Δεν υπάρχουν μόνο τα ιατρικά λάθη υπάρχουν και τα κτηνιατρικά λάθη. Ωστόσο, δεν υπάρχει εκτενής νομοθετική αποτύπωση της υπαιτιότητας και γενικότερα των προτύπων που το δίκαιο πρέπει να θέτει για τη δραστηριότητα του κτηνιάτρου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρουσα ήταν η ομιλία που έγινε στο πλαίσιο της ημερίδας του παραρτήματος Κρήτης του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου την Κυριακή στο Ηράκλειο για την κακοποίηση των ζώων, τη νομοθεσία και την κτηνιατροδικαστική διάγνωση.
Ο τίτλος της ημερίδας ήταν: “Το ιατρικό λάθος και ο κώδικας ιατρικής δεοντολογίας στην κτηνιατρική: Επαγγελματικοί προβληματισμοί και νομική προσέγγιση”.
Το θέμα ανέπτυξε ο αναπλ. καθηγητής Δημήτρης Τόντης, διευθυντής του Εργαστηρίου Παθολογικής Ανατομικής στο Τμήμα Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας.
Ο κ. Τόντης σημείωσε:
“Ο κτηνίατρος όταν ασκεί το επάγγελμα και λειτούργημα ταυτόχρονα, έχει την ευθύνη για οποιαδήποτε πράξη (ενέργεια ή παράλειψη) επηρεάζει την υγεία του ζώου, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του (απαράδεκτου) αποτελέσματος που προκάλεσε, αν δεν τηρήσει τους κανόνες και αρχές της κτηνιατρικής επιστήμης λόγω: άγνοιας, απειρίας, απερισκεψίας και ανεπιτηδειότητας. Στην εργασία θα αναλυθεί γιατί συμβαίνει το ιατρικό λάθος και τι σημαίνει για το ζώο, τον κάτοχο του και την κοινωνία.
Αν και υπάρχουν δημοσιευμένες αρχές κτηνιατρικής δεοντολογίας στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου, δεν υπάρχει εκτενής νομικός προσδιορισμός των όρων της πειθαρχικής, αστικής και ποινικής ευθύνης, της πρόθεσης και αμέλειας, της παρατυπίας και αθέμιτης πρακτικής, των ορίων της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς, του βαθμού επικινδυνότητας κτηνιατρικής πράξης, σε ποιον ανήκει ο φάκελος με όλα τα στοιχεία του ασθενούς ζώου κ.α. Δεν υπάρχει εκτενής νομοθετική αποτύπωση της υπαιτιότητας και γενικότερα των προτύπων που το δίκαιο πρέπει να θέτει για τη δραστηριότητά του κτηνιάτρου.
Ειδικότερα, ενώ υπάρχει ΠΔ για τα επαγγελματικά δικαιώματα των κτηνιάτρων, απουσιάζει ο σαφής νομικός προσδιορισμός της έννοιας της κάθε κτηνιατρικής πράξης, ώστε να μην υπάρχει και αντιποίηση του κτηνιατρικού επαγγέλματος”.
Εναρμονισμός με άλλες χώρες
Ο αναπλ. καθηγητής τόνισε ότι “όπως υπάρχουν νομοθετικές διατάξεις και Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (ΚΙΔ) για τον άνθρωπο, έτσι και για τα ζώα απαιτείται νομοθετική κατοχύρωση και θέσπιση σύγχρονου Κώδικα Κτηνιατρικής Δεοντολογίας (ΚΚΔ). Επειδή υπάρχουν οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής πραγματικότητας, μια κοινωνιολογική έρευνα εθνικής εμβέλειας από ειδική ομάδα επιστημόνων πρέπει να προηγηθεί πριν από τη θέσπιση ΚΚΔ, προκειμένου να προληφθούν άστοχες συνέπειες ενός νομοθετήματος και να ενισχυθεί η κοινωνική αποτελεσματικότητα των διατάξεων”.
Και κατέληξε:
“Επιπλέον, πρέπει να εξεταστεί η θεώρηση και νομική ρύθμιση του κτηνιατρικού λάθους σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ώστε να υπάρχει αντιστοιχία.
Συμπερασματικά, πρέπει να προστεθούν διατάξεις σχετικά με όλα τα είδη ευθύνης του κτηνιάτρου που προκύπτουν από το «λάθος» του και εμφανίζεται σε πολλά επίπεδα ευθύνης: αστική (και συμβατική), ποινική, διοικητική, πειθαρχική, υγειονομική”.