερίδες, την “Καμπάνα” (1923-1924) και τον “Ταχυδρόμο” (μέχρι την εγκατάστασή του στην Αθήνα το 1932). Συνέχισε να συνεργάζεται με διάφορες εφημερίδες (“Η Καθημερινή”, “Ακρόπολις”, “Η Πρωία”,”Δημοκρατία” του Αλέξανδρου Παπαναστασίου), περιοδικά (“Νέα Εστία”, “Το Ναυτικό μας”, “Στρατιωτικά Νέα”) και τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών. Παράλληλα, από το 1938 ως το 1955 εργαζόταν στη βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών,ενώ έγινε και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1958. Το 1940 τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για το έργο του Το γαλάζιο βιβλίο και το 1958 έγινε Ακαδημαϊκός.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Στρατής Μυριβήλης μαζί με άλλους Έλληνες λόγιους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου τάχθηκε με ζήλο εναντίον των κομμουνιστών.
Το 1948, στη διάλεξή του, «Ο Κομμουνισμός και το Παιδομάζωμα», μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Εκείνο που δεν κατάλαβαν ακόμα ούτε οι Άγγλοι φίλοι μας, ούτε οι Αμερικάνοι, εκείνο που το μαθαίνουν σιγά-σιγά και απελπιστικά αργά με σπατάλη του ελληνικού άσματος, είναι τούτο: Πως ο σλαβικός κομμουνισμός δεν είναι μια κοινωνική θεωρία απλώς, ούτε ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα. Είναι κάτι περισσότερο, κάτι φοβερότερο απ’ αυτά. Είναι μια μέθοδος σατανική για την κατασκευή μιας νέας φυλής. […]», «[…] Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής, παύει να είναι Έλληνας»…
Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1915, με τα διηγήματα Κόκκινες ιστορίες. Η πρώτη περίοδος του έργου του είναι εμπνευσμένη από το παρόν ή το άμεσο παρελθόν, τη ζωή στη Μυτιλήνη και κυρίως τις εμπειρίες του από τον πόλεμο. Αποκορύφωση της έκφρασης του αντιπολεμικού πνεύματος είναι το μυθιστόρημα Η ζωή εν τάφω (1924). Αυτή η περίοδος ολοκληρώνεται το 1932 με το μυθιστόρημα Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια, βιβλίο που λογοκρίθηκε από το καθεστώς του Μεταξά.
Κατά τη δεύτερη περίοδο στράφηκε στο παρελθόν και τις αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία. Τα έργα της περιόδου είναι οι νουβέλες Ο Βασίλης ο Αρβανίτης (1943), Τα παγανά (1945), Ο Παν (1946), το μυθιστόρημα Η Παναγιά η Γοργόνα (1949) και οι συλλογές διηγημάτων Το πράσινο βιβλίο (1935), Το γαλάζιο βιβλίο (1939), Το κόκκινο βιβλίο (1952) και Το βυσσινί βιβλίο (1959).
ΠΗΓΕΣ:
Sanshmera.gr
Wikipedia.gr
http://www.mixanitouxronou.gr